صفحات
  • صفحه اول
  • مدیریت فوتبال
  • زیر چاپ
  • فوتبال ایران
  • منهای فوتبال
  • ورزش جهان
  • استقلال
  • پرسپولیس
  • پرونده
  • لژیونر
  • صفحه آخر
شماره هفت هزار و چهارصد و هفتاد و دو - ۲۳ آذر ۱۴۰۲
روزنامه ایران ورزشی - شماره هفت هزار و چهارصد و هفتاد و دو - ۲۳ آذر ۱۴۰۲ - صفحه ۱۴

ناز و نوازش هواداری را تمام کنید

بگذارید فوتبال زنده بماند

امیرحسین پورمحمد
روزنامه نگار
نشست‌های خبری پیش از یکصدودومین دربی شهر تهران به همه چیز شبیه بود، جز نشست خبری. در این فوتبال همه تمایل به رنگی دارند. اصلاً اگر تمایلی نداشتند، این وسط چه می‌کردند؟! در این بین آنچه اهمیت دارد، کنترل این تعلقات رنگی است. اینکه بتوانیم پرسپولیسی باشیم اما ضعف‌های پرسپولیس را ببینیم و با وجود استقلالی بودن، متوجه نقطه ضعف‌های این تیم هم باشیم. این روزها نگاه‌ها به شدت رنگی است؛ آنقدر که از حالت عادی خارج شده. خبرنگار در قالب هوادار – خبرنگار در نشست خبری شرکت می‌کند. از گل‌محمدی سؤال نمی‌کند، حمایت می‌کند! عصر هم یکسری دیگر به نشست خبری استقلال می‌روند، آنجا هم کسی سؤال چالشی نمی‌پرسد و سؤال و جواب‌ها در جهت حمایت است. در آن حد که مبادا تَرَک بردارد، هاله رنگی دور آقایان.
خبرنگار ماهیتش مشخص است. باید بپرسد، درست بپرسد، روشنگری کند اما آیا در نشست خبری‌های قبل از دربی روشنگری صورت گرفت؟ خیر. گروهی به ظاهر خبرنگار آمدند، سؤال پرسیدند در جهت حمایت! بله، حمایت از تیمی که محبوب آنهاست. آنها تاختند به حریف و تأیید را گرفتند از سوی کادر تیم محبوب‌شان! شاید اگر تیم رسانه‌ای دو باشگاه بدون حضور خبرنگاران با سرمربیان تیم‌ها گفت‌وگو می‌کردند، مصاحبه چالشی‌تر می‌شد! اینکه ما دیدیم و شنیدیم مصاحبه نبود. چیزی شبیه خواندن بیانیه قبل از بازی بود. یکسری آدم آمدند در جهت خواست مربیان تعدادی سؤال پرسیدند و رفتند تا شاید تیم‌شان بازی رسانه‌ای را نبازد! بازی رسانه‌ای؟
در فوتبالی که همه چشم به فضای مجازی و بازی‌های هواداری دارند، اینکه نشست خبری دربی‌اش تا این حد رنگی باشد، چیز عجیبی نیست. مربیان دو تیم به نشست خبری آمدند تا ناز و نوازش شوند برای بازی امروز. آنقدر هم نازپرورده شده‌اند که یک سؤال بی‌ربط را هم تاب نمی‌آورند. نمونه‌اش در نشست‌های خبری دیده شد؛ پررنگ‌تر البته در نشست خبری نکونام. آنجا که آقای سرمربی سؤال در مورد زیبا نبودن دربی را هم تاب نیاورد!
این فوتبال ماهیتی ندارد که به رنگش بنازیم. سرخ و آبی‌اش‌ آش دهان‌سوزی نیست اما نام خبرنگار حرمت دارد. حرمت‌دارش باشیم‌ ای کاش. فضای رسانه‌ای رنگی در سال‌های پیش حرمت داشت و مثلاً استقلال جوان و پیروزی در حد هواداری همه کار می‌کردند و در عین حال چوب نقادی هم در دست داشتند، امروز اما موبایل به دست است و حرمت تنها برای ممبر کانال هواداری است و پیج شخصی. تمامش کنید. بگذارید این فوتبال زنده بماند، فوتبالی که خیلی وقت است مهیای خواندن فاتحه‌اش شدیم!
جستجو
آرشیو تاریخی