تاریخ مصور در هانگژو
مشعل باغبانباشی، ۵۰ سال بعد
سعید آقایی
روزنامه نگار
نوستالژی پدیده غریبی است، آنقدر غریب که ناگهان تو را به اعماق خاطرات پرتاب می‌کند. به دل تاریخ. روزهای گذشته. اتفاقات شیرین و سال‌های طلایی. روزهایی که ما هم سهم بزرگی از میزبانی‌های بزرگ داشتیم. میزبان بازی‌های آسیایی. هفتمین دوره. استادیوم آزادی. میزبانی باشکوه. چشمان‌تان را ببندید و در تاریخ سفر کنید. به نیم قرن پیش. جایی که ایران میزبان این رویداد بزرگ بود. مراسم افتتاحیه را مجسم کنید. نوبت به اپیزود پایانی و کلیدی مراسم رسیده؛ روشن کردن مشعل. مشعلی که شهر به شهر چرخیده و حالا به استادیوم آزادی رسیده. علی باغبانباشی دونده استقامت ایران و دارنده مدال‌های طلا و نقره آسیا این وظیفه خطیر را بر عهده دارد. پس از یک دور در استادیوم با همان صلابت و خونسردی از پله‌های طبقه دوم بالا می‌رود، به مشعل می‌رسد و آن را روشن می‌کند.
۵۰ سال بعد از این اتفاق بزرگ، حالا چند ده هزار کیلومتر آنطرف‌تر در شرقی‌ترین نقطه چین این خاطره دوباره روایت می‌شود. ابتکار جذاب شورای المپیک آسیا در نمایش مشعل‌های بازی‌های آسیایی از دور نخست تا به امروز خاطرات گرد و خاک گرفته را از نو روایت می‌کنند. در نمایشگاه کوچکی که در وسط سالن اصلی ام‌پی‌سی یا همان مدیاسنتر اصلی بازی‌ها برپا شده، در ویترین‌های شیشه‌ای مشعل‌های ویژه بازی‌ها از دوره نخست به نمایش درآمده که خود گویای یک تاریخ طولانی از ورزش قاره پهناور به قدمت نزدیک به یک قرن است. در ویترین هفتم مشعل ویژه بازی‌های آسیایی تهران قرار گرفته. مشعلی نقره‌فام که سادگی ویژگی اصلی آن است. مشعلی که یک توری مشبک آن را احاطه کرده و یک سپر کوچک دست‌ها را از مشعل جدا می‌کند. روی سپر عنوان بازی‌ها و لوگوی مخصوص آن که عنوان «تهران» روی آن با یک فونت زیبا، خاص، ماندگار و جاودانه حک شده خودنمایی می‌کند. لوگویی که اثر جاودانه و فراموش نشدنی گرافیک خلاق و بزرگ ایران مرتضی ممیز است.
مشعل بازی‌های آسیایی تهران راهی طول و دراز را تا به امروز طی کرده و افراد بیشماری آن را دیده و حتی آن را در دست گرفته‌اند اما بی‌تردید مهمترین فردی که این مشعل را در دست گرفته و حمل کرده، علی باغبانباشی است که نامش بر تارک دوومیدانی و ورزش ایران می‌درخشد. پدر دوهای استقامت ایران که حالا نامش کیلومترها دورتر از زادگاه، موطن و مقبره‌اش دیده و شنیده می‌شود. در چین، در هانگژو و در پس یک قاب شیشه‌ای.