کار بسیار سخت پیش روی دو تیم «امید»
وصال روحانی
روزنامه‌نگار
در قرعه‌کشی اخیر مسابقات فوتبال بازی‌های آسیایی هانگژو که مثل معمول مختص رده سنی «امید» است، ایران در گروه دوم با عربستان، ویتنام و مغولستان همدسته شده است. از هر دسته دو تیم بالا می‌روند و وارد مرحله حذفی می‌شوند و دیدارها تا آنجا ادامه می‌یابد که فقط دو تیم در صحنه بمانند و در فینال برای قهرمانی بجنگند.
ویژگی منحصر به فرد رقابت‌های فوتبال امسال بازی‌های آسیایی این است که به طرز غیر قابل انکاری با مرحله اول مسابقه‌های قهرمانی زیر 23 ساله‌های آسیا نزدیکی زمانی دارد و در نتیجه فشردگی کارها بیشتر می‌شود. مسابقات دسته‌ای که ایران در آن قرار دارد، اوایل شهریور به میزبانی ازبکستان برگزار می‌شود و تیم ملی امید ایران که سرمربیگری آن با رضا عنایتی است، در آنجا کاری بسیار سخت را پیش رو خواهد داشت، چرا که فقط صعود تیم اول قطعی است. در میان سه همگروه «امید»های ایران در هانگژو، عربستان تیم خوبی است و ویتنام نیز بیشترین رشد را طی 15 سال اخیر در رده‌های سنی پایه از جمله امیدها در آسیای شرقی داشته است.
پیش‌تر گفته می‌شد فقط یک تیم واحد و به واقع همان تیم «امید» تحت هدایت رضا عنایتی در هر دو دوره مسابقه مذکور حضور به هم می‌رساند. ولی هفته پیش فدراسیون مدعی شد که دو تیم متفاوت به این رقابت‌ها گسیل می‌شوند. بازیکنان حاضر در انتخابی المپیک باید متولد بعد از تاریخ یک ژانویه 2001 باشند، در حالی که بازیکنان تیم فوتبال ایران در هانگژو را متولدین بعد از تاریخ یک ژانویه 1999 تشکیل می‌دهند و علاوه بر آن سه بازیکن بزرگسال هم اجازه حضور در این مسابقات را دارند. بنا و هدف از شرکت در هانگژو، کسب بهترین نتایج ممکن در همین میدان خاص است و رسیدن به این مهم طبعاً با رویکرد هر چه بیشتر به پرتجربه‌ها بهتر میسر می‌شود و تیمی متشکل از بازیکنانی با این خصوصیات مهیا و به هانگژو گسیل خواهد شد.
با این وجود کار برای هر دو تیم مورد بحث بسیار سخت خواهد بود و با اینکه تأثیرگذاری احتمالاً منفی نتایج حاصله در رقابت‌های مقدماتی قهرمانی زیر 23 سال آسیا بر پیکارهای فوتبال بازی‌های آسیایی با رویکرد به سیاست تشکیل دو تیم متفاوت کم و بیش از میان خواهد رفت اما عنایتی و همکارانش اوقات پر استرسی را در زمان برگزاری دو تورنمنت مورد بحث تجربه خواهند کرد.
جداسازی این دو تیم طبعاً از حجم ضایعات خواهد کاست و آنها با نفس‌های چاق‌تر و آرمان‌های بلندتری به صحنه می‌روند اما باز اطمینانی در دست نیست که هیچ‌یک از این دو تیم به چیزی برسند که فوتبال ایران آن را آرزو می‌کند و هدف خود قرار داده است. این امر زمانی قوت و احتمال بیشتری می‌یابد که در نظر بگیریم تیم ملی امید ما چه گروهی که به تاشکند می‌روند و چه گروهی که پای در بازی‌های آسیایی هانگژو می‌گذارند، در قیاس با سنوات گذشته کم مهره‌تر، ضعیف‌تر، کم انسجام‌تر و به تبع آن کم اقبال‌تر هستند و نوید و امیدی به اندازه گذشته
نمی‌آفرینند.