نشانه‌های آشکار فقر تشکیلاتی در فوتبال ایران
وصال روحانـی
هم سپاهان و هم نساجی که از نمایندگان ایران در فصل بعدی لیگ فوتبال قهرمانان آسیا هستند، ورزشگاه «نقش جهان» اصفهان را به‌عنوان محل برگزاری دیدارهای خانگی خود در این مسابقه‌ها معرفی کرده‌اند و این، تازه‌ترین تأیید آشکار بر این واقعیت تلخ است که به‌رغم برخی پیشرفت‌های فنی و کیفی در فوتبال ایران هنوز در زمینه‌های سخت‌افزاری و داشتن امکانات لازم با ضعف‌هایی بنیادین روبه‌رو هستیم.
سال‌ها است که ادعا می‌کنیم برگزاری جام ملت‌های آسیا حق مسلم فوتبال ما است ولی وقتی استادیوم‌های استاندارد و دارای امکانات مدرن خود را می‌شمریم، شاید حتی به رقم پنج هم نرسیم. نساجی مدت‌ها است که به استادیوم شهید وطنی قائمشهر می‌بالد اما حتی بعد از ترمیم‌های متعدد آن و ارتقای شرایط کیفی چمن آن وضعیت این استادیوم در هر حدی نشان می‌دهد الا اندازه‌های برگزاری مسابقات قاره‌ای. مدیران نساجی حتی نتوانستند یک استادیوم واجد شرایط را در کل استان خویش (مازندران) بیابند و در نتیجه به «نقش جهان» روی آوردند. استادیوم مدرن و چشم‌نوازی که در تملک نسبی باشگاه سپاهان است و به‌تبع آن محل انجام دیدارهای خانگی این تیم اصفهانی در فصل جدید لیگ قهرمانان قاره هم خواهد بود.
همین‌جا است که کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) درمی‌یابد که باید بیش از پیش در احوالات باشگاه‌های ما دقیق شود و دلایلی متقن‌تر را برای مستقل و خودکفا بودن آنها طلب کند. این امر زمانی اهمیت و ضرورت فزون‌تری می‌یابد که حتی ورزشگاه اصلی «ملی» ما که همان استادیوم آزادی تهران است، به سبب گذشت 50 سال از زمان احداث‌اش و به‌تبع آن فرسوده و دور از «مد روز» تلقی شدن و وارد شدن لطماتی اساسی به آن صلاحیت و کارایی خود را از دست داده و به لحاظ فیزیکی به شدت مخدوش و بعضی قسمت‌های آن ویران شده است. کنفدراسیون آسیا به همین سبب به ایران تذکر داده که خدشه‌های این استادیوم باید هرچه سریع‌تر برطرف و روند استانداردسازی مجدد در آن اجرایی شود و همین ورزشگاه است که پرسپولیس مثل معمول قصد دارد از آن به‌عنوان محل انجام بازی‌های خانگی خود در آسیا بهره گیرد. شاید وضع تراکتور که به مرحله پلی‌آف جام باشگاه‌های آسیا ارجاع شده، قدری بهتر باشد، زیرا ورزشگاه تقریباً استاندارد یادگار امام(ره) تبریز که 70 هزار تماشاگر را پذیرا است، در اختیار دارد اما وقتی به نمای کلی حضور نمایندگان ایران در مهم‌ترین جام باشگاهی قاره کهن نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که برخلاف ادعاهای موجود تصور چندان مثبتی از امکانات سخت‌افزاری ما وجود ندارد. شاید برخی بگویند «فولاد آره‌نا» در اهواز و ورزشگاه امام علی(ع) در مشهد استادیوم‌های استانداردی هستند اما وقتی AFC ببیند که این مکان‌ها متعلق به تیم‌هایی نیستند که جام‌های داخلی را برده و از این طریق سهمیه کسب کرده‌اند، بیش از پیش از ما نا‌امید خواهد شد و فقر تشکیلاتی و ناتوانی سخت‌افزاری ما فزون‌تر مقابل آنها خودنمایی خواهد کرد. این به واقع به معنای سلب شدن امکان هرگونه دفاعیه‌ای از سوی ما در راه اثبات حقانیت ساختاری و تشکیلاتی ما در راه شرکت در مسابقات مهم و حتی غیر‌مهم قاره‌ای خواهد بود.