به بهانه یک حماسه تاریخی
«تیمــی» کـــــــــــــــه تکــــــــــرار نشــــــــــــد
سعید احمدیان
روزنامه نگار
صعود باورنکردنی تیم ملی فوتبال به جام‌جهانی ۹۸ تبدیل به یک خاطره جمعی برای ایرانیان شده؛ خاطرای شیرین که با وجود گذشت ۲۶ سال از آن مسابقه عجیب در ورزشگاه ملبورن سیتی، هنوز هم ناخودآگاه خیلی از هواداران با یادآوری آن، گل از گل‌شان می‌شکفد. خاطره‌ای که نه‌تنها هواداران فوتبال بلکه مردم ایران را به وجد آورد و برای شادی و پایکوبی به خیابان‌ها کشاند.
از آن ظهر تاریخی که پس از سوت پایان ساندرو پل، حمید استیلی اشکریزان داور مجارستانی را در آغوش کشید و فوتبال ایران پس از ۲۰ سال دوباره توانست راهی جام‌جهانی شود، نزدیک به سه دهه می‌گذرد و فوتبال در این مدت ۴ بار دیگر هم راهی جام‌جهانی شده، با این حال هیچ‌کدام از صعودهای بعدی نتوانست هیجان و شوری که تساوی برابر استرالیا و گرفتن بلیت صعود به فرانسه به وجود آورد را تکرار کند.
گرچه شکل حماسی صعود به جام‌جهانی ۹۸ در ماندگاری این نسل سهم زیادی داشت تا شیرینی و حس غروری که از بغل پای خداداد عزیزی با آن گزارش ویژه جواد خیابانی هنوز زیر زبان‌مان باشد.
این سکه اما دو رو دارد؛ روی خوش آن، تیمی پرستاره و اسم و رسم‌دار از خط دروازه تا نوک حمله بود؛ تیمی که همچنان نسل طلایی فوتبال ایران نامیده می‌شود و در ۲۶ سال گذشته زمانی نبوده که تیم‌های ملی از لحاظ کیفی و محبوبیت به آن تیم نزدیک شوند. نسلی که با حداقل‌ها، توانستند روزی را در تاریخ فوتبال ایران ثبت کنند که با وجود گذشت نزدیک به سه دهه، همچنان خاطره آن زنده است.
روی تلخ سکه اما آنجاست که با وجود گذشت ۲۶ سال هنوز هیچ کدام از نسل‌های تیم ملی نتوانسته که مشابه آن اتفاق را تکرار کند. با توجه به دوبرابر شدن سهمیه‌ها، تیم ملی گرچه راحت‌تر و کم‌دردسرتر راهی جام‌جهانی شده اما هیچ‌کدام از تیم‌های نسل بعدی نتوانسته‌اند خاطره‌ای بسازند که حماسه ملبورن زیر سایه آن محو شود!
علاوه بر مقایسه بازیکنان دو تیم (تیم ۹۸ میلادی و تیم فعلی)، نتایج هم نشان می‌دهد که تیم ملی فعلی همچنان پشت سر نسل طلایی ۹۸ است.
تازه بودن نوستالژی ۸ آذر ۷۶، گویای این واقعیت است که تیمی که در ملبورن‌سیتی با شگفتی‌سازی، آخرین بلیت جام جهانی فرانسه را با ثبت تساوی برابر استرالیا رزرو کرد، به زعم بسیاری جلوتر از سایر تیم‌های ما در ادوار مختلف جام‌های جهانی است.