یک کوچ بدون بازگشت دیگر در لیگ بسکتبال
از رنجی که می‌بریم
محسن آجرلو
روزنامه نگار
خبر ساده بود و کوتاه. آویژه صنعت مشهد دیگر در لیگ برتر بسکتبال شرکت نمی‌کند. باشگاهی که چیزی حدود یک دهه در بسکتبال ایران حضور داشت و پنج سال هم در لیگ برتر به میدان رفت. یکی از معدود نمونه‌های اسپانسرهای اصولی و درست در این رشته که مثل بسیاری از نمونه‌های قبلی، پس از چند فصل حضور، تصمیم به کناره‌گیری گرفت و از حضور در لیگ انصراف داد.
رفتن‌های بدون بازگشت
این جنس رفتن‌ها برای اهالی بسکتبال آشنا است. آنقدر که دیگر همه به راحتی می‌توانند بدون بازگشت بودن آن را حدس بزنند. آنها رفتن بدون بازگشت پتروشیمی را دیده‌اند. آن هم پس از آن همه سال حضور موفق و مؤثر در بسکتبال ایران. رفتن شیمیدر را دیده‌اند که چطور از دل بخش خصوصی آمد، چند سالی با هزینه‌های قابل توجه در بسکتبال ماند و در آخر هم با دلخوری از بسکتبال رفت.
اگر قرار بر رفتن به گذشته دورتر هم باشد، می‌شود دو جین اسم دیگر هم ردیف کرد. آن هم از تیم‌هایی که روزگاری جزو ارکان اصلی بسکتبال ایران بودند و حالا دیگر اثری از آنها نیست. تیم‌هایی که بودن در بسکتبال برای آنها، آنقدر جذابیت و آورده نداشت که بمانند و سال‌های سخت بی پولی را تاب بیاورند.
حلقه گمشده در دوران افول
در بسکتبال ایران اگر یک گزاره باشد که همه روی آن اتفاق نظر داشته باشند، قرار داشتن این رشته و لیگ آن در دوران افول است. لیگی که زمانی آنقدر اسپانسرهای خوبی داشت که بازیکنان خارجی قابل اعتنا، از ابتدای لیگ به ایران می‌آمدند. بازیکنان پول خوبی می‌گرفتند و همه چیز برای رشد فوق‌العاده بسکتبال ایران فراهم بود. رشدی که خیلی‌ها معتقدند یکی از عوامل اصلی آن تزریق پول و حضور اسپانسرهای خوب در لیگ ایران بود. باشگاه‌هایی که یکی یکی از این رشته رفتند و لیگ ایران را به حال و روز امروز خود رساندند.
تصمیم دشوار
متن‌های خداحافظی همگی شبیه هم هستند. درست مثل رفتن‌ها. بعد از چند هفته شایعه و حرفهای غیر رسمی، همه چیز با یک اطلاعیه کوتاه و مبهم به پایان می‌رسد. یک حضور ده ساله با چند خطی که شاید معنای خاصی نداشته باشد، تمام می‌شود و انتهای قصه نقطه می‌گذارد.
ماجرای آویژه هم همینطور به پایان رسید. با یک پست اینستاگرامی که بالای آن نوشته بود: «تصمیم دشوار هیأت مدیره؛ آویژه صنعت در لیگ برتر بسکتبال شرکت نمی‌کند.»
در متن اطلاعیه این باشگاه آمده است: «با تصمیم هیأت مدیره باشگاه آویژه صنعت، تیم بسکتبال این باشگاه در فصل پیش روی لیگ برتر بسکتبال شرکت نمی‌کند. طی یک دهه اخیر لحظات تلخ و شیرین بسیاری را تجربه کردیم و حمایت هوادارانی را داشتیم که هیچ‌گاه تیم شهرشان را تنها نگذاشتند. محروم شدن چنین هوادارانی از دیدن لیگ برتر بسکتبال در خانه، جبران‌ناپذیر خواهد بود.»
البته اینطور که اعلام شده، این باشگاه در رشته یا زمینه دیگری در ورزش خواهد ماند اما دیگر اثری از آن در لیگ برتر بسکتبال نخواهد بود.
کسی به فکر هست؟
بسکتبال و لیگ آن سال‌هاست که با شیب عجیب و غریبی به قهقرا می‌رود. از سال‌های پایانی دوران محمود مشحون گرفته تا دوره چهارساله رامین طباطبایی و دوره جواد داوری، هیچ‌کدام به فکر تقویت لیگ و فراهم کردن شرایط بهتر برای حضور آنها نبودند. اگر هم بودند یا کاری از دست‌شان برنیامد یا راه را بلد نبودند.
مهمترین قدمی که رئیس فدراسیون باید برای بسکتبال ایران بردارد، نه تعویض‌های پشت سر هم سرمربی تیم ملی و نه انتصاب‌های اشتباه و بی‌نتیجه است. راه نجات بسکتبال توجه ویژه به لیگ و فراهم آوردن شرایطی است که اسپانسرهای خوب، برای دیده شدن به این لیگ کوچ کنند و تصمیم به تیمداری در این رشته بگیرند. همچنین حفظ تیم‌های قدیمی و ریشه‌داری مانند مهرام، نفت آبادان، شهرداری گرگان، ذوب‌آهن و... که پایه‌های اصلی لیگ ایران به حساب می‌آیند و تنها بازمانده‌های تیم‌های خوب و حرفهای به حساب می‌آیند.