لااقل برای جام بزرگ بعدی مهیا شویم
وصال روحانـی
زمان برگزاری دور نهایی جام ملت‌های آسیا هر روز نزدیک‌تر می‌شود اما فدراسیون فوتبال ایران هنوز نتوانسته است حریفانی برای دیدارهای تدارکاتی تیم ملی برگزیند که سرشان به تن‌شان بیارزد.
از ابتدای امسال تاکنون یوزها فقط با امثال روسیه، کنیا، افغانستان، قرقیزستان، ازبکستان، بلغارستان، آنگولا، اردن و قطر مسابقه خودشناسی داشته‌اند و با وجود همه نیازها و امیدها و وعده‌ها هرگز یک حریف بالنسبه قوی که در رنکینگ فیفا جزو 50 تیم نخست دنیا باشد، مقابل ما قرار نگرفته است. چنین نقصانی لزوماً امکان کسب یک عنوان قهرمانی احتمالی را از ما نمی‌گیرد اما بدون هیچ تردیدی در کار آزموده‌تر نشدن تیم ما تأثیر خواهد نهاد و موجب نرسیدن آن به سقف آمادگی ممکن خواهد شد. انواع دلایل و مسبب‌ها برای جور نشدن حریفانی توانمندتر از سوی مسئولان امر ارائه شده که برخی پسندیده بوده اما شماری از دلیل‌های بیان شده بهانه‌ای بیش نبوده و ضعف مستمر فدراسیون را در برقراری ارتباطات مؤثر، شناسایی حریفانی به‌دردبخور و راضی کردن آنها به انجام دیدارهایی تدارکاتی مقابل ما را به معرض نمایش گذاشته است. لابد می‌دانید که ژاپن در همین مدت با امثال آلمان، ترکیه و صربستان بازی کرده و توانمندتر شده و کره‌جنوبی، عربستان و استرالیا نیز با بزرگان اروپایی مصاف کرده‌اند و ماحصل اینها، محکم‌تر شدن جای ژاپن در جمع 20 تیم اول دنیا در جدول فیفا و پیش افتادن آشکار آنها از ما (که بیست و یکم هستیم) و همچنین نزدیک‌تر شدن سایر بزرگان آسیایی مورد بحث به ما در این جدول بوده است.
حتی اگر این جدول را مهم‌ترین امر نشمریم (که به واقع نیز مهم‌تر نیست)، این واقعیت غیرقابل کتمان است که دیدارهای تدارکاتی مستمر مقابل تیم‌های درجه یک جهان سطح بازی رقبای «هم‌قاره‌ای» ما را به وضوح بالاتر برده و بر کیفیت کارشان افزوده است. ما در نقطه مقابل با بازی با امثال کنیا و آنگولا و اردن به سهل‌انگاری و کمال‌طلب نبودن عادت کرده‌ایم و دقیقاً به همین سبب تا پای به جام‌های بزرگ و دشوار بگذاریم، دچار مشکلات عدیده‌ای می‌شویم و آمادگی هماوردی در آنها را نخواهیم داشت. یکی از آن جام‌ها، همین جام ملت‌هایی است که دارد از راه می‌رسد و اگرچه سطح کیفی تیم ملی ما برای درخشش در آن کفایت می‌کند اما بدعادت شدن ما و خو گرفتن‌مان به بازی‌های ساده برابر رقبای معمولی ممکن است بلای جان‌مان شود و مردان فوتبال‌مان را از ارائه حداکثر توانی که لازمه پیروز شدن در جام ملت‌ها است، باز دارد. در فاصله فقط یک ماه تا شروع این رقابت‌ها برای تغییر دادن این عادت بد و رسیدن به سطوح بالاتری از کمال‌طلبی و ارائه کیفیات حرفه‌ای دیر شده و انجام چند بازی تدارکاتی مقابل تیم‌های بزرگ به قصد جبران عارضه فوق حتی اگر ممکن شود، بیشتر بر خستگی ملی‌پوشان افزوده و خطر آسیب دیدگی جدی را متوجه آنها خواهد کرد. بنابراین با نگاهی فراتر از جام پیش رو کاری کنیم که لااقل در مسیر تدارک برای جام‌های بزرگ بعدی حریفان گرانمایه‌ای را برگزینیم و بر خودمان سخت‌تر بگیریم و در کارزار با این گونه رقبا پخته‌تر شویم و به سطوح بالاتری از آمادگی روانی و جسمانی برسیم.