این بازی را نبینید!
سعید آقایی
روزنامه نگار
24 ساعت به دربی مهم‌ترین بازی فوتبال ایران باقی مانده و هیجان و شور این بازی لحظه به لحظه بیشتر و بیشتر می‌شود. تمامی ایران چشم به این بازی دارند تا ویترین فوتبال ایران را ببینند و 90 دقیقه فارغ از تمامی مشکلات و دغدغه‌های زندگی از یک هیجان ناب و خالص لبریز شوند تا آدرنالین در بدن آنها فوران کند. این همان اتفاقی است که فوتبال در تمام دنیا مسبب آن است و همه را از یک حظ بی‌نهایت مفتون می‌کند. تقابل رقبای دیرینه در سراسر دنیا که از آن به دربی یاد می‌شود، همین ویژگی را با خود دارد و همین سبب شده تا دربی یک بازی متفاوت باشد.
در ایران اما این بازی متفاوت معمـــولاً بــــی‌کیفیـــت‌تریـــــن و ملال‌آورترین بازی فصل بوده. حساسیت‌های کاذب و پوشالی سبب شده مهم‌ترین تیم‌های ایران بدترین بازی فصل را رقم بزنند که حوصله سربر است و هیچ‌کس را راضی نمی‌کند. به گونه‌ای که در پایان بازی تمامی هواداران داخل استادیوم و تماشاگران میلیونی تلویزیونی احساس غبن می کنند که 90 دقیقه وقت خود را پای این بازی تلف کرده‌اند.
دربی 102 هم به نظر می‌رسد از این قاعده مستثنی نباشد. شرایط دو تیم و البته مربیان روی نیمکت به ما این نهیب را می‌زند که این دربی هم شبیه یک قرص دیازپام خواهد بود!
فلسفه مربیگری جواد نکونام در تمام این سال‌ها بازی فیزیکی و دینامیکی بوده و بیشتر با المان‌های روانی و حاشیه‌ای کوشیده تا جریان بازی را به سود خود تمام کند. نکونام حتی در استقلال هم دست از متد و شیوه مورد علاقه خود برنداشته و با همین استراتژی کوشیده تا نتیجه بگیرد.
در مقابل یحیی گل محمدی را به عنوان یک مربی مقتصد می‌شناسیم. مردی که برایش برد گارانتی شده با حداقل گل همیشه هدف اصلی است و از بازی ریسکی پرهیز می‌کند. نتیجه این دو تفکر و البته شرایط فعلی دو تیم این وعده را می‌دهد که یک بازی محتاطانه در پیش روست. نبردی که هیچ‌کس را راضی نخواهد کرد. پس لطفاً دربی را نبینید!