تیمی شبیه هیچ‌کس
قصه پر غصه حریفان تدارکاتی
آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار
بازی با تیم‌های درجه 3 کلیشه ملال‌آور فوتبال ایران در یک دهه اخیر بوده. فوتبالی که به ندرت می‌تواند بازی با تیم‌های باکیفیت و درجه یک را تجربه کند و حتی از یافتن رقبای تدارکاتی همسطح نیز عاجز است. این حکایت مکرر به اندازه‌ای که در فوتبال ایران تکرار شده که دیگر همه باور کرده‌ایم گویی این فوتبال از بازی با تیم‌های بزرگ و صاحب سبک عاجز است و باید به تیم‌های دم‌دستی و بی‌کیفیت عادت کند. در دوران طولانی یک دهه‌ای کارلوس کی‌روش تیم‌های درجه 4 و 5 نظیر ماداگاسکار و سیرالئون و برونئی و فلسطین نیز حریفان ما بودند اگرچه کی‌روش حداقل در بزنگاه‌های کلیدی ترجیح می‌داد تیمش برابر رقبای جدی چون سوئد، شیلی، ترکیه، اتریش و حتی تونس محک بخورد اما در عصر پسا کی‌روش حتی این ترجیح نیز فراموش شده.
این داستان ملال‌آور و غم‌انگیز در دوران پسا کی‌روش به گونه‌ای دیگر روایت می‌شود. وقتی حریفان تدارکاتی تیم قلعه‌نویی را مرور می‌کنیم، به این نتیجه می‌رسیم. از روسیه محروم گرفته تا کنیا که 500 روز تعلیق بود تا رقبای درجه 4 در تورنمنت کافا و حالا بلغارستان که البته یک سر و گردن از بقیه بهتر به نظر می‌رسید و دست آخر آنگولا. حریفی که نه سبک فوتبالش به تیم‌های آسیایی شبیه است، نه تیم مهمی در قاره آفریقا محسوب می‌شود و نه بازیکنان اسم و رسم‌دار و بزرگی دارد. بله، قصه پر غصه حریفان تدارکاتی درجه 4 ادامه دارد.