شاید بعد از سنگنوردی، بروم دنبال بدنسازی
رضا علیپور: حمایت شوم، مثل آب خوردن المپیک طلا می‌گیرم
اندازه 5 درصد از مدال‌هایی که گرفتم دیده نشدم
رضا عباسپور
روزنامه نگار
سریعترین مرد عمودی جهان، یوزپلنگ آسیایی، مردنامرئی، تندباد و بسیاری پسوندهای دیگر جزو القابی است که در دنیا به «رضا علیپور» مرد شماره یک سنگنوردی سرعت ایران اعطا شده است. چهره ماندگار و پرفروغ تاریخ ورزش ایران که با داشتن بیش از 20 نشان طلا، نقره و برنز آسیایی، جهانی، جام جهانی و المپیک آسیایی قطعاً جزو نوابغ و دست‌نیافتنی‌های تاریخ ورزش جهان به شمار می‌رود. علیپور که در بازی‌های آسیایی هانگژو موفق شد با اقتدار رقیب سرسخت چینی خود را از پیش رو برداشته و دومین نشان ارزشمند و خوشرنگ طلایی خود را به تالار افتخاراتش اضافه کند، در مسیر کسب سهمیه ورودی بازی‌های المپیک 2024 پاریس اندکی از کم‌توجهی که بعد از این همه افتخارآفرینی‌های ریز و درشت برای ورزش کشور به او و هم‌تیمی‌هایش در رشته سنگنوردی می‌شود گلایه دارد. سریعترین مرد عمودی جهان معتقد است، به رغم اینکه او یکی از شانس‌های مسلم کسب سهمیه ورودی و طلایی شدن در بازی‌های المپیک 2024 پاریس است، هیچ پالس مثبت و توجهی از سوی مسئولان استان قزوین(زادگاهش) دریافت نکرده است! ضمن اینکه برای تمرین و مهیا شدن جهت کسب سهمیه و رکوردشکنی در بازی‌های المپیک سالن تمرینی استاندارد ندارد که بتواند بی‌دغدغه در آن تمرین کند و آماده درخشش مجدد در میادین معتبر پیش رو باشد. ما نیز به همین بهانه با او همکلام شدیم تا بیشتر از وضعیت فعلی و حال و هوای او در مسیر کسب سهمیه المپیک پاریس مطلع شویم.
توقعاتت بعد از اینکه با طلا از هانگژو برگشتی برآورده شد؟
حقیقتش را بخواهم بگویم تقریباً دیگر به این بی‌توجهی‌ها عادت کرده‌ام. تنها پاداشی که من تا امروز گرفتم، همان پاداش پای سکویی بود که مسئولان کمیته ملی المپیک قولش را قبل از بازی‌های آسیایی هانگژو به قهرمانان داده بودند. این هم که فقط مختص من نبود. اغلب قهرمانان همانجا در هانگژو پاداششان را نقد کرده بودند. برای من هم مسئولان کمیته ملی المپیک زحمت کشیدند و اینجا پاداشم را پرداخت کردند. بجز آن هم تا به امروز هیچ مسئول دیگری نه سراغی از ما گرفته است و نه ریالی به عنوان پاداش طلای بازی‌های آسیایی دریافت کردم.
یعنی در زادگاهت قزوین هم خبری از تجلیل یا تقدیر از قهرمان بازی‌های آسیایی هانگژو نبود؟
نه. اصلاً خبری نبود. انگار نه انگار که من تنها طلایی این استان در المپیک آسیایی هانگژو بودم! البته همیشه همینطور بوده است. من سال‌هاست که دارم از جیبم برای اینکه بدنم را آماده و سرحال نگه دارم میلیاردی هزینه می‌کنم اما حتی به اندازه 5 درصد از افتخارات متعدد و رکوردشکنی‌هایی که در دنیا داشتم، از من حمایت و قدردانی نشده است. واقعاً دیگر نمی‌دانم باید در دنیای حرفه‌ای ورزش و مسیر قهرمانی چه کنم و چه افتخاراتی را کسب کنم که به چشم بیایم و دیده شوم. من با بیش از 20 مدال طلای جهانی و 2 طلای بازی‌های آسیایی الان طبق آمار جزو پرافتخارترین‌های تاریخ ورزش این کشور هستم. ولی شما بخواهید شرایط زندگی، شغل، درآمد و زندگی حرفه‌ای و ورزشی‌ام را با قهرمانان برخی رشته‌های ورزشی دیگر که یک دهم مدال‌های من را هم ندارند مقایسه کنید، باورتان نمی‌شود. نهایت آرزوی هر ورزشکاری رسیدن به سکوی قهرمانی جهان، بازی‌های آسیایی و... رکوردشکنی در دنیا است. من همه اینها را سال‌ها است دارم، ولی اینقدر از نظر امکانات و بحث حمایتی، مالی و تدارکاتی در مضیقه هستم که خودم هم دیگر از این وضعیت بریدم و خسته شدم. خسته شدم از این بابت که دیگر اینقدر گفتیم اما آب از آب تکان نخورده است. من در بخش فیزیک رشته بدنسازی هم عنوان قهرمانی ایران را در وزن 75 کیلوگرم دارم. خدا چه دیدید، شاید اگر اینجا در سنگنوردی خیری ندیدم بروم در بدنسازی و رشته فیزیک، ادامه دوره قهرمانی‌ام را آنجا دنبال کنم.
گویا از نظر سالن و امکانات استاندارد سنگنوردی هم در محل زندگی‌ات (قزوین) مشکلات عدیده‌ای داری.
بله. دقیقاً همینطور است. من در ایران شهرهای زیادی رفتم که ورزشکار حرفه‌ای سنگنوردی ندارند اما دیدم که آنجا سالن‌های اختصاصی و استاندارد سنگنوردی دارند که در حد ایده‌آل حتی برای برگزاری مسابقات بین‌المللی است اما من با این همه مدال و افتخاری که برای استانم قزوین کسب کردم، هنوز یک سالن اختصاصی و استاندارد که بتوانم بدنم را برای حضور در رویدادهای معتبر بین‌المللی مهیا کنم نداریم. به نظرم در ورزش قهرمانی خیلی تعداد مدال‌های طلای مرغوب جهانی برای ورزشکار معنا ندارد. سال 2013 مبلغی حدود 700 میلیون تومان از جیبم هزینه کردم تا قهرمان جهان شدم اما نه تنها ریالی از آن پول به جیبم برنگشت، بلکه حتی مدال طلای ارزشمندی که با رکوردشکنی دنیا همراه بود هم دیده نشد. شاید در رشته ما اسپانسرهایی هم پیدا شوند اما مقطعی است و خیلی هم عدد و رقم قراردادهایشان چشمگیر نیست. ورزش ما شوخی‌بردار نیست. یک لحظه اشتباه ممکن است به قیمت جان ورزشکار یا حتی معلول شدنش تمام شود اما با این ریسک عجیبی که ما می‌کنیم، هیچ نگاه حمایتی جدی پشت سرمان نداریم.
با تمام این کمبودها که گفتید، الان رضا علیپور شانس کسب مدال در المپیک پاریس را دارد. برای مسیر پیش رو چه توقعی از مسئولان دارید؟
ببینید، خدا شاهد است من روزی 3 جلسه تمرین پرفشار دارم. تمریناتی سنگین و پرفشار از چند رشته ورزشی که شاید حتی انجام یکی از آنها برای خیلی از قهرمانان سخت و نشدنی باشد اما من این را برای خودم جا انداختم که باید در میادین بین‌المللی تنها رقیبم خودم باشم. به همین دلیل تمرینات سخت و طاقت‌فرسا را به جان خریدم تا همیشه در دنیا برای کشورم افتخارآفرین باشم و بهترین مدال‌ها را دشت کنم. شاید باورتان نشود اما من در تمرینات بدنسازی سنگینی که دارم، بیش از 300 کیلوگرم اسکات پا می‌زنم. حدود 135 تا 140 کیلوگرم را پرس می‌کنم و مثل یک کشتی‌گیر، وزنه‌بردار یا بدنساز حرفه‌ای تمریناتی را انجام می‌دهم که شاید اجرای آن حتی برای قهرمانان این رشته‌های ورزشی سخت و نشدنی باشد اما ته ماجرا حتی حق خودم را هم به من نمی‌دهند؛ ولی با تمام این شرایط، خواسته‌ام از مسئولان در مسیر المپیک این است که اولاً تجهیزات و امکاناتی که برای آماده‌سازی می‌خواهیم را در اختیارمان قرار دهند تا مجبور نشویم برای تمرین آواره و سرگردان این شهر و آن شهر باشیم، ثانیاً تا جایی که می‌شود، تیم ملی را کامل به رقابت‌های مختلف اعزام کنند چون پتانسیل سنگنوردی ایران بسیار بالا است و در صورت توجه بیشتر سودش به جیب خود ورزش می‌رود. در نهایت هم خواهشم این است اگر از رضا علیپور توقع کسب سهمیه المپیک و طلای بازی‌های پاریس می‌رود، به همان اندازه حمایتم کنند تا بی‌دغدغه مهیای درخشش در بازی‌های المپیک فرانسه شوم.
نزدیکترین رقابتی که برای کسب سهمیه ورودی المپیک پیش رو داری کدام تورنمنت است؟
ما همین 2 هفته دیگر مسابقات آسیایی اندونزی را پیش رو داریم که رقابت کسب سهمیه المپیک هم به شمار می‌رود. در آسیایی اندونزی قهرمانان مواد مختلف مستقیماً صاحب سهمیه المپیک می‌شوند. من هم شرایط بسیار خوبی برای کسب عنوان قهرمانی در آسیایی اندونزی دارم. امیدوارم سیستم ورزش کشور کمکم کنند تا بتوانم با خیال راحت فقط برای کسب سهمیه و نهایتاً درخشش در بازی‌های المپیک پاریس بدنم را آماده و ساخته و پرداخته کنم.