در حافظه موقت ذخیره شد...
بدون میزبان واقعی و با باروت‌های نم‌کشیده
روزنامه نگار
با اعلام رسمی کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) در خصوص برگزاری بازی‌های رفت و برگشت نمایندگان ایران و عربستان در زمین‌های هر دو طرف، پرسپولیس حداقل این یقین را دارد که دیدار 28 شهریورماه این تیم برابر النصر عربستان در ورزشگاه آزادی تهران برگزار می‌گردد اما باید پرسید این مسأله مزایای میزبانی را به طور واقعی و کامل شامل حال سرخ‌های تهرانی در اولین دیدارشان در لیگ فوتبال قهرمانان آسیای 2024-2023 خواهد کرد یا خیر؟
جواب این پرسش آنقدرها هم مثبت نیست. از یک سو به سبب محرومیتی به جا مانده از مرتبه قبلی حضور پرسپولیس در این مسابقات که با وجود تلاش فراوان این باشگاه، AFC با لغو آن موافقت نکرده، بازی با النصر به عنوان یک عامل تنبیهی باید بدون حضور تماشاگران انجام پذیرد و از جانب دیگر تبلیغات زیاد پیرامون حضور کریس رونالدو و چند ستاره دیگر در ترکیب النصر عملاً شاگردان یحیی گل‌محمدی را تا حدی خلع سلاح کرده است. ثمر ندادن تلاش‌های چندین و چند ماهه پرسپولیس برای استخدام یک مهاجم توانای خارجی تازه و ضعف‌های فراوان تک مهاجمان باقی مانده ایرانی در این تیم نیز مزید بر علت شده و سرخ‌ها را در حالی به میدان النصر می‌فرستد که توپخانه تهاجمی‌شان از هر جهت ناقص است و باروت‌هایشان نم کشیده است.
فوتبال بازی اسم‌ها و اعداد نیست و چه بسا پرسپولیس به مدد همت بزرگی که همیشه داشته، مقابل النصر هم نتیجه خوبی بگیرد اما چهار دیدار رسمی این تیم در اوایل لیگ بیست و سوم نشانگر صریح ضعف‌های تهاجمی مفرط این تیم بوده و از 5 گل زده این تیم حتی یکی را هم مهاجمان سرخپوش به ثمر نرسانده‌اند. بنابراین پرسپولیس شامگاه 28 شهریور در حالی روبه‌روی رونالدو و یارانش می‌ایستد که نه هوادارانش روی سکوها هستند تا استادیوم را روی سرشان بگذارند و النصر را تضعیف روحیه کنند و نه مهاجمان چیره‌دستی در اختیار دارد که حتی از کوچک‌ترین فرصت‌ها، بزرگ‌ترین بهره‌ها را گرفته و گلزنی کنند. بخشی عمده از این فاکتورهای منفی به عملکرد ضعیف مدیران و مربیان پرسپولیس برمی‌گردد که 6 ماه است می‌گویند مهاجم حرفه‌ای درجه اول می‌خواهند ولی از جذبش عاجز مانده‌اند و قسمتی هم به فدراسیون که هرگز نتوانسته است در تعاملات خود با AFC همان امتیازاتی را از آنها بگیرد که کشورهای عربی کوچک و بزرگ خاورمیانه به لطف ریاست یک بحرینی بر این نهاد قاره‌ای پیوسته از AFC می‌گیرند و ضعف‌های آشکار فنی‌شان را در قیاس با فوتبال برتر ایران از این طریق جبران می‌کنند. تا «در» روی این گونه پاشنه‌ها می‌چرخد، حتی وادار شدن تیم‌های سعودی به سفر ایران و انجام بازی‌های دور از خانه‌شان مقابل تیم‌های ما در خاک کشورمان، آنقدرها هم که باید معادلات موجود و فضای مسابقات را به سود ما نمی‌سازد.