پیامدهای انباشت ستاره‌ها در باشگاه‌های عربستانی و غافل ماندن تیم‌های ایرانی
حسرت قهرمانی 32 ساله می‌شود؟
وصال روحانی
خبرنگار
تیم‌های ایرانی 31 سال است جام باشگاه‌های آسیا را که از سال 2002 به لیگ قهرمانان این قاره تغییر نام داده، فتح نکرده‌اند و نگاهی ولو گذرا به نام‌های بازیکنانی که تیم‌های عربستانی طی هفته‌ها و ماه‌های اخیر جذب کرده‌اند، این احتمال را بشدت قوت می‌بخشد که این فترت 32 ساله خواهد شد. حتی اگر کوچ عظیم فوق ستاره‌های فوتبال اروپا و امریکای لاتین و آفریقایی‌های نامدار به باشگاه‌های عربستانی در کار نبود، طرف شدن با تیم‌های ژاپنی، کره‌ای و چینی که از ما بسیار برنامه‌دارتر و دارای تشکیلاتی قوی‌تر هستند، برای سرنگونی مجدد ما کفایت می‌کرد اما حالا تیم‌های سعودی هستند که با انباشتن ستاره‌ها روی هم لااقل روی کاغذ قدرت اول فوتبال قاره در سطح باشگاهی نشان می‌دهند و به عنوان نخست لیگ قهرمانان آسیای 2024-2023 که مرحله پلی‌آف آن آغاز شده و جدول اصلی و مرحله گروهی آن هم از 25 شهریور به راه می‌افتد، نزدیک‌تر از سایرین نشان می‌دهند. حتی نزدیک‌تر از تیم‌های ژاپنی که یکی‌شان در فینال فصل پیش الهلال عربستان را شکست داد و قهرمان شد.
چه نام‌های بزرگی
الهلال برای اینکه از تکرار واقعه فصل پیش جلوگیری کند و این بار مجدداً بر بام فوتبال آسیا بنشیند و تعداد قهرمانی‌هایش را از چهار به پنج افزایش بدهد، در هفته‌های اخیر کالیدو کولیبالی از چلسی، میلینکویچ ساویچ از لاتزیو، مالکوم از زنیت و البته نیمار معروف و برزیلی را از پاری‌سن ژرمن جذب خویش کرده است. شما لابد بهتر از ما می‌دانید که النصر عربستان از اواخر دی ماه سال پیش به خانه کریستیانو رونالدو تبدیل شده و این تیم سادیو مانه، مارسلو بروزوویچ، سکوفوفانا و الکس تلس را هم استخدام کرده است. الاهلی عربستان هم بیکار ننشسته و باب همکاری با ریاض محرز، روبرتو فیرمینیو، ادوارد مندی و فرانک کسیه را گشوده است و صیدهای جدید الاتحاد حتی کریم بنزما، برنده توپ طلای 2021 فوتبال جهان را دربر می‌گیرند و بجز او، انگولو کانته از چلسی و فابینیو از لیورپول هم به این تیم پیوسته‌اند. الاتفاق عربستان هم استیون جرارد را به سرمربیگری خود گماشته و یک لیورپولی دیگر همچون جردن هندرسون را به عنوان بازی‌ساز اصلی خط میانی‌اش به خدمت گرفته است. سهمیه عربستان در لیگ قهرمانان امسال چهار تیم است و از جمع این پنج باشگاه الهلال، الاتحاد و النصر در مسابقات حاضرند، اما از شدت و وسعت یارگیری تیم‌های عربستانی کاسته نشده و عنقریب است که حتی باشگاه‌های غیر معروف و نه چندان عنوان‌دار لیگ برتر سعودی‌ها هم به جذب نام‌های بزرگ مشغول و با هنرمندی آنها به سرعت وارد جمع بزرگان این لیگ و کل آسیا شوند.
از خاطره‌سازی «پاس» تا بزرگ شدن جام کوچک
آخرین باری که یک تیم ایرانی قهرمان باشگاه‌های آسیا شد، در سال 1992 بود که تیم پاس تهران با سرمربیگری فیروز کریمی و با درخشش بازیکنانی همچون محسن گروسی، علی اصغر مدیرروستا، اکبر یوسفی و رسول غنی‌زاده بر جام قهرمانی بوسه زد و دنیایی خاطره تکرارنشدنی را برجای گذاشت. در آن سال‌ها مسابقه‌های جام باشگاه‌های آسیا به شکلی بسیار جمع و جور برگزار می‌شد و فقط چهار تیم برتر از شرق و غرب قاره راهی مرحله نهایی می‌شدند و تکلیف قهرمانی در آن مرحله با انجام دو سه بازی تعیین می‌شد. خبری از فرمت کنونی و روال گسترده فعلی در کار نبود و تیم‌ها در مرحله گروهی به 8 گروه چهار تیمی تقسیم نمی‌شدند و پس از صعود دو تیم از هر گروه به مرحله حذفی، بازی‌ها از مرحله یک هشتم نهایی به بعد به طور حذفی و رفت و برگشت تا رسیدن به فینال و قهرمانی پیگیری نمی‌شد. چنین روالی از سال 2002 باب شد و از فصل بعد این روال نیز به هم می‌خورد و آسیا صاحب سه جام خواهد شد. یارگیری‌های وسیع و هولناک باشگاه‌های عربستانی برای چنان مواردی و زمانی است که فوتبال آسیا با هدف هماوردی با رقابت‌های بسیار پیشرفته‌تر باشگاهی اروپا به شکلی مدرن‌تر و چشمگیرتر برگزار گردد و روی دوش فوق ستاره‌ها به پرواز درآید.
آیا خیال بیدار شدن نداریم؟
برای فوتبال خواب‌مانده ما که هم و غم آن وضع قواعدی غیرقابل کنترل همچون «حداکثر سقف مخارج عمومی» و آباد کردن استادیوم‌های تخریب شده‌اش و پرداختن ابدی و بی‌نتیجه به موضوع آوردن «VAR» به رقابت‌های سرشار از مجادله لیگ‌های کشوری است، تکاپوی مؤثر رقبا عاملی بس هشداردهنده و عقب ماندن‌های ما بغایت ناامیدکننده است. آیا خیال بیدار شدن و همسویی با موج‌های مدرن‌تر و کارآمدتری را که به راه افتاده، نداریم؟