پرسپولیس بر مدار سابق
همان همیشگی
محسن ذاکری
روزنامه‌نگار
برای آنها هیچ چیز تغییر نکرده. آنها همان تیم سابق هستند. تیمی که با کمترین تغییر در اسکواد خود لیگ را آغاز کرده و همان مسیر سابق را پیش گرفته‌اند. بدیهی بود که بعد از یک فصل درخشان و دبل در فوتبال ایران پرسپولیس بیشترین ثبات و کمترین تغییر را شاهد باشد. آنها اما در شکل و جنس بازی نیز همان تیم فصل گذشته هستند. تیمی با حوصله و صبور که بازی را به زمین حریفان می‌برد و منتظر یک اشتباه رقیب می‌ماند تا سر فرصت نیش زهری خود را در تن رقیب فرو کند. این دکترین پرسپولیس در فصل گذشته بود که البته به خوبی جواب داد و در فصل جدید نیز مهمترین استراتژی سرخ‌ها به شمار می‌رود. آنچه به رغم سادگی ظاهراً در میان تیم‌های لیگ بدتری هیچ پادزهری ندارد و رقبا در قبال آن خیلی زود تسلیم می‌شوند. پرسپولیس 2 بازی پیاپی را با نتیجه یک بر صفر پیروز شد تا همچنان در میان تیم‌های 6 امتیازی باشد. بردهای اقتصادی و باحوصله. فرمول یحیی این نیست که دفاعی بازی کند و در ضدحمله گل بزند. تیم‌های او کنترل بازی را در دست می‌گیرند اما بی‌محابا حمله نمی‌کنند. در این برتری در زمین منتظر فرصت می‌ماند تا حریف اشتباه کند تا ضربه نهایی را وارد کند.
تیم یحیی گل‌محمدی یک فرمول کاملاً ساده برای مقهور کردن حریفان دارد؛ مالکیت بالای توپ و استحکام خط دفاعی. در فصل جاری با پیوستن محمدحسین کنعانی‌زادگان به جمع سرخپوشان، خط دفاعی این تیم شرایط بهتری پیدا کرد و حتی گولسیانی گرجستانی که یک مدافع وسط کلاسیک و بازیساز محسوب می‌شود، در حال حاضر جایگاه ثابت خود را در ترکیب اصلی از دست داده. به‌نظر می‌رسد خط دفاعی، در این فصل نیز امید اصلی یحیی است.
حضور علیرضا بیرانوند درون دروازه و علی نعمتی و دانیال اسماعیلی‌فر در جناح چپ و راست خط دفاعی، این تیم را در فاز تدافعی به ثبات رسانده. نعمتی و اسماعیلی‌فر به‌عنوان ۲ بال کناری در نفوذها نیز از بهترین‌ها هستند و حتی نعمتی در هفته نخست توانست تنها گل تیمش را به ارمغان بیاورد.
در میانه میدان، میلاد سرلک و سروش رفیعی، نقش اصلی را ایفا می‌کنند. سرلک به طور کلی علاقه چندانی به حضور در حملات ندارد و خصوصیت بازی او، توپگیری از حریف و دادن پاس‌های تک‌ضرب و کوتاه است. اما سروش تنظیم کننده بازی پرسپولیس است و با خلاقیت خود و پاس‌های در عمق، طراح حملات تیمش است که این مهم را در دیدار با آلومینیوم به خوبی نشان داد.
مهدی ترابی و سعید صادقی، ۲ وینگر سرخپوشان هستند که هنوز در فصل جاری راه نیفتاده‌اند و با دوران اوج فاصله دارند. این دو بازیکن در هفته‌های پایانی فصل قبل عملکرد درخشانی داشتند و قطعاً می‌توانند در دیدارهای بعدی نیز عصای دست گل‌محمدی باشند. صادقی اگرچه با اشتباه وحشتناک حسین پورحمیدی توانست گل ارزشمند تیمش را مقابل تراکتور به ارمغان آورده و پرسپولیس را در تبریز به 3 امتیاز برساند اما در همین دیدار چند ضدحمله تیمش را با بی‌دقتی خراب کرد که نشان می‌دهد هنوز با دوران اوجش فاصله دارد.
وحید امیری به عنوان بازیکن پست ۱۰ در تیم یحیی ایفای نقش می‌کند و انصافاً به خوبی خواسته‌های کادر فنی را پیاده می‌کند. اما مشکل اصلی پرسپولیس در خط حمله است.
شهاب زاهدی که در نقل و انتقالات به قهرمان فوتبال ایران ملحق شد در 2 بازی ابتدایی تقریباً ضعیف‌ترین مهره پرسپولیس بود که هیچ کار مثبتی نکرد. اگرچه قضاوت زاهدی هنوز زود است و او در ترکیب پرسپولیس فعلاً جا نیفتاده، اما اتفاقات 2 هفته نخست نشان داد که پرسپولیس بشدت نیازمند یک مهاجم ششدانگ در خط حمله است. به‌نظر می‌رسد سرمربی پرسپولیس اعتقادی به مهدی عبدی هم ندارد و به همین دلیل در پی جذب یک مهاجم خارجی تمام عیار است تا نقطه ضعف تیمش را از بین ببرد.
پرسپولیس در 2 هفته ابتدایی لیگ برابر آلومینیوم و تراکتور با همان دکترین و فرمول همیشگی با یک نتیجه مشابه به برتری حداقلی رسید تا روند بردهای متوالی‌اش ادامه یافته و 6 امتیاز باارزش را در 2 هفته نخست لیگ کسب کند. بُردهایی که نقش اصلی آن را خط دفاعی مستحکم، دروازه‌بان مطمئن، مالکیت توپ بالا و مهمتر از همه اشتباهات حریف ایفا می‌کنند. فرمولی ساده و تکراری که هنوز در لیگ جواب می‌دهد اما در آسیا امیدی به موفقیت آن نیست.