دبه به دست کنار جاده فوتبال در انتظار بنزین!
مرتضی رضایی
روزنامه نگار
شکست سپاهان مقابل الاتحاد یا شکست نساجی مقابل الهلال. از شکست پرسپولیس مقابل النصر در چند ماه قبل هم نگذریم. حالا ممکن است جرقه‌ای بخورد و با تهییج و در بوق و کرنا کردن واژه «غیرت» یک بازی با پیروزی نمایندگان ایران به پایان برسد اما انتهایش چه می‌شود؟داریم خودمان را گول می‌زنیم. داریم با اسامی‌ای مثل رونالدو، بنزما و نیمار بازی می‌کنیم. داریم از رقم‌های میلیاردی که عرب‌ها هزینه کرده‌اند حرف می‌زنیم و دوباره داریم به حرف ماندگار در تاریخ غلام پیروانی می‌رسیم که می‌گفت: «والله با تفنگ بادی به جنگ ژ3 می‌رویم.»
عادت کرده‌ایم به اینکه وقتی می‌بازیم یقه داوران را بگیریم، از ستاره‌های تیم‌های عربی حرف بزنیم و زمین و زمان را به هم بدوزیم که «بیا؛آنها این کار را کرده‌اند و آن کار را کرده‌اند. آنها رونالدو را خریده‌اند و ما باید با اسامی گمنام ایرانی به جنگ‌شان برویم.»
مشکل رونالدو، نیمار و بنزما نیستند. مشکل ساختاری است که بعید است تا سال‌های سال حتی در ریل درست شدن بیفتد. مشکل فاصله‌ای است که ایجاد شده و ما اینجا در ایران بنزین تمام کرده‌ایم، کنار جاده مانده‌ایم و دیگر حتی رقبا را نمی‌بینیم. بدبختی کسی هم نیست به ما بنزین بدهد و خودمان مانده‌ایم و خودمان با دبه‌ای در دست در انتظار کسی که باک‌مان را پر کند تا شاید به صورت مقطعی حرکت کنیم اما حرکت به کجا؟ به کدام سمت؟ وقتی قرار است دوباره بنزین تمام کنیم! اصلاً خودرویی که سوارش هستیم به درد این جاده می‌خورد؟ این بار که حرکت کرد اگر موتورش پایین آمد و دیگر حرکت نکرد چطور؟ آقایان! باید به داد این فوتبال رسید.همین امروز هم اگر بجنبیم شاید چند سالی طول بکشد تا به گرد فوتبال کشورهای عربی برسیم.
آقایان! حتی اگر شده به صورت لیزینگی؛ خودروی این فوتبال را نونوار کنید، اقساطش یک جورهایی جور می‌شود اما هر طور شده این کار را انجام بدهید. پرسپولیس، استقلال، سپاهان، نساجی یا هر نماینده ایران در فوتبال آسیا شاید مقطعی نتیجه بگیرند و حتی مثل پرسپولیس به فینال برسند اما خودمان هم می‌دانیم که بدون تعارف، قهرمانی هر کدام از تیم‌ها با این شرایط خیانت به فوتبال است!