چند خطی درباره خداحافظی اسطوره ایتالیایی
«بیچاره آن جامی که بوسه تو بر پیشانی‌اش ننشست»
سینا فراهانی
خبرنگار
نمایش «تن شوری» اثر ماندگار رضا ثروتی که چند سال پیش در سالن مستقل تهران به روی صحنه نمایشی برگرفته از سریال «صحنه‌هایی از یک ازدواج» به نویسندگی و کارگردانی اینگمار برگمان بود.
این اثر تصویری نو از خیانت در بستر سایکودرام یا نمایش روانی که سال‌های دور در فیلم‌های هیچکاک می‌دیدیم به ما نمایش می‌دهد که مرد به زن خیانت می‌کند و او را رها می‌کند بی آنکه رسم وصال را بجا آورده باشد و زن سال‌ها در انتظار بازگشت می‌ماند و وقتی ناامید می‌شود کم کم جای او را به وصالی دیگر می‌دهد.
پرده آخر نمایش و آن صحنه جنون‌آمیز که یوهان بعد از سال‌ها بازگشت و دیدن بی‌علاقگی ماریان و کشیدن تن غرقه به خون ماریان صحنه‌ای بود که می‌توانست در پارما اکران باشکوهی داشته باشد.
مردی با چشمان درشت و زیبا و کیسه‌ای پر از افتخار از قهرمانی جهان گرفته تا بارها و بارها عنوان بهترین سنگربان جهان همه و همه نوید این را می‌داد که شاید یک بار هم جام نقره‌کوب چمپیونزلیگ را در این کیسه ببینیم.
جی جی بوفون افسانه‌ای قهرمان جهان تنها دروازه‌بان تاریخ بود که بدون اینکه پنالتی‌گیر خوبی باشد سال‌ها با سیوهای مرگبارش آتزوری را با سری بالا زنده نگه داشت.
مردی با کوله‌باری از افتخار که در اروپا با دو چشمان خودش خیانت در مستطیل سبز دید!
شاید غم‌انگیز باشد اما باید بگوییم نفرین بر آن نسل طلایی لوییس آراگونس که بعدها زیر سایه دل بوسکه درخشید که نگذاشت دستان جی جی افسانه‌ای دور جام ملت‌ها حلقه شود و این آرزو را نه برای بوفون که برای یورو تبدیل به حسرت کرد.
اما شاید هیچ‌کدام از این حسرت‌ها تلخ‌تر از خیانتی که لیگ قهرمانان اروپا به بوفون کرد نبود.
آن قیچی برگردان وحشتناک سی آر سون به هیچ‌وجه حق این مرد افسانه‌ای نبود چراکه برخلاف یوهان که به ماری خیانت کرد بوفون برای این وصال و این ماندن همه کار کرد و آن کسی که شرمنده تاریخ شد چمپیونزلیگ بود.
شاید اگر آن نسل رشک‌برانگیز و آن مثلث همیشه خشمگین MSN نبود در همان برلین و ورزشگاه خاطره‌انگیز المپیااشتادیون شاهد تر شدن آن چشمان رنگی و جذاب می‌بودیم اما ظاهراً این جام نقره‌ای رنگ هر بار برای روی برگرداندن از جان‌لوئیجی قصه و بهانه جدیدی می‌آورد.
تن‌شوری دیالوگ محشر دو کلمه‌ای دارد که آتش‌زا است.
لحظه‌ای که یوهان از ماری می‌خواهد که نرود و با گفتن جمله: «میشه نری؟» با آن صدای اعجاب‌آور صابر ابر بیننده را میخکوب می‌کرد.
آری!
نگاه سه‌گانه و معنادار بوفون به این جام هر بار این دیالوگ را در ما تداعی می‌کند، همچون نگاهی که خود بوفون به زیدان در فینال جام جهانی 2006 در ردای آتزوری تحمیل کرد.
زلاتان اسطوره‌ای که خودش چند ماه پیش با مستطیل سبز وداع کرد درباره بوفون اینچنین می‌گوید:
«شاید در تمرینات بارها موفق به فتح دروازه بوفون شدم اما انجام مجدد این کار در مسابقاتِ رسمی حقیقتاً دست‌نیافتنی بود. اگر بیش از یک بوفون در دنیا بود؛ مهاجمان دنیا گل زدن را از یاد می‌بردند.»
این تعبیری بزرگ از بازیکنی که خود استاد گل‌های ماورایی بود و تعریف جدیدی از غرور را وارد عرصه فوتبال کرد، نشان از عظمت بازیکنی می‌دهد که به جد پاهای او شایسته‌ترین گام‌هایی بوده است که روی خط هشت یاردی دروازه قدم نهاده است.
بیچاره آن جامی که بوفون این سنگربان افسانه‌ای که الیور کان حاضر بود به خاطر او از دروازه بایرن خارج شود سه بار در اولدترافورد منچستر، المپیا اشتادیون برلین و میلنیوم کاردیف سیتی ولز به دیدار وی شتافت و هر بار یار دیگری را برای اهدای پیشانی‌اش انتخاب کرد.
دارنده ده سری‌آ ایتالیا، پنج کوپا ایتالیا، یک لوشامپیونه فرانسه، قهرمان جهان در قامت سنگربان آتزوری و بهترین دروازه‌بان قرن بیست و یکم از دید فدراسیون بین‌المللی آمار و تاریخ فوتبال و تنها یک حسرت ابدی:
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا با لباس بیانکونری!
انسان باوفایی که بعد از ماجرای کالچوپولی (اشاره به رسوایی مالی یوونتوس و سقوط به سری بی) یوونتوس را رها نکرد، حقش بود که یک بار فاتح این
جام شود.
شاید بوفون حق داشت بر خلاف قصه شام آخر داوینچی حرکت کند و نگذارد که لیگ قهرمانان چنین خیانتی را در تاریخ فوتبال ثبت کند. بوفون رفت اما ای کاش همچون یوهان که بدن غرقه به خون و موهای ماری را روی زمین می‌کشید این بار این جی‌جی می‌بود که در ورزشگاه انیو تاردینی (ورزشگاه اختصاصی پارما آخرین باشگاه بوفون) تاوان رسوایی در فوتبال (اشاره به قهرمان نشدن بوفون در چمپیونزلیگ) را به جهانیان نشان می‌داد.
بیچاره آن جامی که رفتن بوفون را به چشم دید و از غصه سر بر بیابان نگذاشت چراکه جام‌ها با بوسه بوفون اعتبار می‌گرفتند.
خداحافظ شما جی جی افسانه‌ای.
ZOOM
2
رکورد کمترین گل خورده در جام جهانی از سوی تیم قهرمان. در مجموع او هفت مسابقه در جام جهانی ۲۰۰۶ انجام داد و تنها دو گل دریافت کرد تا ایتالیا در نهایت قهرمان جهان شود.
۶
قهرمانی در جام حذفی ایتالیا - رکورد ملی
۱۰
قهرمانی در سری آ ایتالیا همگی با یوونتوس. این رکورد می‌توانست بیشتر شود چرا که در سال‌های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ بیانکونری از عناوین قهرمانی محروم شد.
۱۲
تعداد کسب عنوان بهترین دروازه‌بان ایتالیا
مسن‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال ایتالیا که توانست پنالتی یک بازیکن را مهار کند وقتی ۴۳ سال و ۱۰۳ روز داشت.
۴۵
در این سن تصمیم گرفت به فوتبالش پایان دهد.
۵۳
میلیون یورو؛ این مبلغی است که یوونتوس سال ۲۰۰۱ برای بوفون به پارما پرداخت. در آن زمان این یک رکورد در بین دروازه‌بانان بود. از آن زمان، تنها آلیسون بکر (5/62 میلیون یورو) و کپا آریزابالاگا (۸۰ میلیون یورو) بیشتر دریافت کردند.
۷۷
بیشترین کلین‌شیت برای تیم ملی ایتالیا
۱۱۷
تعداد بازی برای یوونتوس در لیگ قهرمانان
۱۷۶
رکورد تعداد بازی برای تیم ملی ایتالیا
۲۹۶
کلین‌شیت توسط بوفون در سری آ - رکورد تاریخ لیگ
۶۵۳
بیشترین تعداد بازی در ایتالیا در بین تمام بازیکنان تاریخ