فوتبالی که پول اردو هم ندارد
آرزوی محال
آیسان سعیدی
خبرنگار
اردوی خارجی یکی از پیش پا افتاده‌ترین برنامه‌های تیم‌ها در پروسه آماده‌سازی است. برنامه‌ای که در دو دهه اخیر و با نفوذ پول و حرفه‌ای‌تر شدن باشگاه‌ها در دستور کار قرار گرفت و محصول حضور مستشاران خارجی در فوتبال ایران بود. از دهه 80 که درهای فوتبال ایران بعد از دو دهه تعطیلی دوباره رو به مربیان خارجی باز شد، آنها برای انطباق سریع‌تر با اتمسفر باشگاه و آشنایی و نزدیکی با بازیکنان و البته جا انداختن تفکرات خود در تیم جدید، اردوی پیوسته بلندمدت تجویز می‌کردند و با توجه به کمبود امکانات زیرساختی و نداشتن زمین و چمن مطلوب در ایران که مهم‌ترین ابزار برای پیاده کردن انگاره‌های تاکتیکی است، به کشورهای همسایه پناه می‌بردند تا در یک چمن مطلوب و مخملی و امکانات استاندارد بتوانند به تیم نزدیکتر شده و تفکرات خود را در تیم پیاده کنند. این فرمول وارداتی در ادامه به مربیان داخلی هم سرایت کرد و اردوهای خارجی پای ثابت برنامه‌های تیم‌های ایران در تمرینات پیش فصل شد. افراط در این حوزه به جایی رسید که معمولاً در طول فصل برخی از تیم‌ها 2 اردوی خارجی را در روزهای پیش فصل در دستور کار قرار می‌دادند؛ اتفاقی که البته به هزینه‌هایش چندان نمی‌ارزید و حتی در تیم‌های کم بضاعت و پایین جدولی بدل به یک عرف شده بود.
جهش افسار گسیخته دلار و تورم باور نکردنی اما این فرصت را از فوتبال ایران و تیم‌های لیگ برتری گرفته و دیگر برخلاف سال‌های گذشته کمتر تیمی به اردوی خارجی می‌رود. چه آنکه اقامت یک هفته‌ای یک تیم در کشوری همچون ترکیه چند صد هزار دلار هزینه در بر دارد که با قیمت دلار سر به فلک می‌کشد و مقرون به صرفه نیست. در حال حاضر تنها دو باشگاه ایرانی اردوی خارجی دارند؛ تراکتور و سپاهان. دو تیم متمول که در این وانفسا هزینه کردن برای آنها دغدغه نیست و نکته اینکه هر دو نیز مربی خارجی دارند. اما سایر تیم‌ها از سرخابی‌های پایتخت گرفته تا سایر تیم‌ها از چنین هزینه‌کرد کوچکی عاجز و ناتوانند.
این همان اتفاقی است که یک بار دیگر از ورشکستگی فوتبال ایران در بخش اقتصادی خبر می‌دهد. فوتبالی که حتی توانایی برپایی یک اردوی خارجی یک هفته‌ای را ندارد و با این بدنه اقتصادی نحیف می‌خواهد در آسیا به موفقیت برسد. اتفاقی که یک آرزوی محال است.