وقتی قانون «سقف مخارج» با خاک یکسان می‌شود
وصال روحانـی
روزنامه نگار
همان‌طور که از آغاز هم پیش‌بینی می‌شد، قانون «سقف مخارج» چیزی بیش از یک شوخی نبوده است و سپاهان این روزها طوری هزینه می‌کند که اگر همین حالا از «حداکثر مقرر» برای مخارج عبور نکرده باشد، امروز و فردا چنین خواهد کرد.
پس از جواب ندادن قانون بدون ضمانت اجرای «سقف قراردادهای فردی» سازمان لیگ فوتبال کشور به این صرافت افتاد که قانون «سقف هزینه‌های عمومی» را راه‌اندازی کند. این قانون می‌گوید هیچ تیمی در راه تقویت خود نمی‌تواند بیش از آنی خرج کند که درآمد دارد و به کلام دیگر، هزینه‌هایش باید با درآمدهایش همخوانی داشته باشد. سقف مخارج برای هر یک از 16 تیم لیگ برتر 250 میلیارد تومان تعیین شده و چهار تیم حاضر در رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا برای اینکه حضوری محترمانه‌تر در این عرصه حیثیتی داشته باشند، مختارند که 70 میلیارد هم بیش از آن هزینه کنند. با این حال خرج‌های سه- چهار هفته اخیر سپاهان در راه بالا بردن توانش نه فقط به تمسخر گرفتن این قانون بلکه مقدمه‌ای برای تکه پاره کردن این قانون سست بوده است. این تیم نه تنها مهره‌های داخلی مستعد مانند رضا شکاری و کاوه رضایی را به اصفهان آورده و صید سامان فلاح را هم تقریباً قطعی کرده بلکه سفت و سخت به‌دنبال «بافه تیمبی گومیس» مهاجم فرانسوی مسن اما توانا و تنومند سابق الهلال عربستان و اسبق مارسی فرانسه است و چند «دانه درشت» دیگر را هم زیر سر دارد. این تیم فصل پیش در همین موقع‌ها 70 میلیارد تومان صرف جذب محمد دانشگر، مدافع وسط معمولی و متوسط استقلال تهران کرد و با توجه به تورم فزاینده در جامعه و قیمت‌های نجومی و بی‌انصافانه رایج برای جذب به اصطلاح ستاره‌ها در حال حاضر براحتی می‌توان حدس زد که سپاهان اگر امسال از مرز 700 میلیارد تومان هزینه‌کرد عبور نکند، سقف مقرر از سوی فدراسیون (320 میلیارد تومان) را یا همین حالا با خاک یکسان کرده و یا بزودی زود به رگبار خواهد بست و مدیران این باشگاه تنها مدیران در جمع 16 تیم حاضر در لیگ هستند که ظاهراً تا این لحظه پای برگه قانونی «سقف مخارج» را امضا نکرده‌اند. این بدان معنا نیست که باشگاه نامدار دیگر شامل تراکتور و سایر تیم‌های صنعتی شامل گل‌گهر چشمداشتی در این زمینه نداشته باشند و حدنصاب فوق را دیر یا زود ویران نکنند و دست بالای دست بسیار است و اگر اسم سپاهان در ابتدا آمد، به این خاطر است که اقداماتش در راه به توپ بستن سازمان لیگ و قواعد عجیب و غیرقابل اجرایش را زودتر و بی‌رحمانه‌تر از سایرین شروع کرد. البته این سازمان با قانونگذاری‌هایی از آن قبیل که وصف آن آمد، مقدمات جدی انگاشته نشدنش را به دست خود فراهم آورده و مقصر این ماجرا خود «سازمان» است که انگار دوست دارد تیم‌ها به آن نیشخند بزنند. به این سازمان و سرانش به خاطر این همه خوش‌خیالی و بی‌توجهی به حقایق آشکار باید تبریک گفت زیرا دست‌کم باعث انبساط خاطر عمیق فوتبالدوستان شده‌اند. تأکید مجدد دو روز پیش یکی از نواب رئیس فدراسیون هم مبنی بر اینکه قانون مذکور جدی انگاشته و قطعاً رعایت و اجرا می‌شود، فقط شوخی تازه‌ای از سوی وی و همکارانش تلقی می‌گردد.