بدمینتون ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو
غیرقابل دفاع
فاطمه مهدوی
روزنامه نگار
پرونده بازی‌های آسیایی هانگژو در حالی بسته شد که بدمینتون مانند همیشه هیچ دستاوردی در این رقابت‌ها نداشت. محمدرضا پوریا، رئیس فدراسیون بدمینتون ایران و نایب رئیس کنفدراسیون آسیا پیش از بازی‌ها تمام تلاش خود را کرد تا دو نماینده خود را به بازی‌های آسیایی اعزام کند که در نهایت نمایندگان ایران از همان ابتدا با نتایجی ضعیف بازی را به رقبای خود واگذار کردند.
علی حیاتی که گزینه المپیکی فدراسیون بدمینتون به شمار می‌رود، برابر حریفی از کامبوج ۲ بر صفر شکست خورد و از همان ابتدا با ناکامی هانگژو را ترک کرد. دومین نماینده ایران که فدراسیون با التماس به کمیته ملی المپیک به دنبال اعزام او بود و جنجال زیادی بر سر اعزام وی وجود داشت، یگانه کرمانی است.
وی برابر نماینده مالدیو ۲ بر یک از گردونه رقابت‌ها حذف شد. در واقع بدمینتون‌بازان ایران حتی نتوانستند با امتیازات نزدیکی تن به شکست دهند. اختلاف امتیازی آنها با رقبا بسیار زیاد بود و عملکرد ناامیدکننده بازیکنان ایران نشان داد که هیچ لزومی به اعزام آنها به هانگژو وجود نداشت. به نظر می‌رسد که این دو بدمینتون‌باز تنها برای کسب تجربه راهی بازی‌های آسیایی شده بودند اما مگر میدان بازی‌های آسیایی برای کسب تجربه است؟
نباید فراموش کنیم که در دور قبل بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا، مهران شهبازی و ثریا آقایی بازی اول را به حریفان واگذار کردند و این چرخه ناکامی در این دور هم تکرار شد.
پوریا پیش از آغاز بازی‌های آسیایی هانگژو گفت: «واقعیت این است که کارمان بسیار سخت است، کشورهایی مانند چین، مالزی، اندونزی، هند، هنگ‌کنگ و کره‌جنوبی در بین بهترین‌های آسیا هستند و بعد از آنها کشورهایی مانند ایران، فیلیپین، ویتنام، پاکستان، سریلانکا، سوریه، عراق، امارات و سایر کشورهای آسیایی هستند.»
جملاتی تکراری که هر بار مطرح می‌شود و اتفاقی در بدمینتون ایران رخ نمی‌دهد. تا چه زمانی فدراسیون بدمینتون ناکامی ملی‌پوشان ایران را به قوی بودن تمامی کشورهای آسیایی و قهرمانی در آسیای میانه باید ربط دهد. بازیکنانی که حتی از طرف فدراسیون به سختی حمایت می‌شوند و باید خود هزینه اعزام به رقابت‌های بین‌المللی را پرداخت کنند.
ادامه این روند می‌تواند رشته بدمینتون را که از همان ابتدا در قعر جدول رشته‌های ورزشی ایران قرار دارد، به بن‌بست بزرگی برساند که نجات آن تنها نیاز به تدبیر و درایت یک رئیس باکفایت دارد.