تیم نوجوانان در 3 پرده
دژاووی غرور و تعصب
سمیه مهدی‌پور
روزنامه‌نگار
دقیقه ۹۴ بازی ایران و مراکش این‌بار در جام جهانی نوجوانان ماجرا داشت. یوزهای نوجوان تا اتمام وقت‌های قانونی مسابقه از مراکش با یک گل پیش بودند ولی این برتری در وقت‌های اضافه و در دقیقه ۹۴ شکست تا بازی به ضربات پنالتی بکشد.
دیدار با مراکش و گلزنی در وقت‌های تلف شده موضوعی است که پیش از این هم در تقابل معروف شاگردان کارلوس کی‌روش در جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه با مراکش اتفاق افتاد و در آن دیدار بازیکن مراکشی، در دقیقه ۹۴ به اشتباه دروازه خود را در این دقیقه باز کرد تا یکی از شیرین‌ترین خاطرات ملی فوتبال ایران ثبت شود.
با این حال این اتفاق دژاوو گونه این بار به ضرر ایرانی‌ها بود و این مراکش بود که دوباره گلزنی کرد اما این بار این گلزنی به نفع حریف نبود تا در نهایت این نماینده آفریقا باشد که به مرحله بعدی جام‌جهانی صعود می‌کند.
در این قضیه شکی وجود ندارد که عملکرد کادرفنی و بازیکنان تیم فوق‌العاده بوده اما در این بین حسرت بزرگی برای ما بر جای ماند و آن هم این است که این تیم پتانسیل بالا رفتن تا مرحله نیمه نهایی را داشت اما پس از بازی با برزیل فضا به سمت تمام شدن تورنمنت برای بازیکنان رفت و به نوعی آنها اشباع شدند. البته شاید در بطن جامعه ما چنین معضلی وجود دارد که خرده دستاوردها چنان احساس رضایتی ایجاد می‌کند که قدرت استفاده از تمامی پتانسیل‌ها را از ما می‌گیرد و این قضیه تنها به تیم نوجوانان برنمی‌گردد. در هیچ جای تاریخ فوتبال ما هیچ‌گاه از تمامی پتانسیل‌های‌مان استفاده نکردیم و شاید اصلی‌ترین دلیلش هم این است که فوتبال و رقابت‌های مرتبط به آن همگی یک پکیج کامل 90 دقیقه‌ای هستند که تا قبل از سوت پایان آن نباید به حس رضایت و سکون رسید.شاگردان حسین عبدی در بازی اول در این رقابت‌ها توانستند برزیل را شکست بدهند و سپس نمایش قابل دفاعی مقابل انگلیس داشتند و تنها چند دقیقه تا امتیاز گرفتن از این تیم فاصله داشتند. پس از دو نمایش خوب تیم رسانه‌ها به طور ویژه‌ای به تیم پرداختند و حتی سرمربی تیم هم مصاحبه مفصلی داشت و در بین این خوشحالی و تعریف و تمجیدها، انگار همه فراموش کردند که این رقابت‌ها هنوز برای ما ادامه دارد و نباید فضا را به سمتی برد که بازیکن جوان به این قضیه فکر کند که همه چیز با یک پیروزی و یک بازی خوب به پایان رسیده. در چنین فرایندی کلیدواژه جاه‌طلبی گم می‌شود و این فضا باید هم از سمت رسانه‌ها و هم کادرفنی کنترل شود. حسین عبدی کار بزرگی برای تیم انجام داده و باید قدردان او بود اما آن مصاحبه آن هم در میان یک تورنمنت و صحبت و تعریف تمجید کاری نیست که یک سرمربی باتجربه انجام می‌دهد چرا که به هیچ عنوان بازیکنان جوان تیم نباید به این نتیجه برسند که همه چیز تمام شده است.
بازیکنان تیم نوجوانان همه زحمت خود را کشیدند اما اگر منصفانه به بازی با مراکش نگاه کنیم، تیم ما خیلی مستحق پیروزی و رسیدن به جمع هشت تیم برتر جهان نبود. حالا بماند که اگر صعود می‌کردیم و به مرحله یک چهارم نهایی هم می‌رسیدیم، هیچ‌کدام از مشکلات پایه‌ای فوتبال‌مان حل نمی‌شد و فقط خودمان را بیشتر گول می‌زدیم.
تیم ایران در ضربات پنالتی اصلاً خوب کار نکرد و بار دیگر یک پنالتی چیپ بی‌موقع همه چیز را خراب کرد، به طوری که روحیه بقیه پنالتی‌زنان هم خراب شد. جدای از این مسأله و البته سایر مسائل فنی که باید سر موقع به آن پرداخته شود، بحث تعریف و تمجید گزارشگران و رسانه‌ها از آرشا شکوری و بعضی از بازیکنان تیم نوجوانان است.
ما عادت داریم ناگهان یک نفر را چنان بالا ببریم که با سر به زمین بخورد و البته تجربه ثابت کرده که وقت مغرور شدن را هم بلد نیستیم. تیم نوجوانان ایران یک بار با عباس چمنیان به مرحله یک چهارم نهایی صعود کرده بود و در آن تورنمنت آلمان را ۴ بر صفر شکست داد تا اینکه در نهایت با نتیجه 3 بر یک مقابل اسپانیا شکست خوردیم. پس نمی‌توان کار تیم حسین عبدی را بالاتر از تیم چمنیان قلمداد کرد اما به هر حال این تیم هم تیم شایسته‌ای بود که باید حفظ شود و از این شکست درس‌های زیادی بگیرد.
در این تورنمنت بار دیگر بی‌دلیل و بدون حد و مرز بازیکنان و مربیان را بزرگ کردیم و ناگهان چنان انتقاداتی از آنها به عمل آوردیم که انگار در همان مرحله مقدماتی با بدترین نتایج شکست خورده‌اند. در واقع باید گفت از آن ور بام افتادن کار همیشگی ما است و در این تورنمنت هم ترک عادت نکردیم. از بازیکن تیم نوجوانان انتظار نمی‌رفت که در رویدادی به این حساسی پنالتی چیپ بزند و با سرنوشت یک تیم بازی کند، هر چند که ما پنالتی‌های بعدی را هم آنقدر بد زدیم که به جرأت باید بگوییم، حق تیم مراکش صعود از این مرحله بود و آنها در ضیافت پنالتی‌ها و حتی در جریان بازی بهتر از ما کار کردند. فوتبال ایران اگر از جام جهانی نوجوانان درس نگیرد، باید منتظر شکست‌های بعدی باشد.