طغیان دوباره یاغی
دوومیدانی ایران تحت تأثیر تخم‌مرغ!
مهری رنجبر
روزنامه نگار
دوباره یاغی دوومیدانی طغیان کرد. حرف از حسین رسولی، قهرمان پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی هانگژو است. او بعد از قهرمانی جوانان آسیا، بهمن ماه سال 98، برای اردوی سه ماهه به بلاروس رفت و با شیوع کرونا، آنجا ماندگار شد و در آنجا سودای ازدواج به سرش زد و برنگشت. حرفش این بود که می‌ماند و آنجا تمرین می‌کند. درست در دوره سرپرستی ایرج عرب. پدرش اما با آمدن مهدی مبینی سرپرست جدید فدراسیون، دست به دامان او برای بازگشت پسرش شد. بالاخره مبینی او را برگرداند و غائله ختم بخیر شد. این بار اما قضیه فرق می‌کند. او به قول خودش همه سختی‌ها را تحمل کرد تا اینکه مرد طلایی پرتاب دیسک بازی‌های آسیایی شد. این بار او سودای سهمیه المپیک حتی صعود به فینال این رقابت‌ها را دارد، هر چند از شرایطش رضایت ندارد. خودش هم می‌گوید: «به خدا خسته شدم، من به جای اینکه به فکر این باشم که چه کار کنم تا بهتر شوم و به فکر تمرین باشم، اما من را اخراج کردند.» رسولی که به قول خودش دوست ندارد از ورزش برود اما معتقد است: «وقتی نمی‌خواهند و سهمیه و المپیک برای فدراسیون مهم نیست، من هم می‌روم و دیگر پرتاب نمی‌کنم.» با این اتفاق حرف و حدیث‌های زیادی دهان به دهان می‌چرخد که به حواشی خداحافظی حسین رسولی شاخ و برگ زیادی می‌دهد. یکی از آنها انتشار عکس‌هایی از دیوار خوابگاه مجموعه آفتاب است که روی آن تخم‌مرغ شکسته شده، دیده می‌شود. اما پرتابگر دیسک آن را تکذیب می‌کند: «اینها کار هر کسی هست خدا جوابشان را بدهد. من دیگر حرفی ندارم و فقط می‌توانم بخندم. نمی‌دانم چه کسی این کار را کرده، من هیچ‌گاه روی دیوار خوابگاه تخم‌مرغ پرت نمی‌کنم. دوربین‌های خوابگاه را چک کنید.» جدای از این حرف‌ها اما خیلی‌ها رفتار حسین رسولی را نتیجه شانتاژ مربی هادی سپهرزاد و مدیر تیم‌های ملی می‌دانند. اما سپهرزاد حرف دیگری می‌زند: «همه می‌دانند اگر حسین تا الان مصاحبه نکرده من اجازه ندادم تا به حاشیه برود. تا حالا همه سعی‌ام را کرده‌ام اما به من گفت دیگر با او کاری نداشته باشم. من چرا باید او را شانتاژ کنم؟ شاید برخی حرف‌هایشان را از دهان بقیه بزنند اما من آن قدر شجاعت دارم که خودم حرف بزنم. من می‌دانم ورزشکارم به حاشیه برود نتیجه نمی‌گیرد و حالا هم به حاشیه رفت.»
ما حقوق، پول مکمل و کفش‌اش را واریز کردیم
مهدی مبینی سرپرست فدراسیون دوومیدانی که از یک طرف درگیر کارهای میزبانی رقابت‌های داخل سالن آسیاست، حالا با این حاشیه دردسرش بیشتر شده است. او می‌گوید: «ما مصوبه شورای فنی را برای 6 دوومیدانی‌کار شانس سهمیه اجرا می‌کنیم و البته حسین رسولی را ویژه‌تر دیده‌ایم. در واقع حقوق 20 میلیونی را از این ماه واریز کردیم و 70 میلیون تومان هم برای مکمل و 50 میلیون تومان هم برای 4 جفت کفش. ما تنها پول یک جفت کفش را به ایشان نداده‌ایم. کفش‌هایش هم تا آخر هفته آینده می‌رسد. فیزیوتراپش هم از شنبه به آفتاب انقلاب می‌آید و ماساژورش هم به رغم اینکه از او ناراحت بود دوباره با رسولی کار می‌کند. بابت بازسازی خوابگاه هم از او خواستیم به هتل شهر برود اما خودش راحت بود در خوابگاه بماند. اتاق او همان اتاق حدادی است و حتی مجهزتر از قبل هم شده است. ناهار و شامش هم از رستوران می‌آید، بعد دیروز صبح زرده تخم مرغ را چون شل بوده به دیوار خوابگاه زده است.»
رسولی تعهد بدهد
سرپرست فدراسیون دوومیدانی معتقد است پرتابگر دیسک باید بی‌نظمی را کنار بگذارد: «بی‌نظمی‌هایی اتفاق افتاده که مدیر مجموعه آفتاب انقلاب گزارش کرده و ما در حال بررسی این مسائل هستیم. به هر حال ورزشکار باید اخلاق را رعایت کند. من چند روزی صبر می‌کنم تا جو آرام شود بعد اگر رسولی تعهد بدهد قضیه را با سلام و صلوات تمام می‌کنیم تا دوباره تمریناتش را شروع کند. وگرنه کمیته انضباطی می‌شود، همان طور که شورای فنی هم روی آن تأکید دارد. من هم طبق برنامه شورای فنی کارها را انجام می‌دهم. چرا که فدراسیون باید سیستمی کار کند و قائم به شخص نباشد.»
ورزش مادر یتیم مانده است
حاشیه‌ای که امروز گریبان حسین رسولی را گرفته با همه بدی‌ها و بداخلاقی‌ها تنها یک نتیجه دارد، دوومیدانی‌کاران مطالبه‌گری را با هوچی‌گری یاد گرفته‌اند. اگر آنها سال‌ها زیر سایه بودند و فشارهای زیادی را تحمل کرده‌اند، وقتی مدالی می‌گیرند، مدال را ترفندی برای تحقق خواسته‌هایشان می‌دانند. از طرفی دوومیدانی با اینکه ورزش مادر است، اما یتیم مانده. این فدراسیون بعد از دوره ریاست علی کفاشیان و مصطفی کریمی نه مدیر کاربلدی به خود دیده و نه چهارچوب درستی داشته است. تا حدی که خیلی از دوومیدانی‌کاران فرار را به ماندن در آن ترجیح داده‌اند. آنهایی هم که مانده‌اند به سختی جلو رفته‌اند. شاید بهترین کار گرفتن تعهد از حسین رسولی باشد و البته تعیین چهارچوب برای ورزشکاران تا بدانند طبق چه شرایطی و با چه سیستمی جلو بروند.