کادرفنی ضعف خود را پای وزنه‌برداران ننویسد
محمدپور: امیدی به مدال‌آوری وزنه‌برداری در پاریس ندارم
رضا عباسپور
روزنامه‌نگار
نتایج ضعیفی که وزنه‌برداری در رقابت‌های جهانی 2023 ریاض و بازی‌های آسیایی هانگژوی چین کسب کرد، قطعاً ما را بیشتر از قبل نگران آتیه این رشته پرافتخار المپیکی کرد. کسب یک مدال نقره در بازی‌های آسیایی هانگژو و ناکامی در رویارویی با رقبای قدرتمند آسیایی، ثابت کرد که وزنه‌برداری در مسیر پیش رو خصوصاً برای حضور در بازی‌های المپیک 2024 پاریس تقریباً شانسی برای کسب مدال بین مدعیان جهانی ندارد. سعید محمدپور قهرمان طلایی بازی‌های المپیک 2012 لندن و دارنده نشان برنز جهان در 2011 پاریس با تأکید بر این مطلب، معتقد است که به عنوان عضوی از خانواده وزنه‌برداری بعد از عملکرد ضعیف ملی‌پوشان کشورمان هم برای آینده این رشته بشدت نگران است، هم اینکه خیلی امیدی برای کسب مدال در بازی‌های المپیک پاریس ندارد. به همین بهانه با او گپ و گفتی داشتیم که در ادامه مشروح آن را با هم مرور می‌کنیم.
به عنوان وزنه‌برداری که سال‌ها سابقه حضور در ردههای سنی مختلف و کسب افتخار در تورنمنت‌های معتبر را داشتی، فکر می‌کنی برنامه‌ریزی و نوع تمرینات کادرفنی برای بروزکردن و آماده‌سازی ملی‌پوشان وزنه‌برداری در ریاض و هانگژو قابل قبول بوده یا نه؟
به عنوان وزنه‌برداری که سال‌ها عضو تیم ملی در ردههای سنی مختلف بودم و با مربیان زیادی سابقه تمرین در اردوهای تیم ملی را داشتم، معتقدم که کادرفنی تیم ملی به هیچ وجه نتوانست انتظاراتی که از آنها می‌رفت را برآورده کند. به وضوح دیدیم که ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران خصوصاً در بازی‌های آسیایی هانگژو به هیچ وجه از نظر بدنی و آمادگی رکوردی شرایط ایده‌آلی را برای رفتن زیر وزنه و ثبت رکوردهایی که بتواند برای ما مدال جهانی و بازی‌های آسیایی داشته باشد، نداشتند. این موضوع هم قطعاً برمی‌گردد به زمانبندی و برنامه‌ریزی غلط مربیان و نداشتن یک برنامه ریکاوری اصولی برای حفظ آمادگی و ارتقای توان روحی و انگیزشی پولادمردان.
این کمبود در هر دو میدان ریاض و هانگژو وجود داشت یا فقط در هانگژو بیشتر احساس می‌شد؟
البته که در هر دو میدان بزرگی که پشت سر گذاشتیم این کمبود کاملاً مشهود بود. اما در بازی‌های آسیایی هانگژو این موضوع دیگر علنی و محسوس رویت می‌شد. جایی که وزنه‌برداران ما یا اوت کردند و حذف شدند و یا زمانی که برای آنها رکوردهایی در نظر گرفته می‌شد که مدال داشت، وزنه‌ها را لیفت می‌کردند و توان رفتن زیر وزنه‌های انتخابی را نداشتند. لذا مشخص بود که بچه‌ها با بدن‌هایی کاملاً ناآماده و دست خالی به جنگ رقبای مدعی خود آمده بودند. به نظرم کسب تک مدال نقره در بازی‌های آسیایی و یک مدال طلا در ریاض خود به تنهایی گواه این ادعا است.
شما هم مثل کادرفنی وزنه‌برداری معتقدید که نتایج ضعیف کسب شده به‌خاطر نداشتن پشتوانه و عقب‌ماندگی ما از مدعیان جهانی و آسیایی است؟
خیر. اصلاً موافق این نظریه نیستم. شاید ما در گذشته نتوانستیم در مقوله پشتوانه‌سازی درست و حسابی کار کنیم. اما ما با همین داشته‌هایی که در ریاض و هانگژو در اختیار کادرفنی فعلی بود، موفق شدیم هم قهرمان جهان شویم و هم در رقابت‌های جهانی و بازی‌های المپیک قبل مدال کسب کنیم. مثلاً از مصطفی جوادی گرفته تا رضا دهدار، حسین سلطانی، امیر حقوقی، علی داودی و آیت شریفی و ... نفراتی بودند که در سیستم مدیریتی و فنی قبلی موفق شدیم با آنها مدال جهانی کسب کنیم. این یعنی ما مدال‌دار و عنواندار آسیایی و جهانی در ترکیب تیم کم نداشتیم که الان بگوییم دستمان خالی بوده و توان رقابت با حریفان مدعی آسیایی یا جهانی را نداشتیم. بنابراین درست نیست کادرفنی ضعف خود در برنامه‌ریزی برای آماده‌سازی وزنه‌برداران را پای نداشتن پشتوانه و... مواردی شبیه به این بگذارد.
پس با این حساب خیلی نباید امیدی به مدال‌آوری وزنه‌برداری در المپیک پاریس داشته باشیم؟
وقتی ما در بازی‌های آسیایی هانگژو نتوانستیم حتی یک مدال طلا برای کاروان ایران کسب کنیم، در المپیک پاریس که کلی وزنه‌بردار مدعی و قدرتمند دیگر به مدعیان آسیایی اضافه می‌شوند، چطور توقع مدال‌آوری از وزنه‌برداری داریم؟ ما 9 ماه زمان تا المپیک داریم، در این مدت کوتاه چطور می‌توانیم توقع داشته باشیم بچه‌ها با این همه آسیب‌دیدگی، بدن‌های خسته و ذهن‌های پریشان بتوانند برای مدال المپیک مدعی باشند؟ من که بعید می‌دانم تا تغییر اساسی در ساختار و سیستم فنی و مدیریتی وزنه‌برداری ایجاد نشود، بتوانیم در پاریس نتیجه‌ای بهتر از هانگژو
کسب کنیم.