ساختار فعلی برای بازگشت به جمع مدعیان آسیا پاسخگو نیست
بسکتبال ایران از خواب بیدار می‌شود؟
آرمن ساروخانیان
خبرنگار
خداحافظی حامد حدادی از تیم ملی بسکتبال به معنی پایان رسمی حضور نسل طلایی و شروع عصر نسبتاً تاریکی است که مشخص نیست چه زمانی به پایان برسد. نتایج جام جهانی بسکتبال نشان داد که ایران از جمع قدرت‌های درجه اول آسیا فاصله گرفته و به این زودی نمی‌تواند در رؤیای تکرار قهرمانی قاره باشد. در این مسابقات استرالیا، ژاپن، اردن، لبنان، چین و فیلیپین عملکرد و نتایج بهتری داشتند و بر خلاف تیم ملی بسکتبال که در سراشیبی حرکت می‌کند، در مسیر
پیشرفت هستند.
این تیم‌ها به لطف پرورش نسل جدید، جذب دورگه‌ها یا حتی دادن تابعیت به بازیکنان آمریکایی (هالیس جفرسون در تیم اردن) کیفیت‌شان را ارتقا داده‌اند، در حالی که تیم ملی بسکتبال سال‌هاست که درجا می‌زند و بعد از سه قهرمانی آسیا (2007، 2009 و 2013) به لطف نسل طلایی‌اش، برای حفظ این جایگاه هیچ تدبیری نشده.
بعد از صعود میلی‌متری به جام جهانی، شکست در تمام بازی‌های این مسابقات هشداری جدی برای تیم ملی و فدراسیون بسکتبال است. البته ایرادهایی به کوچینگ هاکان دمیر وارد است، ولی ساده‌انگارانه است که تمام مشکلات تیم ملی بسکتبال را در تصمیمات این مربی خلاصه کنیم. حتی برد در یک یا دو بازی جام‌جهانی هم نمی‌توانست واقعیت بسکتبال ایران را تغییر دهد و برای بازگشت به جمع مدعیان آسیا به یک تحول اساسی و برنامه بلندمدت نیاز است.
تنها نکته مثبت تیم ملی در جام جهانی که کارشناسان هم به آن اشاره کردند، حضور چند بازیکن جوان بود که قرار است نسل بعدی بسکتبال ایران را بسازند. ولی فدراسیون بسکتبال باید این سؤال را از خودش بپرسد که چرا در حد فاصل حدادی 38 ساله و این جوانان 18 ساله، بازیکنانی که بتوانند حتی نزدیک به نسل طلایی باشند پرورش پیدا نکرده و چه تغییراتی لازم است تا از تکرار این افول جلوگیری شود؟
بسکتبال ایران پتانسیل خیلی بالایی دارد ولی فعالیت‌های فدراسیون و لیگ برتر کم‌رمق سال‌های اخیر هیچ تناسبی با این پشتوانه ندارد. اگر فدراسیون بسکتبال از این خواب طولانی بیدار نشود، هیچ شانسی برای رسیدن دوباره به سطح اول آسیا وجود ندارد. شاید آنها بتوانند از والیبال الگو بگیرند که در این مدت چند نسل مختلف معرفی کرده و توانسته فاصله‌اش با تیم‌های سطح اول دنیا را کمتر کند. بسکتبال نیاز به مدیر شجاعی دارد که ساختار جدیدی را جایگزین ساختار کهنه فعلی کند. آیا در خانواده بسکتبال چنین فردی پیدا می‌شود؟