بازی‌های دوستانه «یوزها»؛ یکی از دیگری کم‌بهره‌تر
«ضد تدارک» در راه جام ملت‌ها
بلغارستان، یک تیم آفریقایی، اردن، قطر و عراق، پنج تیمی هستند که قرار است تیم ملی فوتبال ایران قبل از شرکت در مرحله نهایی جام ملت‌های آسیای 2023 مقابل آنها دیدارهای تدارکاتی برگزار کند و نام و اوصاف آنها به قدری روشن است که به راحتی و به صراحت می‌توان گفت که یکی از دیگری نامناسب‌تر و معمولی‌تر هستند و ویژگی فوق‌العاده‌ای ندارند.
بلغارستان البته به لحاظ فیزیکی در سطحی بالا است و قطر هم قهرمان دوره قبلی (2019) جام ملت‌های آسیا شد ولی در مورد سه تیم دیگر و حتی عراق که سابقه بازی‌هایی پایاپای با ما را هم دارد، هیچ چیز تحسین‌آمیزی را نمی‌توان گفت.
بهره‌رسانی به حریفان
بازی حتمی شده ما با بلغارستان 16 شهریور سر می‌گیرد و اگر رویارویی با کیپ‌ورده مسجل شود، تاریخ آن 21 شهریور خواهد بود. بازی‌های ما با اردن، قطر و عراق در چهارچوب تورنمنت چهارجانبه اردن در دهه سوم مهرماه خواهد بود. حتی با نگاهی خوشبینانه و اینکه سرمربی فعلی قطر همان کارلوس کی‌روش خودمان(!) است و اردن تیمی دونده است و عراق هم با بازیکنان قدرتی‌اش ابزار ضربه‌زنی به ایران را دارد، باز نمی‌توان گفت پنج حریف تدارکاتی شهریور و مهرماه بهره‌های خاصی برای ما دارند و اگر هم بهره‌ای در کار باشد، شامل رقبای ما می‌شود که با رویارویی با ما کارآزموده‌تر می‌شوند و به درجات بالاتری از کارایی فنی و هماهنگی گروهی می‌رسند. به واقع اگر این دیدارها برای آنها تدارکاتی است، برای ما مضر است و نوعی «ضد تدارک» آشکار.
کنیا و روسیه را هم
فراموش نکنید
دیدارهای آماده‌سازی ایران برای جام ملت‌های 2023 البته از فروردین ماه امسال شروع شد و ما در دهه اول این ماه هم با کنیا بازی کردیم که یک تیم درجه سوم آفریقایی و تنها نقطه بارز آن، توانایی فیزیکی بالای این تیم است و هم با روسیه که اگرچه اسمی بزرگ دارد، اما به سبب تحریم‌های گسترده جهانی و اخراجش از جام‌های مهم فوتبال در پی ورود ارتش این کشور به خاک اوکراین و ستیز نظامی یک سال و نیمه این دو کشور هیچ آمادگی و هماهنگی قابل ذکری ندارد و فقط اسم روسیه را یدک می‌کشد. در آن دیدارها ما کنیا را به دشواری و فقط با نتیجه 1-2 و آن هم پس از خوردن گل اول و عقب افتادن از این رقیب نازل بردیم و با روسیه بی‌روحیه به تساوی 1-1 رسیدیم.
جام ابرقدرت‌ها!
قدم تدارکاتی بعدی ما یک رویداد کم‌اعتبارتر و به واقع یک «ضد تدارک» بزرگتر بود زیرا تیم ملی اصلی‌مان را به کافاکاپ فرستادیم که از نازل‌ترین جام‌های کل آسیا و تمامی جهان است. در آنجا تیم‌های ضعیف افغانستان و قرقیزستان را به توپ بستیم و 1-5 و 1-6 برنده شدیم و در تک دیدار سخت و مقابل تنها رقیب واقعی‌مان یعنی ازبکستان میزبان رقابت‌ها هم با نتیجه 0-1 برنده شدیم و جام قهرمانی را بالای دست بردیم و جشن گرفتیم چون این اولین جام «ملی» فتح شده توسط ما در رده سنی بزرگسالان آسیا طی 15 سال اخیر بوده است. با این حال برنده‌های اصلی این جام همان افغانی‌ها و قرقیزها بودند که به لطف بازی برابر تیم توانمند ما کارآزموده و برای میدان‌های بعدی مهیاتر شدند.
با چنان پس‌زمینه‌ای از دیدارهای تدارکاتی و حضور در کافاکاپ (که البته کنفدراسیون آسیای میانه و AFC آن را جامی رسمی می‌انگارند) قاعدتاً نباید از دیدن برنامه بازی‌های دوستانه یوزها در شهریور و مهر شگفت‌زده شویم زیرا فدراسیون فوتبال همیشه در زمینه ترتیب دادن دیدارهای تدارکاتی مفید برای تیم ملی دچار مشکل بوده و نتوانسته است ارتباط‌های لازم را با رقبایی که بازی برابرشان سودمند است و تیم ما را به درجات بالاتری از آمادگی و هماهنگی می‌رسانند، موفق عمل کند. مسأله تحریم بودن از جانب غربی‌ها و سست شدن روابط برخی کشورها با ایران که اهرم‌های فشار سیاسی غربی‌ها آن را تشدید کرده، البته در سر نگرفتن بعضی دیدارهای مفید مورد نظر مربیان تیم ملی دخیل بوده اما شاید مقصر اصلی فدراسیون و دپارتمان بین‌الملل آن باشند که حتی در میان کشورهای پرشماری که با ما مشکلی ندارند و علاقه‌مند به مسابقه با ما هستند، یا کلاً به گزینه‌ای نمی‌رسند و یا در نهایت با تیم‌هایی به توافق دست می‌یابند که نازل‌تر و کم‌کیفیت‌تر از سایر رقبای در دسترس هستند. تیم‌هایی همچون کنیا که فروردین ماه میهمان ما بود و کیپ‌ورده و اردن که شهریور و مهرماه در مسیر ملاقات با ما قرار می‌گیرند، نمونه‌ها و پیامد مستقیم این روش‌های ناصحیح در گزینش رقبای تدارکاتی‌اند که البته بعید است به آسانی ترمیم شوند و تکرار آن در موارد و سنوات بعدی نیز یک احتمال قوی و نزدیک به یقین است.