«خمس» و ریسک‌های بزرگ بدفرجام
وصال روحانـی
تراکتور پس از دیدار ناموزون و نافرجامی که پنجشنبه گذشته در شروع فصل جدید لیگ برتر با سپاهان داشت و منجر به شکست 1-3 این تیم شد، مهیای دیدار دوم خود می‌شود که این هفته مقابل پرسپولیس برگزار می‌گردد و اگر سخت‌تر از مسابقه اول نباشد، آسان‌تر هم نخواهد بود.
اشتباه بزرگ پاکو خمس در دیدار اول این بود که با ترکیبی که 85 درصد متفاوت با ترکیب معمول تراکتور در فصل گذشته به میدان آمد و در نتیجه تیمش هماهنگی لازم را نداشت و بازیکنان نه جای پای محکمی در سیستم انتخابی این مربی یافتند و نه یکدیگر را به آسانی در زمین پیدا می‌کردند و فقط در 25 دقیقه آخر قدری مؤثرتر ظاهر شدند. درست است که تراکتور یک «پیش‌فصل» طولانی داشت و مثل سپاهان به ترکیه سفر و اردویی 20 روزه را در آنجا دایر و چهار بازی تدارکاتی را برگزار کرد اما هماهنگی‌های واقعی و ریشه‌ای فقط در مسابقات رسمی حاصل می‌آید و تنها در جریان یک لیگ طولانی‌مدت و سفت و سخت است که بازیکنان یک تیم از هر جهت با یکدیگر همسو می‌شوند. این را می‌شد به وضوح در سپاهان، حریف آن روز تراکتور یافت که ترکیب اولیه‌اش تا 75 درصد همان آرایش ثابت فصل پیش بود و زمانی هم که دست به تعویض و آزمون بازیکنان پرشمار تازه‌اش زد، آنها را زمانی به زمین آورد که با زدن سه گل کار را تمام کرده و بردش را مسجل ساخته بود. خمس باید از حجم ریسک‌هایی که وصف آن آمد، برای دیدار با پرسپولیس تا سرحد امکان کم کند و مردانی را به میدان بفرستد که با آهنگ عمومی فصل پیش تیم آشنا باشند و به تدریج و با مرور زمان و تا رسیدن به هفته دهم لیگ تمام نفرات تازه تیمش را که به مرز 10 نفر می‌رسند، در نحوه بازی و تاکتیک عمومی تیمش جاری و ساری و آنها را دارای وحدت رویه کند.
سرخ‌های تهرانی نیز در دیدار اول خود که مقابل آلومینیوم بود، این اصل را رعایت کردند و اگر امثال شهاب زاهدی و حسین کنعانی‌زادگان را نادیده بگیریم، به واقع به همان ترکیب فصل پیش خود به میدان آمده بودند. خمس مربی بدی نیست اما تعریف‌های صورت گرفته از او در لیگ بیست و دوم، هنگامی که در نیم فصل جانشین قربان بردیف روس‌تبار شد و بسط آن تمجیدها به فصل جدید بیش از آنی است که او سزاوارش باشد. وی در زمان مربیگری‌اش در اسپانیا، هنگامی که امثال رایو وایکانو را هدایت می‌کرد نیز مثل زمان فعلی ابایی از ریسک‌های بزرگ گاه به گاهی نداشت اما بیشتر به بازی‌های واکنشی روی می‌آورد و براساس آنچه در بازی حریفان می‌دید، روی آنها بدلکاری می‌کرد. او اینک در لیگ ایران رویه متفاوتی را در پیش گرفته و می‌خواهد در سریع‌ترین زمان ممکن به حداکثر سطح بازی و نمایشی برسد که در جوهره و بافت درونی بازیکنان قبلی و جدیدش وجود دارد. حاصل این رویکرد می‌تواند نتایجی ناگوار باشد که یک نمونه آن را مقابل سپاهان شاهد بودیم و می‌تواند باخت‌های فاجعه‌آمیز را هم به ارمغان بیاورد که در هفته آخر از فصل گذشته لیگ و در هفت گلی که «پرشورها» در تهران از استقلال خوردند، متجلی شد. آیا خمس آنقدر صرافت و درست‌اندیشی دارد که از ریسک‌هایی مشابه در هفته دوم لیگ بیست و سوم مقابل سرخ‌پوشان تهرانی که اندیشه‌ها و طرح‌های‌شان حساب شده و حرفه‌ای است، پرهیز کند؟