انگلیسی‌ای که انگلیسی نبود، برزیلی‌تر از آلمانی‌ها
اسطوره‌ای برای تمام فصول
جامعه فوتبال هنوز مرگ ماریو زاگالو را هضم نکرده بود که دوشنبه شب خبر ناگوار دیگری رسید و فوتبال یکی از بزرگترین اسطوره‌های خود، فرانتس بکن باوئر را در سن 78 سالگی از دست داد. شاید اتفاقی نباشد که این دو اسطوره، دو ضلع از مثلث کسانی که به عنوان بازیکن و مربی قهرمان جام جهانی شده‌اند - نفر سوم دیدیه دشان است- به فاصله چند روز از یکدیگر درگذشتند.
بکن باوئر در زمان بازی مدافع باکلاس و صاحب سبکی بود. او با آرامش عمل می‌کرد، تکل‌هایش زشت نبود اما در چشم به هم زدنی توپ را از حریف می‌گرفت و همه را به تحسین وا می‌داشت. او آلمان غربی را در سال 1974 به قهرمانی جام جهانی رساند، دو سال قبل کاپیتان تیم در راه رسیدن به قهرمانی اروپا بود.
بیشتر فوتبال باشگاهی‌اش را در تیم بزرگ شهرش، بایرن مونیخ سپری کرد و این تیم را به سه قهرمانی متوالی اروپا در سال‌های 1976-1974 رساند. در سال‌های حضورش در بایرن، 1977-1964 این تیم چهار قهرمانی بوندس لیگا به دست آورد که سه‌تایش در سال‌های 1974-1972 پیاپی بود. او دو دوره هم برای نیویورک کاسموس بازی کرد، مدتی هم در هامبورگ بود که با این تیم قهرمانی بوندس‌لیگا را به دست آورد. در سال 1984 بازی را کنار گذاشت.
بکن باوئر در 11 سپتامبر 1945 به دنیا آمد، در یکی از بدترین دوران تاریخ آلمان. جنگ جهانی دوم که از سوی آلمان به جهان تحمیل شد، تازه به پایان رسیده بود و متفقین بر هیتلر و متحدانش پیروز شده بودند. بنابراین بکن باوئر در کشوری بود که مورد نفرت همه دنیا بود. او پسربچه کوچکی بود وقتی آلمان به دو بخش غربی و شرقی تقسیم شد. روزهای سخت آدم‌های سخت به وجود می‌آورد و بکن باوئر یکی از آنها بود. سرسختی ویژگی تمام عمر او بود.
او مربی تیم ملی آلمان بود که در فینال جام جهانی 1986 به آرژانتین باخت. بله، دیگو مارادونا توقف‌ناپذیر بود! بکن باوئر دل‌شکسته بود اما به جای حسرت و سرزنش، خودش را جمع وجور کرد و چهار سال بعد از تیم آمریکای جنوبی انتقام گرفت و آلمان غربی برای سومین بار قهرمان جهان شد. آن موقع او بعد از زاگالو دومین کسی شد که به عنوان بازیکن و مربی قهرمانی جام جهانی را به دست می‌آورد. دشان که در سال 1998 به عنوان بازیکن فرانسه جام قهرمانی جهان را بالای سر برد، 20 سال بعد روی نیمکت تیم کشورش بود و این تیم را به دومین قهرمانی تاریخش رساند.
بکن باوئر بعد مربی مارسی و بایرن شد که با دومی قهرمانی بوندس لیگا و جام یوفا را کسب کرد. بعد به سمت کارهای اجرایی رفت و رئیس بایرن و نایب رئیس اتحادیه فوتبال آلمان شد. البته دوران کارهای اجرایی‌اش کاملاً رضایتمندانه نبود. او رئیس کمیته برگزاری جام جهانی 2006 آلمان بود و متهم شد به اینکه برای کسب میزبانی این تورنمنت آرا را خریده است. او پذیرفت اشتباهاتی داشته اما خریدن رأی را انکار کرد. این پرونده در سال 2020 بی‌نتیجه مختومه اعلام شد.
پله که یک سال قبل درگذشت، همیشه از بکن باوئر، هم‌تیمی‌اش در نیویورک کاسموس تعریف می‌کرد. پله یک بار درباره او گفت: «او هم‌تیمی فوق‌العاده‌ای بود، بسیار باهوش و از این جهت بر قدرت بدنی‌اش غلبه داشت. بیشتر برزیلی بود تا آلمانی.»
او که با نام قیصر معروف است، یک رئیس به تمام معنا بود اما برای اینکه دستوراتش اجرا شود، نیازی به بلندکردن صدایش نداشت. شخصیت بکن باوئر طوری بود که می‌توانست خیلی خوب از عهده اجرای کارهایش بر بیاید. با مرگ او، عصر مهمی از فوتبال به پایان می‌رسد. کوین کیگان، مهاجم سابق تیم ملی انگلیس که در هامبورگ کنار بکن باوئر بازی کرده بود، یک بار درباره اسطوره آلمانی گفت: «او جنتلمن است، یک انگلیسی که متأسفانه انگلیسی نیست.» این شاید بهترین توصیف از بکن باوئر باشد در زمین و بیرون آن.