با کادر ایرانی نمی‌توانستیم در هانگژو طلا بگیریم
الهه منصوریان: برای شکست چینی‌ها به مربی میلیاردی نیاز داریم
فائزه زمانی
روزنامه نگار
الهه منصوریان ملی‌پوش ووشو ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو هرچه زد به در بسته خورد. در حالی که یک طلا برای خودش کنار گذاشته بود، با وجود ماه‌ها تمرین در کمپ تیم ملی چین، در فینال زورش به دیوار چین نرسید تا طلسم دختران برای نبردن چینی‌ها در بازی‌های آسیایی پابرجا بماند.
منصوریان که این روزها برای مبارزه در مسابقات جهانی آمریکا خودش را آماده می‌کند، بالاخره بعد از بازی‌های آسیایی روزه سکوتش را شکست. او معتقد است توقع مدال طلا با کادر ایرانی در هانگژو بی‌جا بوده است و برای باز کردن گره کور چینی‌ها، تیم ملی نیاز به مربی میلیاردی دارد.
بعد از بازی‌های آسیایی شرایطت برای حضور در مسابقات جهانی چگونه است؟
تقریبا 7-6 ماهی برای بازی‌های آسیایی در اردو بودیم و حالا هم برای مسابقات جهانی آمریکا آماده می‌شویم.
به خاطر کرونا و تعویق بازی‌های آسیایی بعد از 5-4 سال تازه در هانگژو پا به یک رقابت رسمی گذاشتیم اما شناخت کافی از رقبا نداشتیم. از آنجایی که بیشتر رقبای اصلی ما آسیایی‌ها هستند و به تازگی در بازی‌های آسیایی با آنها روبه‌رو شدیم، شرایط آنها دست‌مان آمده و به خوبی آنالیزشان کردیم. به‌خاطر همین هم فکر می‌کنم در مسابقات جهانی آماده‌تر از بازی‌های آسیایی خواهیم بود.
8 روز به شروع مسابقات جهانی مانده اما هنوز روادید تیم صادر نشده است. نگران شیطنت آمریکایی‌ها نیستید؟
متأسفانه نگران روادید هستیم. کلی زحمت کشیده‌ایم که حالا به مسابقات جهانی برویم. مگر من چند سال می‌توانم به چنین مسابقاتی بروم؟ 8 روز بیشتر به شروع مسابقات نمانده است ولی هنوز خبری از ویزاها نیست و فعلاً بلاتکلیفیم.
امیدوارم هرچه زودتر ویزا بیاید تا در این روزهای باقیمانده بدون دغدغه تمرین کنیم و من هم بتوانم در این مسابقات رکورد بزنم.
چه رکوردی؟
اگر به این مسابقات اعزام شویم اولین ووشوکار ایران و جهان می‌شوم که توانسته در 6 وزن مختلف مسابقات بین‌المللی به میدان برود. من تا الان در وزن‌های 45، 48، 52، 56 و 65 در مسابقات آسیایی و جهانی مبارزه کرده‌ام. در هانگژو مجبور شدم 10 کیلو وزن کم کنم و در وزن 52 کیلوگرم به میدان رفتم اما حالا در وزن 60 کیلوگرم در آمریکا مبارزه خواهم کرد.
ورزشکاران معمولاً یکی، دو بار وزن عوض می‌کنند. این تعداد تغییر وزن در این سال‌ها کار را برای تو سخت نکرد؟
کارم خیلی سخت شد اما دوست داشتم خودم را به چالش بکشم. به صورت مداوم وزنم را تغییر دادم و در هر وزن با رقبای مختلف مبارزه کردم. اتفاقاً در تمامی این وزن‌ها هم بجز 45 کیلوگرم طلا گرفته‌ام. حالا منتظر هستم تا در وزن 60 کیلوگرم هم در آمریکا طلا بگیرم.
یک طلا در هانگژو برایت کنار گذاشته بودیم، چه شد که نشد؟
با امکانات محدود و شرایطی که داریم در رشته‌ای فعالیت می‌کنم که متعلق به چینی‌ها است. دقیقاً مثل این می‌ماند که کسی کشتی‌گیران ما را شکست بدهد. شرایط بازی‌های آسیایی حساس است و ما تا الان نتوانسته‌ایم چینی‌ها را در این مسابقات شکست دهیم. شرایط این دوره هم به خاطر میزبانی چینی‌ها سخت‌تر بود.
نمی خواهم چیزی را توجیه کنم اما معتقد هستم که بازی را بردم و اگر من چینی بودم قطعاً مدال طلا الان گردن من بود.
چرا طلسم چین شکسته نمی‌شود؟
من در اردوهای تیم ملی ووشو چین حضور داشته‌ام و از نزدیک امکانات بی‌نظیر و مربیان آنها را دیده‌ام. مربی ما در حد همان حقوق ناچیزی است که می‌گیرد. باید قبول کنیم که نمی‌توانستیم با مربی ایرانی در هانگژو نتیجه بگیریم، هرچند مربیان ما برای تیم زحمت زیادی کشیدند. برای رقابت با چین به مربی میلیاردی نیاز داریم و با این شرایط نمی‌توانیم انتظار بردن آنها را داشته باشیم. هرچند معتقد هستم در فینال بازی‌های آسیایی می‌توانستند بازی را به من بدهند اما امتیاز میزبانی، ورق را به نفع حریف چینی‌ام برگرداند. رزمی‌کاران می‌دانند که در وزن‌های پایین رشته‌های رزمی رقابت بسیار سخت است. برای مثال بعد از خداحافظی حمید سوریان ستاره سبک وزن تیم ملی کشتی دیگر کسی نتوانست افتخارات او را تکرار کند. البته این را هم بگویم که اینطور نبوده که ما هرگز موفق به شکست چین نشده باشیم.
من در سال 2009 و همچنین 2016 چین را شکست داده‌ام. چندین بار هم موفق به شکست آنها در لیگ خودشان شده‌ام. آخرین بار هم دیانا رحیمی که شاگرد خودم است، حریف چینی را شکست داد. حریف چینی من در نظر‌سنجی فدراسیون جهانی بهترین بازیکن 2022 شده بود، او تا به حال در چین هم به کسی نباخته و یک اعجوبه است.
بعد از مدت‌ها تو، شهربانو و سهیلا هر سه در ترکیب تیم ملی برای اعزام به مسابقه قرار گرفته‌اید.
سال‌ها قبل این فرصت پیش آمده بود که هر 3 نفرمان در ترکیب تیم ملی قرار بگیریم و به مسابقات قهرمانی آسیا اعزام شویم اما تا به حال تجربه حضور 3 نفری در مسابقات جهانی را نداشته‌ایم. امیدوارم روادید بیاید و اعزام شویم و با 3 طلا از آمریکا برگردیم و رکورد بزنیم.
در اردوهای تیم ملی واقعاً حس می‌کنیم که در خانه هستیم. برای ما فرقی نمی‌کند چون بیرون از اردوها هم با هم تمرین می‌کنیم و همیشه با همدیگر هستیم.
این همیشه با هم بودن باعث نمی‌شود دچار مشکل شوید؟
فقط بعضی وقت‌ها که حوصله‌مان سر می‌رود اتاق‌های‌مان را در خوابگاه عوض می‌کنیم. آنقدر در تمرینات انرژی می‌گذاریم که دیگر حوصله و توان دعوا نداریم (با خنده) و معمولاً وقت‌مان به چای خوردن و گپ زدن با هم سپری می‌شود.