مربی خارجی برای یکی دو روز فایده ندارد
شه‌بخش: امیدوارم بوکس ایران بیشتر از این افت نکند
باید فکر اساسی به حال بوکس کرد
فائزه زمانی
روزنامه نگار
تیم ملی بوکس مدت‌هاست ناک اوت شده است. بوکسورها در هانگژو کاری از دستشان بر نیامد تا رنگ رخساره بوکس ایران از سِر درونش خبر دهد.
دانیال شه‌بخش، ستاره تیم ملی هم با حذفی زودهنگام، از رینگ هانگژو خداحافظی کرد تا او هم نتواند این مرتبه، بار امانت را به دوش بکشد.
با استعفای حسین نهرودی حالا تیم ملی بدون مربی است، زمزمه‌های مربی خارجی به گوش می‌رسد اما دست‌های خالی فدراسیون این موضوع را کمی سخت می‌کند.
در چنین شرایطی دانیال شه‌بخش معتقد است در این مقطع فقط مربی خارجی درجه یک جواب می‌دهد اما نه برای یکی دو روز که برای مدتی طولانی. او حالا بوکس را نیازمند فکر اساسی می‌داند تا حال و روزش بهتر شود و بوکسورها بتوانند حداقل در مسابقات پیش رو بلیت المپیک پاریس را رزرو کنند.
تیم ملی در هانگژو ضعیف‌تر از تصورات عمل کرد. چرا بوکس به این حال و روز افتاده است؟
اول از همه احساس می‌کنم فدراسیون باید گام‌های درستی بردارد و برای پیشرفت بوکس ایران همه جوره برنامه‌ریزی کند. توجه به تیم‌های پایه باید بیشتر شود. باید فکر اساسی به حال بوکس کرد. ما در قاره‌ای هستیم که بهترین‌های بوکس دنیا حضور دارند. بارها گفته‌ام چقدر خوب است در قاره‌ای هستیم که رقابتی تنگاتنگ وجود دارد و تیم اول دنیا حضور دارد. این موضوع برای ما یک فرصت خوب است که بتوانیم با بهترین‌های دنیا اردوهای تدارکاتی داشته و با آنها تن به تن شویم.
نتایج تیم ملی در مسابقات اخیر قابل قبول نیست اگر بخواهیم نتیجه بگیریم باید گام بزرگی برداریم. باید بتوانیم در هر تورنمنتی که برگزار می‌شود حضور داشته باشیم.
اما متأسفانه در حال حاضر شرایط جوری است که بعد از کلی تلاش، تمرین و وزن کم کردن فقط شرایط حضور در یک مسابقه رسمی را داریم. اگر به دنبال پیشرفت هستیم باید در تمامی مسابقات و تورنمنت‌ها شرکت کنیم نه اینکه فقط سالی یک مسابقه رسمی. خیلی از کشورها پایین‌تر از ما بودند اما الان از ما جلو زدند.
چاره کار ما الان این است که با تیم‌ها و قهرمانان بزرگ تن به تن شویم. ما باید تیم 1، 2 و 3 داشته باشیم یا اگر در توان فدراسیون نیست، حداقل 2 تیم را داشته باشیم چون این موضوع در کل دنیا باب است.
چرا شخصی که نفر دوم وزن من است باید هر از گاهی در اردویی حضور داشته باشد و بعدش در خانه بخوابد. او هم زحمت کشیده و حقش اعزام به بعضی تورنمنت‌ها است.
در این مقطع مربی خارجی چقدر می‌تواند به بوکس ایران کمک کند؟
زمزمه‌هایی بابت جذب مربی خارجی به گوشمان رسیده و گویا قرار است این بار مربی خارجی استخدام شود. حسین نهرودی در این مدت زحمات زیادی برای تیم ملی کشید و اگر بگویم مربی سطح بالایی است، درست گفته‌ام. او 30 سال مربی تیم ملی بوده و گنجینه‌ای از تجربه است. مربی خارجی هم خوب است اما نه برای یکی دو روز.
من تا به حال تجربه کار با مربی خارجی را نداشته‌ام اما شنیده‌ام که قبل از حضور من، مربیان خارجی بزرگی بوده‌اند که زمان زیادی به آنها نداده‌اند که خودی نشان دهند.
اگر قرار است مربی خارجی با یک قرارداد کوتاه مدت بیاوریم همان بهتر که اصلاً نیاید. عجله فایده‌ای ندارد، نمی‌شود مربی را در یک مسابقه محک زد و بعدش با او خداحافظی کرد. در این مقطع به مربی خارجی درجه یک نیاز داریم که مطابق برنامه‌های او در بهترین تورنمنت‌های دنیا شرکت کنیم.
اما به نظر می‌رسد هزینه‌های دلاری مربی درجه یک خارجی در توان فدراسیون بوکس نیست. مربی ایرانی می‌تواند بوکس را از این منجلاب دربیاورد؟
به هر حال ورزش خرج دارد. همه دنیا الان در ورزش سرمایه‌گذاری می‌کنند و خود را با موفقیت در ورزش نشان می‌دهند.
مربیان ایرانی قابل احترام هستند اما به نظرم کارشان را انجام داده و کمک‌هایشان را به بوکس کرده‌اند. ما نسل خوبی داریم. حق بوکسورها این نیست. امیدوارم فدراسیون بتواند در این مقطع تصمیم درست بگیرد و بوکس بیشتر از این افت نکند.
دلیل حذف زودهنگامت در بازی‌های آسیایی هانگژو چه بود؟
در هانگژو خودم نبودم و حقیقتاً برنامه‌ای برای مبارزه با بوکسور چینی نداشتم.
یعنی قبل از مسابقه، کادرفنی آنالیزی از حریف چینی نکرده بود؟
خیر. هیچ آنالیزی از این حریف نداشتیم. البته که آن روز اصلاً روز من نبود. از طرفی محمود نهتانی مربی خودم همراهم نبود. در هر مسابقه‌ای که او با من بوده نتیجه خوبی گرفتم و این حضور تأثیر خودش را گذاشته است. نهرودی و امیری مربیان بزرگی هستند اما مربی پایه خودم آدم چیز دیگری است. تیم‌های ملی ازبکستان و قزاقستان که در دنیا حرف اول را می‌زنند در هر وزن، مربی پایه بوکسورها را با تیم اعزام می‌کنند.
در کل روز، روز من نبود و چیزی که از خودم توقع داشتم رقم نخورد. قهرمانان بزرگی از هانگژو دست خالی برگشتند. متأسفانه نشد که من هم مدال بگیرم و کسب سهمیه کنم اما در مسابقات پیش رو تمام تلاشم را برای گرفتن سهمیه المپیک پاریس می‌کنم.
بعد از ناکامی تیم ملی در هانگژو، همه تقصیرها را گردن حسین نهرودی انداختند. چقدر نهرودی در این نتایج مقصر بود؟
در این جور مواقع همه مربی را مقصر می‌دانند ولی رزومه نهرودی مشخص است. او زحمت‌هایش را کشیده و این بی‌انصافی است که بخواهیم همه تقصیرها را گردن او بیندازیم.
با حال و روز این روزهای بوکس، کسب سهمیه المپیک چقدر شدنی است؟
می‌توانم خودم را در المپیک پاریس مجسم کنم. از فدراسیون خواهش می‌کنم بیشتر از اینها انرژی بگذارد و المپیکی فکر کند. ما همه نوع مدالی داریم و فقط در کلکسیونمان مدال المپیک نداریم. به هر حال تیم و قهرمانان سرجایشان هستند و فدراسیون باید دیدش را تغییر دهد. نتایج تیم ملی در مسابقات اخیر قابل قبول نیست و اگر بخواهیم نتیجه بگیریم باید گام بزرگی برداریم. ما باید بتوانیم در هر تورنمنتی که برگزار می‌شود حضور داشته باشیم. اما متأسفانه در حال حاضر شرایط جوری است که بعد از کلی تلاش، تمرین و وزن کم کردن فقط شرایط حضور در یک مسابقه رسمی را داریم. اگر به دنبال پیشرفت هستیم باید در تمامی مسابقات و تورنمنت‌ها شرکت کنیم نه اینکه فقط سالی یک مسابقه رسمی. از طرفی باید حتی بتوانیم در رابطه با استان‌ها هم متفاوت‌تر عمل کنیم. من به شخصه از سیستان و بلوچستان به اینجا رسیدم و باید نگاه ویژه‌ای نسبت به استان من وجود داشته باشد. سیستان و بلوچستان قهرمانان زیادی دارد. ما همین هفته پیش توانستیم4،3 طلا در مسابقات خردسالان و نونهالان بگیریم. این یعنی روی پایه بوکس استان کار شده است. باید این پیشرفت‌ها را دید که انگیزه این بچه‌ها دوچندان شود.
خودت هم روزی از همین استان و در شرایط زیرصفر شروع کردی. وقتی این بچه‌ها را می‌بینی چقدر خاطرات برایت مرور می‌شود؟
وقتی به خانه بوکس استان می‌روم بچه‌ها دورم را می‌گیرند و سؤال‌های زیادی از من می‌پرسند. این موضوع من را خوشحال کرده و حتی روحیه‌ام را بهتر می‌کند. هر چقدر در توانم باشد به این بچه‌ها کمک می‌کنم، هر چند خوشبختانه مربیان خوبی در استان داریم. الان نونهالان و بوکسورهای جوان شرایط بهتری نسبت به زمانی که من فعالیتم را شروع کردم، دارند. من 13 سالگی وارد بوکس شدم، آن زمان مسعود ریگی تازه قهرمان شده بود و من آرزو داشتم در کنارش تمرین کنم. همیشه سعی کردم از قهرمانان بزرگ الگو‌برداری کنم و اگر به جایی رسیدم به عشق هم‌استانی‌هایم بوده است.
از بوکس حرفه‌ای چه خبر؟
احتمالاً امسال 2 یا 3 بازی در سازمان WBC داشته باشم. فعلاً زمان و مکان مسابقات مشخص نیست اما بزودی مشخص می‌شود. دورخیزم برای کمربند قهرمانی است و امیدوارم به آن برسم.