در حافظه موقت ذخیره شد...
چربش منفعت «فردی» بر مصلحت «جمعی»
روزنامه نگار
مسائل داخلی اخیر در تیم فوتبال استقلال و تشدید رویارویی علی خطیر مدیرعامل و جواد نکونام سرمربی این تیم شرایط را به قدری تأسف‌بار کرده که باید به وجود هر میزان تعقل و ذکاوت در اردوی آبی‌ها به طور جدی شک کرد. اختلافات درون سازمانی در هر باشگاه و نهاد ورزشی نه چیزی بی‌سابقه است و نه عارضه‌ای که به هیچ وجه نتوان بر آن تفوق یافت اما خصومت خطیر و نکونام تا آنجا پیش رفته که هر دوی آنان فراموش کرده‌اند منافع باشگاه و مصلحت «جمعی» از هر منظری مهم‌تر از سرنوشت «فردی» آنها در این رویارویی مضر و واقعاً غیرضروری است. امروزه کار به جایی رسیده که برخی می‌گویند اعتصاب روزهای اخیر بازیکنان این تیم و تمرین نکردن‌شان نه فقط به خاطر تأخیر باشگاه در پرداخت حقوق‌شان بلکه قوی‌تر کردن جناح نکونام در جنگ قدرتی است که این مربی با خطیر دارد. واقعیت امر هر چه باشد، اولین نکته‌ای که به ذهن‌ها می‌رسد و از این قضایا استنباط می‌شود، این است که یک بار دیگر فرایند تعیین مدیران استقلال که واپسین مورد آن سه ماه و اندی پیش با انتصاب خطیر (به جای حجت کریمی) تحقق یافت، به خطا رفته و وزارت ورزش نتوانسته مردی را مسئول امور مدیریتی آبی‌ها کند که سیاست‌های داهیانه لازم را در این خصوص دارد و بر سر آرای خود آنقدر پافشاری نمی‌کند که نظم و وحدت کلی باشگاه به هم بریزد. شرایط کنونی آبی‌ها به قدری تیره شده که به نظر می‌رسد تنها راه‌حل مشکلات، کنار گذاشته شدن یکی از دو سوی این مجادله و حذف یکی به قیمت حفظ دیگری است و این برداشت از اوضاع باشگاهی که در سالیان اخیر از تعدادی از انتخاب‌های مدیریتی دیگر خود نیز بشدت متضرر شده، فقط اسباب تأسف و افسوس عمیق می‌گردد. شاید هم از همان ابتدا نباید در مورد به‌کارگیری همزمان خطیر و نکونام نگاهی امیدوارانه وجود می‌داشت زیرا هر دو به قدری دلبسته طرز تفکر خویش هستند که وقت و صرافت ندارند با تبیین یک خط فکری مشترک و سودرسان صلحی معقول را جانشین جنگی بی‌عاقبت کنند و حقیقت را ببینند و در همان راستا به حرکت درآیند.