گلایه مورایس و خمس از مشکلات سخت‌افزاری لیگ برتر
چمن‌های بی‌کیفیت خارجی‌ها را فراری می‌دهد؟
آرمن ساروخانیان
@armen9971
لیگ برتر بعد از وقفه‌ای طولانی دوباره شروع شد، ولی مشکلات مختلف آن همچنان پابرجاست و اجازه نمی‌دهد که کیفیت مسابقات بالا برود. باشگاه‌ها در شرایطی که راه‌های کسب درآمد محدودی دارند به زحمت وارد مسابقات شده‌اند، ولی وقفه‌های طولانی و مشکلات بیرون زمین اجازه نمی‌دهد که همان کیفیت متوسط را هم به نمایش بگذارند.
بعد از مشکلات مالی که تیم‌ها در شروع فصل با آن درگیر بودند، این روزها مهم‌ترین بحرانی که لیگ برتر را تحت تأثیر قرار داده، کیفیت بد زمین‌های چمن است. بازی این هفته پیکان- پرسپولیس تأییدی بر این بحران بود و دو تیم تهرانی مجبور شدند بازی‌شان را به دلیل کمبود زمین چمن در قزوین برگزار کنند.
مصدومیت بازیکنان
به خاطر کیفیت چمن
پرسپولیس در این بازی تعدادی از بازیکنانش را به دلیل آسیب‌دیدگی در اختیار نداشت و نمی‌توان از کیفیت بد چمن ورزشگاه آزادی در مصدومیت آنها گذشت. در بازی حساس پرسپولیس- النصر کیفیت چمن ورزشگاه آزادی فاجعه‌بار بود و مهدی ترابی و وحید امیری، دو ستاره سرخ‌ها در این بازی مصدوم شدند. چمن این ورزشگاه برای بازی نساجی- الهلال ترمیم شد، ولی هنوز با شرایط استاندارد فاصله دارد.
حتی چمن ورزشگاه قزوین که ظاهراً شرایط خوبی دارد هم چندان مساعد نیست و سروش رفیعی، هافبک پرسپولیس بعد از بازی درباره آن گفت: «بازی را خوب شروع کردیم، اما متأسفانه شکل زمین طوری بود که فکر می‌کردیم خوب است. ظاهر زمین خیلی خوب بود، اما زیر چمن بسیار نرم و خطرناک بود. درصد آسیب‌دیدگی و اشتباه بازیکنان را بالا می‌برد.»
دانیال اسماعیلی‌فرد هم در تأیید حرفهای هم‌تیمی‌اش گفت: «برای ما عجیب و غریب است که در تهران به این بزرگی هستیم و باید در قزوین بازی کنیم. زمین خوشگل بود، ولی شرایط جالبی نداشت.»
وقتی نقشه‌های مربیان
هدر می‌رود
مربیان ایرانی تا حدودی به وضعیت این چمن‌ها عادت دارند. آنها در تیم‌های مختلف مربیگری کرده‌اند و می‌دانند که باید خودشان را با این وضعیت تطبیق بدهند. برای مربیان خارجی اما این کیفیت چمن قابل تصور نیست و نمی‌توانند بپذیرند که فوتبال ایران، یکی از قطب‌های آسیا و تیم بیست و یکم رنکینگ فیفا زمین‌های چمن استانداردی برای برگزاری مسابقات لیگ برتر ندارد.
ژوزه مورایس، سرمربی سپاهان که مصاحبه مفصلی در زادگاهش پرتغال داشته، درباره کیفیت بد چمن‌های ایران گفته است: «من مشکل زیادی برای تطبیق فرهنگی نداشتم، چون قبلاً در کشورهای حوزه خلیج فارس و عربستان کار کرده‌ام. ولی مواردی وجود دارد که تصور می‌کردم کمی بهتر باشد. مثلاً باید به وضعیت زمین‌های چمن اشاره کنم. کشوری با توان مالی بالا نباید چنین مشکلاتی داشته باشد، ولی فاصله زیادی بین کیفیت بازیکنان و کیفیت زیرساخت‌ها وجود دارد. فکر می‌کنم فوتبال ایران جای پیشرفت زیادی دارد و امیدوارم در آینده نزدیک شاهد آن باشیم.»
او در بخش دیگری از این مصاحبه به علاقه‌اش به بازگشت فوری به فوتبال پرتغال اشاره کرده که می‌تواند نشانه‌ای از نارضایتی‌اش از وضعیت فعلی باشد. مهم‌ترین بخش مصاحبه او ابراز تعجبش از آیین‌نامه نقل و انتقالات و تعیین سقف بودجه است که در آستانه شروع فصل جدید اعلام شد و همچنین صراحتاً از کیفیت زمین‌های چمن گلایه کرده است. حتی مدل بازی سپاهان هم نسبت به فصل گذشته تغییر کرده و مورایس بیشتر روی توپ‌های بلند اصرار دارد و این نمی‌تواند دلیلی جز کیفیت بد زمین‌های چمن داشته باشد.
پاکو خمس، دیگر مربی مطرح خارجی است که در دو سال گذشته در لیگ برتر فعالیت دارد. مربی اسپانیایی تراکتور که از مورایس صریح‌تر است، در نشست خبری پیش از بازی با شمس آذر گفت که حتی ممکن است به خاطر کیفیت بد زمین‌های چمن تصمیم به جدایی بگیرد. خمس تأکید زیادی روی بازی‌سازی از عقب زمین و فوتبال مالکانه دارد و پیاده کردن این ایده روی زمین‌های ناهموار تقریباً غیرممکن می‌شود.
حرفهای خمس درباره شرایط لیگ برتر قابل تأمل است: «همه ما می‌خواهیم لیگ ایران بهتر شود. فوتبال ایران ظرفیت پیشرفت خیلی خوبی دارد. مثلاً در قضیه زمین‌های بازی می‌تواند پیشرفت کند و تماشاگران بیشتری جذب فوتبال ایران شوند. حتی ما خارجی‌ها باید کمک کنیم لیگ ایران حرفه‌ای‌تر شود.»
او درباره تمرین چهارشنبه تیمش در ورزشگاه یادگار امام گفت: «احساس کردم زمین نرم شده و از کیفیت خوبی برخوردار نیست. سال گذشته هم گفتم که باید این چمن عوض شود. بعضی وقت‌ها فکرش را می‌کنم که آیا ارزش دارد من با این وضعیت نامطلوب چمن در ایران بمانم یا نه؟ زمستان امسال هم مشکل سال گذشته را خواهیم داشت.»
باشگاه‌های لیگ برتر دستمزد بالایی برای مربیان خارجی می‌پردازند، ولی فوتبال ایران به جای بهره بردن از تجربه و نگاه حرفهای آنها حتی شرایط اولیه برگزاری یک بازی استاندارد را ندارد تا آنها ناامیدانه از رها کردن تیم‌شان و جدایی بگویند. هر ساله مبالغ زیادی برای نقل و انتقالات بازیکن در لیگ برتر هزینه می‌شود، ولی باشگاه‌ها حاضر نیستند بخشی از این هزینه را صرف بالا بردن کیفیت سخت‌افزارها کنند و فدراسیون و سازمان لیگ هم نقش‌شان به عنوان ناظر را به خوبی انجام نمی‌دهند.