حسینی توقعات را در اراک برآورده نکرد
آلومینیوم در انتظار رنج‌های تازه
وصال روحانـی
روزنامه‌نگار
شاید رسیدن آلومینیوم اراک به رتبه هشتم لیگ برتر فوتبال کشور در پایان نیم‌فصل اول این رقابت‌ها توفقی قابل ذکر جلوه کند اما وجوه منفی کار این تیم بیشتر از موارد مثبت آن بوده است.
متحمل شدن پنج باخت در قبال کسب 6 برد و زدن فقط 12 گل در ازای 14 گل خورده سبب شد حاصل کار مجتبی حسینی در این تیم همان قدر خوب نباشد که خود او ادعای آن را داشته است. تیم اراکی البته در دو فصل گذشته با هدایت سیدمهدی رحمتی نیز به نتایجی از همین دست رسیده بود ولی موقعی که در ایام «پیش‌فصل» لیگ بیست و سوم حسینی با جدایی از پیکان تهران به اراک آمد تا جای رحمتی (کوچ کرده به نساجی قائمشهر) را بگیرد، توقع‌ها از وی بیش از آنی بود که او در نیم‌فصل اول لیگ امسال برای تیم اراکی به ارمغان آورد. شاید حسینی این دفاعیه را داشته باشد که فاصله آلومینیوم با تیم‌های پنجم تا هفتم جدول بیشتر از یک تا 3 امتیاز نیست و با یک برد هم می‌توان به این رقبا رسید اما عکس آن نیز صادق است و اگر حسینی مراقب نباشد، شاید شمس آذر رده نهمی نیز از تیم وی پیشی گیرد و رتبه هشتم را از چنگش درآورد.
چیزی نزدیک به سقف پرواز
بخشی از ماجرای نرسیدن تیم اراکی به نتایجی بهتر از این به این نکته برمی‌گردد که تعداد مهره‌های پرتجربه و شاخص در این تیم اندک است و حسینی یک بار دیگر به رسم و روال معمول خویش استفاده هر چه بیشتر از جوانان را در دستور کار خود قرار داده است. البته احمد گوهری سنگربان سابق صنعت نفت و پرسپولیس درون دروازه آلومینیوم می‌ایستد و پست پیستون راست این تیم را میلاد فخرالدینی پوشش می‌دهد که بیش از 10 سال است در تیم‌های مختلف لیگ برتر قدرتنمایی می‌کند. امثال میلاد بدرقه، یونس اکبرپور، علیرضا نقی‌زاده، محمدمهدی لطفی و «شروین بزرگ» هم در خدمت این تیم‌اند اما حسینی پایه و اساس آلومینیوم را در این فصل روی جوانان گذاشته است و این روندی است که او طی دوره زمامداری‌اش در ذوب‌آهن و دو سال سرمربیگری‌اش در پیکان هم به اجرا گذاشته بود. با چنین سیستم و رویکردی هیچ تیمی نمی‌تواند در صحنه فشرده و فرسایشی لیگ برتر اوج بگیرد و به جمع پنج تیم بالای جدول برسد و سقف پرواز برای تیم‌هایی با این گونه رویکردها رده‌های هشتم تا دوازدهم جدول است و آنها باید شکرگزار باشند که در این عرصه جانکاه تیم‌شان به یک دسته پایین‌تر سقوط نکند.
تعطیلی‌های مکرر
و پشت‌های باد خورده
با این حال گله اصلی حسینی در فصل جاری نه پیرامون سقف توان تیمش و پرهیز آلومینیوم از خرج کردن ارقامی درشت در راه تقویت هر چه بیشتر خویش بلکه رویه نامعقول سازمان لیگ در امر برگزاری مسابقات و تعطیل کردن‌های مکرر این رقابت‌ها بود که سبب شد عامل استمرار از تمام تیم‌ها سلب گردد. با هر یک از تعطیلی‌های اعمال شده در نیم‌فصل اول لیگ بیست و سوم تیم‌ها حداقل دو، سه هفته و گاهی هم پنج هفته بدون مسابقه می‌ماندند و پشت‌شان باد می‌خورد و به کلی از فرم قبلی‌شان فاصله می‌گرفتند. در پی هر بازگشایی نیز تا هر تیمی به نقطه آمادگی قبلی خود می‌رسید، باز رقابت‌ها متوقف می‌شد و تیم‌ها هر چه رشته کرده بودند، پنبه می‌شد و تیم‌ها در بلاتکلیفی آزاردهنده‌ای بسر می‌بردند. تعطیلی‌های مذکور نه فقط در ارتباط با فیفادی‌ها و بازی‌های رسمی و دوستانه تیم ملی بلکه لیگ قهرمانان آسیا هم اعمال می‌شد. مسأله‌ای که صدای حسینی را درآورد و او را به انتقاد از سازمان لیگ وا داشت. سرمربی آلومینیوم گفت: «ما یک بازی می‌کنیم و بعداً 20 روز بازی نداریم و پس از انجام مسابقه بعدی دوباره 15 روز تعطیل‌مان می‌کنند. می‌پرسیم چرا و پاسخ می‌دهند چون لیگ قهرمانان آسیا جریان دارد. آیا بهتر نیست با این روال کل لیگ داخلی را تعطیل کنند و ما در خانه بنشینیم و یکی، دو ماهی لیگ آسیا را ببینیم و پس از آن لیگ برتر با حضور تمامی تیم‌ها بازگشایی شود؟»
شروع یک دوره جدید بازسازی
هم اینک نیز لیگ برتر در اوایل تعطیلی 40 روزه‌ای به سر می‌برد که به خاطر برگزاری مرحله نهایی جام ملت‌های آسیا اعمال شده و حسینی اگرچه تیمش هیچ مهره ملی‌پوشی ندارد و همه نفرات در صحنه حاضرند اما در بلاتکلیفی موجود تمرینات را فعلاً متوقف کرده و زمانی هم که تمرینات را از سر بگیرد، مجبور است با اعمال دور تازه‌ای از بدنسازی ابتدا تیمش را به شرایط جسمانی قبلی آن بازگرداند و سپس به لحاظ فنی هم به جایگاهی برساند که برای حضوری موفق در نیم‌فصل دوم لیگ به آن نیاز است. این مشکل مبتلابه همه تیم‌های لیگ است اما سهم حسینی از آن بیشتر نشان می‌دهد زیرا تیم او نه ستاره دارد و نه مهره‌هایی که حتی بدون آمادگی آرمانی هم می‌توانند سرنوشت‌ساز باشند. بنابراین 15 هفته پایانی مانده لیگ بیست و سوم می‌تواند برای تیم اراکی بسیار پررنج‌تر و مرارت‌بارتر از نیم‌فصل اول باشد.