پیام فینال هانگژو برای «امید»های فوتبال ما
وصال روحانـی
روزنامه‌نگار
رسیدن تیم‌های «امید» ژاپن و کره جنوبی به فینال فوتبال هانگژو معانی جالبی دارد و یک مفهوم ویژه و پیام‌رسانی عاجل آن البته برای فوتبال پراشتباه ایران است.
تیم اعزامی کشورمان که پس از تأخیری شگرف در تشکیل و تقویت آن ابتدا در مرحله مقدماتی المپیک پاریس ناکام شده و سپس با بازیکنان بزرگسال راهی هانگژو شده بود، در یک‌چهارم نهایی تسلیم هنگ‌کنگ شد. رضا عنایتی، سرمربی تیم امید هم به جای قبول مسئولیت این دو ناکامی بزرگ در مصاحبه‌ای گفت که با احتساب پاره‌ای نکات خودش و تیم امید را یک گروه موفق می‌انگارد و با این عبارت غریب پازل شکست جدید سران فدراسیون فوتبال در تشکیل یک تیم موفق در رده سنی امید کامل و مدت دور ماندن ایران از عنوان اولی رشته فوتبال در بازی‌های آسیایی 24 ساله و مدت راه نیافتن ما به پیکارهای فوتبال المپیک 52 ساله شد.
توجه بیش از حد فدراسیون به امور تیم ملی بزرگسالان سال‌ها است که به تدارکات و نتایج تیم امید در میدان‌های بین‌المللی لطمه وارد می‌کند حال آنکه اهمیت تیم‌های «جوانان» و «امید» در فوتبال هر کشوری اگر از اهمیت تیم بزرگسالان بیشتر نباشد، کمتر هم نیست. همین تیم‌های «پایه» هستند که آینده فوتبال بزرگسالان کشورها را می‌سازند و بدون آنها فوتبال هیچ کشوری بیمه و درخشش آن در سنوات بعدی تضمین نمی‌شود. نزد ما چنین نیست و تیم جوانان هم اواخر سال پیش در پیکارهای قهرمانی آسیا در این رده سنی ناکام ماند و به جام جهانی جوانان راه نیافت.
ژاپن و کره جنوبی برگزارکنندگان دیدار نهایی فوتبال بازی‌های آسیایی هانگژو وصفی مخصوص به خود دارند. ژاپن از دیرباز فوتبال رده‌های سنی جوانان و امید خود را جدی انگاشته و با اینکه مدال برنزش در المپیک 1968 در زمانی حاصل آمد که هنوز رشته فوتبال این بازی‌ها مختص «امیدها» نشده بود اما ژاپنی‌ها در یک ربع قرن اخیر برنده عناوین متعددی در رده‌های سنی نوجوانان و جوانان در سطح آسیا هم شده‌اند. درست است که کره جنوبی به سبب معاف شدن فوتبالیست‌هایش از خدمت سربازی در صورت کسب عنوان قهرمانی در بازی‌های آسیایی تعدادی از لژیونرهای نامدارش را هم به دو دوره اخیر این رقابت‌ها آورده اما تعداد زیاد عناوین اول تا سومی این کشور در آسیا در رده‌های سنی نوجوانان و جوانان هم چشمگیر و گویای واقعیت‌های موجود و توانایی‌های بالقوه کره در این زمینه است.
وضع رده‌های سنی پایه در فوتبال ما بر هر ناظری عیان است و ما مدتی است که حتی از ازبکستان، ویتنام و عراق هم در این رده‌ها عقب افتاده‌ایم و در هانگژو همان طور که پیش‌تر آمد، این هنگ‌کنگ همیشه متوسط بود که ایران را حذف کرد. مادامی که فدراسیون عزمش را واقعاً جزم نکند، امیدها و جوانان غرب و شرق آسیا دست پیش را خواهند داشت و موجب ناکامی مجدد نمایندگان ما خواهند شد. نمایندگانی که بالقوه و در ذات اگر از این رقبا قوی‌تر نباشند، ضعیف‌تر هم نیستند اما چوب عدم رسیدگی کافی از سوی مسئولان را می‌خورند و به سبب ضعف فدراسیون در کارهای تدارکاتی و پشتیبانی، پیوسته ناکام می‌شوند.