فرصت عظیم بر باد رفته
وصال روحانـی
شاید گفته شود که شرکت تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران در رقابت‌های اخیر کافاکاپ بنابر قواعد AFC و صلاحدید کنفدراسیون آسیای میانه الزامی و گریزناپذیر بوده اما تحت هر شرایط و با هرگونه نگاهی دستاوردهای این حضور نزدیک به صفر تلقی می‌شود و این حقیقت تلخ از ذهن نمی‌رود که با این حضور وقت عظیمی را بر باد داده و هیچ اندوخته علمی و برداشت فنی و توشه کیفی از این رقابت‌های سطح پایین نداشته‌ایم.
کافاکاپ در 9-8 سال اخیر برای تیم‌های ملی رده‌های سنی «پایه» ترتیب داده می‌شد و ایران هم تقریباً پای ثابت شرکت در مسابقات رده‌های سنی نوجوانان و جوانان بود ولی کنفدراسیون آسیای میانه در جدیدترین تصمیم‌گیری خود این رقابت‌ها را به رده سنی بزرگسالان هم بسط داد و این‌چنین بود که این پیکارها با شرکت 6 تیم این منطقه شامل ایران و یک تیم میهمان (عمان از غرب آسیا) در شهرهای بیشکک قرقیزستان و تاشکند ازبکستان انجام شد. طبعاً مجریان این مسابقات بر اینکه کشورها با تیم‌های ملی اصلی و نفرات شاخص خود به میدان آیند، تأکید داشتند اما آن‌طور هم نبود که نتوان تغییرات زیادی در ترکیب داد و می‌شد تیمی را به کافا برد که 50 درصد آن از شاخص‌ها و مهره‌های معروف باشند و نیمی هم از مهره‌های جوان‌تر و کسانی که معمولاً کمتر از آنها در مسابقات اصلی و مهم استفاده می‌شود. امیر قلعه‌نویی به جای این تدبیر مفید با ترس آشکار از شکست و به سبب نداشتن شهامت که بدترین ایراد ممکن برای هر مربی در هر سطحی است، بیش از 90 درصد نفرات اصلی و در دسترس تیم ملی را به کافا برد و حتی در میان پنج - شش نفری هم که ظاهراً از ستاره‌ها و اصلی‌ها نبودند، امثال محبی، اسدی، حسین‌زاده و زاهدی را قرار داد تا ثابت کند فتح یک جام ولو کاملاً بی‌ارزش و دون‌پایه نیز برایش آنقدر مهم است که حاضر نیست میدان‌های پیش‌پا افتاده کافا را محل آزمون نیروهای به‌اصطلاح درجه دوم و پرتجربه‌تر کردن آنها قرار دهد.
بواقع سه بازی ما در کافاکاپ 2023 محل از دست دادن بهترین فرصت‌ها برای سنجیدن هرچه بیشتر نیروهایی بود که باید دیر یا زود جانشین مردان پیر تیم ملی شوند. مردانی که البته پرارزش‌اند اما آینده مال آنان نیست و به جام جهانی بعدی نمی‌رسند و امیری، حاجی‌صفی، خلیل‌زاده، رضاییان، چشمی و حتی ترابی 30 ساله را هم شامل می‌شوند و به‌رغم همه خبرسازی‌های سه چهار سال اخیر مهدی طارمی، شاید او را نیز دربر بگیرد. تیم ملی با دو برد کاملاً فاقد ارزش مقابل تیم‌های درجه پنجم افغانستان و قرقیزستان و یک پیروزی زورکی و حداقلی در برابر ازبک‌ها در فینال، قهرمان آسیای میانه شد اما باید پرسید آسیای میانه کلاً کجاست و چه جایگاهی در فوتبال قاره دارد؟ اضافه بر این کیفیت رقبا در مرحله گروهی به قدری نازل بود که برای تیم ملی ما حضور در آن فقط اتلاف وقت بود و چنان فرصت‌سوزی کرده و امکان میدان دادن به جوان‌ترها را بر باد دادیم که به جرأت می‌توانیم متذکر شویم نه برنده این آوردگاه بلکه بازنده بزرگ آن بوده‌ایم.