در حافظه موقت ذخیره شد...
ضعفهای تیم ملی نوجوانان نادیده نماند
روزنامه نگار
سه برد، یک تساوی و یک شکست حاصل حضور تیم ملی نوجوانان ایران در مسابقههای اخیر فوتبال قهرمانی نوجوانان آسیا بود و از آنجا که تیم ایران با رسیدن به نیمه نهایی مجوز شرکت در جام جهانی این رده سنی را کسب کرد، به نظر همگان اینچنین میآید که حضوری کاملاً موفق از جانب ما به تصویر کشیده شده است.
پیروزی بر سوریه و کره جنوبی و تساوی با قطر در مرحله گروهی تیم ایران را با 7 امتیاز و با عنوان سرگروهی راهی مرحله حذفی کرد اما از آن پس کار بیش از پیش گره خورد. شاگردان حسین عبدی اگرچه در یکچهارم نهایی از سد یمن عبور کردند اما فقط با ضربات پنالتی و پس از تساوی بدون گل به این توفیق رسیدند و تازه در جریان بازی و به لحاظ میزان مالکیت توپ و اداره مسابقه، برتری میدانی با یمن بود که اگرچه در ردههای سنی پایه ضعیف نیست اما کلاً یک نیروی درجه چهارم در فوتبال قاره به حساب میآید. حریف بعدی که ژاپن و در مرحله نیمه نهایی بود، ضعفهای تیم عبدی را عیانتر ساخت و تیم ما را در حالی 0-3 برد و از رسیدن به فینال محروم کرد که بازیکنان آن قبل از برگزاری این مسابقه با خوشبینی عجیبی از پیروزی سخن گفته و حتی قول قهرمانی داده بودند. بواقع اگر رعد و برق و بارش شدید باران حادث نشده و تأخیری 15 دقیقهای را در جریان مسابقه نینداخته و بدن ژاپنیها را سرد نکرده بود، چه بسا سرعت عمل و احاطه تاکتیکی آنها نتیجهای بهتر را برای ژاپن رقم میزد و باخت ما سنگینتر میشد.
حالا که تیم نوجوانان به ایران بازگشته، عبدی فرصت بیشتری دارد تا روی ضعفهای تیم خود که کم هم نیست، فزونتر کار کند. درباره قدرت تدافعی ایران که در چهار بازی اولش فقط یک گل خورد، حرفهای زیادی زده شد اما ژاپن که تا قبل از رویارویی با ما 16 گل به ثمر رسانده بود، با به توپ بستن ما، معایب خط دفاع ما را رو کرد. ضعف اصلی در گلزنی است زیرا در پنج مسابقه فقط 5 گل زدیم که آن هم در دو دیدار مقابل سوریه و کره حاصل آمد و توان زدن حتی یک گل به قطر، یمن و ژاپن را نداشتیم. رسیدن به دور نهایی جام جهانی نوجوانان نباید ضعفهای ما را پنهان نگه دارد و این مهمترین توصیهای است که میتوان به عبدی کرد. او چهار سالی است که به طور تقریباً پیوسته با تیم ملی این رده سنی کار میکند و اگر نتواند این تیم را به سطح حضور در جام جهانی برساند، مربیان دیگر هم نمیتوانند.