پیروانی: حضور 3 بزرگسال در تیم امید کار درستی است
بمیرم به نام و نمانم به ننگ
تیم ملی امید در بازی‌های آسیایی امکان استفاده از سه بازیکن بزرگسال را در ترکیب خود دارد و عنایتی اعلام کرد که برای پر کردن این سهمیه ارسلان مطهری و حسین حسینی مدنظر او هستند. حضور حسینی با توجه به اینکه تیم امید خالدآبادی را در اختیار دارد کمی عجیب به نظر می‌رسد. شاید بهتر است که سرمربی تیم امید با میدان دادن به خالدآبادی در یک میدان حساس و رسمی، او را آماده شرکت در مقدماتی المپیک پاریس کند. در خط حمله هم تیم امید بازیکنانی مثل آریا برزگر و محمدحسین اسلامی را در اختیار دارد ولی اگر قرار به استفاده از بازیکن بزرگسال در این پست است، شاید گزینه‌های بهتری هم وجود داشته باشند تا به تیم امید کمک بیشتری کنند. البته با وجود اعلام رسمی رضا عنایتی حضور حسینی و مطهری هنوز قطعی به نظر نمی‌رسد و جواد نکونام و خود بازیکن هنوز نظر نهایی خودشان را اعلام نکرده‌اند. در بازی‌های آسیایی نیز ما سابقه استفاده از سه بازیکن بزرگسال را در تیم ملی غلامحسین پیروانی داشتیم. به همین دلیل با سرمربی سابق تیم ملی امید هم‌کلام شدیم تا نظر ایشان را در مورد شرایط فعلی تیم امید بدانیم.
ایمان گودرزی
خبرنگار
خیلی وقت است که از فوتبال حرفه‌ای فاصله گرفته‌اید، در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟
بله، خیلی وقت است که دیگر در سطح اول فوتبال نیستم و بیشتر به کارهای استعدادیابی می‌پردازم. در حال حاضر هم تمرین تیم پیشکسوتان را داریم و هم دو مدرسه فوتبال، که یکی از آنها مدرسه فوتبال افشین است و من آن را سرپرستی می‌کنم تا بتوانیم بازیکنان با استعداد و جوان را به فوتبال معرفی کنیم.
شما سابقه سرمربیگری تیم امید ایران را داشته‌اید، شرایط تیم غلامرضا عنایتی را در برهه حساسی که پیش روی خود دارد چطور ارزیابی می‌کنید؟
مهم‌ترین بحثی که در تیم امید وجود دارد این است که تیم ساپورت شود و باشگاهها تعامل بسیار خوبی با تیم داشته باشند؛ دقیقاً اتفاقی که برای من رخ نداد. من برای تیمم بختیار رحمانی و شجاع خلیل‌زاده را می‌خواستم ولی باشگاهها آنها را به من ندادند. از هر دو پست من ضربه خوردم و نتوانستم جای آنها را با بازیکن مناسب پر کنم. با این وجود ما باز هم در بازی‌های آسیایی سال 2010 چهارم شدیم و در نیمه نهایی و رده‌بندی به کره و ژاپنی باختیم که در المپیک سوم و چهارم شدند. در آن رقابت‌ها هم کره، هم ژاپن و هم عراق تیم‌های بسیار خوبی بودند. باز هم می‌گویم، مهم‌ترین چیز برای تیم امید حمایت شدن از سمت باشگاه‌هاست، حتی اگر شده بازی باشگاهها به تعویق بیفتد باید به تیم ملی بازیکن بدهند. همه ما می‌دانیم باشگاهها هزینه‌های زیادی برای تیم بستن می‌کنند اما اگر بازیکنان مد نظر سرمربی تیم ملی به تیم نیایند قطعاً امیدها نتیجه نخواهند گرفت. می‌بینیم که از المپیک 1976 مونترال کانادا تا به حال ما سهمیه حضور در المپیک را پیدا نکرده‌ایم.
بحث دیگری که وجود دارد دعوت شدن بازیکن بزرگسال به تیم امید است، شما سه سهمیه خود را در آن زمان استفاده کردید و سیدمهدی رحمتی، سیدجلال حسینی و غلامرضا عنایتی را به تیم ملی دعوت کردید، حضور بازیکن بزرگسال به شما در این راه کمک کرد؟
بله حضور سهمیه بزرگسال به تیم ما بسیار کمک کرد و به نظر من حضور بازیکنان با تجربه در تیم امید کار بسیار درستی است. البته یک نکته را باید رعایت کنیم و اگر بازیکن بزرگسال به تیم می‌آوریم آنها در انتخابی المپیک نیز حضور داشته باشند و تغییر نکنند. من به شخصه با این کار بسیار موافقم.
نتیجه نگرفتن در بازی‌های آسیایی جایگاه سرمربی را به خطر می‌اندازد؟
قطعاً! مشکل ما این است که دنبال آینده‌نگری نیستیم و همیشه برای ما نتیجه مهم است، همین موضوع باعث بی‌ثباتی در تیم‌های ما می‌شود. من به کره و ژاپنی باختم که در المپیک جزو تیم‌های برتر بودند. هیچ‌کس مستقیماً به من نگفت که از تیم اخراجی، اما کاری کردند که خودم بروم. من هیچ‌وقت با کارهایی که بر سر من آوردند نمی‌ماندم؛ بمیرم به نام و نمانم به ننگ!