در حافظه موقت ذخیره شد...
سرخابی‌های «واگعی»
روزنامه نگار
یلدا تمام شد اما خیلی ندیدم کسی از حرکتی که مهدی هاشمی‌نسب، کریم باقری و رفقا انجام دادند بنویسد.
فقط یک عکس منتشر شد و تمام. به جایش تا دل‌تان بخواهد فضای مجازی پر بود از « کیکه یا واگعیه» یا طنازی‌های حسن ریوندی که انصافاً دیگر به تهش رسیده است. ترکیب شوخی‌های دست چندم در فضای مجازی و ارائه آن به صورت زنده! اسمش هر چه باشد، هنر نیست! یا لااقل این نظر من است. با «کیکه یا واگعیه» هم کار خاصی نیست. او هم به دنبال آرزوهایش است. نوجوانی که نمی‌شود گفت استعداد ندارد اما هر چه که هست ویدیوهایش فضای مجازی را ترکانده و حالا روی بورس است؛ با این حال و همان طور که سردار آزمون هم منتقد شده، بالا برویم و پایین بیاییم جای این دو عزیز در ویژه‌برنامه صدا و سیما نبود. حالا هر کسی هر چیزی دلش می‌خواهد بگوید، اما هنرمندان و نخبگان زیادی در این مملکت هستند که می‌توانند الگوی خیلی از جوان‌ها و نوجوانان باشند، آن هم در شبی که معمولاً خانواده‌ها دور هم نشسته‌اند و دارند تلویزیون می‌بینند و تأثیرپذیری قطعاً بهتر است.
از بحثی که اول مطلب مطرح کردم فاصله نگیریم. در همان شب یلدا اما یک اتفاق خیلی خوب افتاد که خیلی از رسانه‌ها زیاد به آن نپرداختند، آن هم اقدام زیبایی بود که تعدادی از پیشکسوتان استقلال و پرسپولیس مثل کریم باقری، مهدی هاشمی‌نسب، بهزاد غلامپور و رضا عنایتی رقم زدند. در این شب، آنها به جای اینکه پز مال و منال‌شان را بدهند و به جای اینکه «ست کریسمسی» به رنگ قرمز بزنند و رو به آینه با جدیدترین مدل آیفون‌شان عکس یادگاری بگیرند و با انتشار آن در فضای مجازی فخر بفروشند این شب را در کنار کودکان سرطانی گذراندند. اتفاقاً پایان این مراسم هم خیرخواهانه رقم خورد و البته کسی از پرداختی‌ها و ... نپرسید و ننوشت اما هدایایی به این کودکان سرطانی داده شد تا در شب نسبتاً سرد پایتخت حداقل دل چند نفری گرم گرم باشد که یلدای‌شان به شادی گذشت. از این یلداها زیاد داریم که اتفاقاً شب‌هایش طولانی‌تر است! از این یلداها زیاد داریم که هیچ کدام‌شان مجازی نیست. در نقطه به نقطه این کشور و در گوشه به گوشه هر شهر،هستند عزیزانی که دستان گرم را می‌فشارند، گاهی چشم انتظار هستند و گاهی می‌خواهند هر آنچه که برای‌شان رقم می‌خورد واگعی باشد نه کیک. کاری که برو‌بچه‌های سرخابی کردند ارزشمند بود. این را نوشتم که بگویم کارهای خوب هنوز هم دیده می‌شوند. دم همه شما گرم که دست و دل‌های تعدادی بچه سرطانی را گرم کردید و حال دل‌شان را جا آوردید.دست مریزاد...