مربیان تحول‌خواه
رسول مجیدی
روزنامه نگار
منتقدین پپ گواردیولا می‌گویند او هنر مربیگری خاصی ندارد، بهترین تیم‌ها را در اختیارش قرار می‌دهند و بعد او نتایج خوب می‌گیرد. بیشترین ریخت و پاش‌ها را می‌کند و بعد نتیجه می‌گیرد. بهترین بازیکنان را می‌خرد و بعد نتیجه می‌گیرد. کمتر کسی به این توجه نمی‌کند بارسای پپ که در سال 2009 به اوج رسید و 6گانه گرفت، تا چه حد بدون بریز و بپاش خاصی تبدیل شد به بهترین تیم هزاره سوم. کمترکسی متوجه تأثیر او در ارتقای آن تیم است. پپ نه فقط تیم که تک تک بازیکنان تحت رهبری‌اش را رشد داد. بهترین نسخه مسی را تحت هدایت او دیدیم. در همین منچسترسیتی هم او بازی متفاوتی از کوین دیبروینه، گوندوغان و حتی هالند گرفته است. در واقع یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های گواردیولا همین تحول تیم و بازیکنان تحت هدایتش است.
مربیان دیگری هم هستند که چنین ویژگی‌دارند و امضای خودشان را پای تیم‌شان می‌زنند. مهم نیست آن تیم قهرمان شود یا نه ولی مسأله این است که تحت هدایت این دسته از مربیان، آن تیم‌ها به صورت ویژه‌ای در جدول رشد می‌کنند.
نمونه متأخر و جدیدش در دنیای فوتبال مدرن، اونای امری است. او که با سویا دوران خوبی در لیگ اروپا داشت و بعد به ویارئال رفت و این تیم را در قواره یک مدعی در لیگ قهرمانان در آورد، در میانه‌های فصل پیش هدایت استون ویلا را برعهده گرفت. ویلا با مربیگری استیون جرارد در نزدیکی‌های منطقه سقوط بود. خطر حذف تهدیدش می‌کرد. اصلاً مالکان این تیم برای فرار از چنین وضعیتی رو به تغییر مربی آوردند. امری اما به اینکه استون‌ویلا را به منطقه امن ببرد راضی نشد. ویلا تحت هدایت این مربی اسپانیایی آنقدر خوب ظاهر شد که سهمیه حضور در رقابت‌های اروپایی را دریافت کرد. در مقطعی فقط منچسترسیتی پپ گواردیولا از او بهتر امتیاز گرفته بود و آمار این تیم بخصوص در بازی‌های خارج از خانه خیره‌کننده بود.
ژوزه مورینیو هم اخیراً موفق به چنین کاری شده. با اینکه پروژه او در تاتنهام یک شکست کامل بود اما از وقتی آقای خاص به رم رفته، این تیم برای اولین بار طعم قهرمانی اروپایی را چشید. رم در دو سالی که مورینیو را در نیمکت داشته دو بار پیاپی به فینال‌های اروپایی رسیده؛ اتفاقی که حتی در زمان اوج درخشش فرانسچکو توتی هم برای این تیم پایتخت‌نشین رخ نداد.
آنچلوتی هم از این دست مربیان است. فقط به موفقیت‌های او در میلان و رئال نگاه نکنید. کارلتو وقتی در اورتون مربیگری می‌کرد هم این تیم را مدعی گرفتن سهمیه اروپایی کرده بود. همان تیمی که در دو فصل گذشته مدام خطر سقوط تهدیدش کرده. این مربیان امضای خود را در تیم‌شان می‌گذارند، تیم‌شان را ارتقا می‌دهند و همیشه در خاطره‌ها می‌مانند.