اگر رونالدو دوباره به ایران بیاید...
امیر اسدی
روزنامه‌نگار
اتفاقات روز دوشنبه تهران قابل هضم بود؟ قابل هضم نبود؟ طبیعی بود یا غیر طبیعی؟ اینها پرسش‌هایی است که در دو روز اخیر بارها شنیده و درباره‌اش صحبت کرده‌ایم. یک بار دیگر به دو روز قبل برمی‌گردیم. چه شد که چنین اتفاقاتی رخ داد؟ ایراد از هواداران بود یا مسئولان؟ کم‌کاری از کدام سمت ماجرا اعمال شد؟ در این بلبشو سهم کدام بیشتر بود؟
اتفاقات دوشنبه بازتاب بسیاری در رســــــــــانه‌های جهان داشت.
از سایت‌های عربستانی بگیرید تا پرتغالی و ... ، همه و همه کوشیدند تا این رفتار هواداران ایرانی را پوشش بدهند.
این وسط مقایسه‌ای هم میان هواداران ایرانی و ژاپنی هنگام ورود رونالدو به کشورشان انجام شد که البته خیلی هم نمی‌توان به آن خرده گرفت. با این حال باید جراحی کنیم و ببینیم مشکل از کجا بوده و چرا این اتفاقات رخ داده است؟
اگر بخواهیم واقع‌بینانه به ماجراهای دوشنبه تهران بپردازیم، هیجان هواداران را تا حدودی باید طبیعی بدانیم. هوادار جوانی که رونالدو را تا دوشنبه فقط در قاب تلویزیون دیده بود، باور نمی‌کرد که او در تهران است و در کمترین فاصله ممکن با او قرار دارد. هوادار خوب می‌دانست که حضور رونالدو شاید فقط همین یک بار باشد، به همین دلیل به هر دری زد تا شاید بتواند او را از نزدیک ببیند و یک سلفی یادگاری با فوق ستاره فوتبال جهان بگیرد.
شاید اگر حضور ستاره‌های فوتبال جهان در ایران مداوم و متعدد باشد، آن وقت دیگر از این هیجان‌های عجیب خبری نخواهد بود.
هوادار اگر بداند رونالدو را دو سال یک بار در ایران می‌بیند یا می‌تواند لیونل مسی را هر چند سال از نزدیک رویت کند، دیگر این رفتار هیجانی را انجام نخواهد داد.
مشکل هوادار ایرانی این است که ستاره‌های دنیای فوتبال کمتر به ایران می‌آیند و همین کلید تمام مشکلات دوشنبه تهران است. مشکلاتی که شاید با تداوم حضور ستاره‌ها در لیگ قهرمانان آسیا و طی سال‌های آینده برطرف شود و دیگر تصویری وایرال شده از هواداران ایرانی نبینیم که در حال دویدن به سوی اتوبوس النصر هستند.