از سکون ما تا تحرک دیگران
وصال روحانـی
روزنامه‌نگار
آغاز مجدد لیگ برتر فوتبال ایران از امروز (پنجشنبه 13 مهر) سؤالات متعددی را به ذهن می‌آورد و عمده‌ترین آنها این است که چرا طی 40 روز گذشته لیگ ما تقریباً تعطیل بود و فقط چهار بازی آن انجام شد اما در سایر کشورهای آسیا بازی‌های باشگاهی به روال معمول و با کثرت برگزار می‌شد. واقعیت امر این است که طی این مدت مهم‌ترین لیگ ما دچار طوفانی از تغییرها و سکون‌ها شد و صدای اعتراض جدی تیم‌هایی را به آسمان رساند که نمی‌دانستند مضرات ناشی از این فرایند منفی را چگونه بی‌اثر سازند.
چه در غرب آسیا که تیم‌های عربستانی، قطری و اماراتی هر هفته در لیگ خود به میدان می‌آمدند و باشگاه‌های آسیای میانه هم به روال همیشگی به کار خود ادامه می‌دادند و چه در شرق آسیا که نظم تشکیلاتی ژاپن، کره جنوبی و چین شهره آفاق و وسیله استمرار در برگزاری هرگونه رقابتی بوده است، همه امور بدون بحران‌های تشکیلاتی جریان داشت و لیگ قهرمانان آسیا سبب تعطیلی حتی کوتاه‌مدت لیگ‌های داخلی نشده بود. اگر به کشورهای کوچک‌تری مانند فیلیپین و تایلند نظر می‌انداختیم، همین شرایط را می‌دیدیم. نه کارها گره خورده بود و نه دیدارهای داخلی به سبب برگزاری دو هفته نخست از فصل جدید جام باشگاه‌های آسیا، پس و پیش شده بود. این موارد و هرگونه برنامه‌ریزی برای لیگ داخلی و پیکارهای خارجی از زمان «پیش‌فصل» توسط مسئولان امر در این کشورها مورد توجه و مطالعه قرار گرفته و تاریخ‌های مقرر و دقیق به اطلاع عموم رسانده شده بود و این به لیگ‌های ترکمنستان و تاجیکستان هم بسط می‌یافت که تیم‌هایشان همچون ایران و سایر کشورهای مورد بحث در لیگ قهرمانان قاره حاضرند.
در چنین فضا و با چنان پس‌زمینه‌ای، لیگ برتر ایران از 8 شهریور که پایانی بر هفته چهارم این رقابت‌ها ترسیم شد، در یک تعطیلی عمیق و رکود بزرگ قرار گرفت و فقط چهار بازی از 8 دیدار هفته پنجم برگزار شد و هفته ششم آن کلاً به تأخیر افتاد. هفته هفتم لیگ نیز در حالی در مسیر برگزاری قرار گرفت و برنامه آن اعلام شد که شماری از تیم‌ها با اعتراض به در دسترس نبودن برخی ملی‌پوشان «امید» یا بزرگسال خود، خواستار لغو دیدارهایشان شده بودند. قضاوت درباره این همه تفاوت و ناهمگونی را به خوانندگان این سطور می‌سپاریم و لابد آنها از فدراسیون و سازمان لیگ یا لااقل در دل‌شان خواهند پرسید که چرا ما این گونه به تعطیلی کشیده شدیم و سایرین به سوی فعالیت بیشتر و شرکت همزمان و بدون مشکل در دو عرصه داخلی و خارجی سوق داده شدند. درست است که فدراسیون فوتبال بلافاصله بعد از حذف تیم ملی امید از بازی‌های آسیایی هانگژو بر برگزاری مرتب و بدون تأخیر لیگ برتر پای فشرد اما اینکه چرا لیگ ما به مدت یک ماه و اندی چنان وضعیتی داشت و رکود و سکون از آن می‌بارید، همچنان محل مناقشه و تردید فراوان است و مثل معمول توضیحی بر آن ارائه
نمی‌شود.