ما با «قرقیز» بازی کردیم، استرالیا با قهرمان جهان
وصال روحانـی
روزنامه نگار
همزمان با شرکت تیم ملی فوتبال ایران در جام فاقد ارزش «کافا» رقبای اصلی کشورمان در راه فتح جام ملت‌های آسیای 2023 دیدارهای تدارکاتی بس مفیدتری را برای خود تدارک دیده و به اجرا درآورده‌اند. در این راستا پنجشنبه‌ای که سپری شد (25 خرداد) استرالیا با آرژانتین قهرمان جام جهانی 2022 بازی کرد و با اینکه 0-2 باخت اما پرتجربه‌تر شد و تیم ملی ژاپن هم در شروع جام بین‌المللی نام آشنای خود به اسم کایرین کاپ که قدمتی تقریباً دو دهه‌ای دارد، روبه‌روی السالوادور ایستاد و با زدن 6 گل برنده شد و در این هفته با پرو هم مسابقه خواهد داد. کره جنوبی و عربستان هم که در جام جهانی قطر درخشیدند، چه در بازی‌های فیفادی فروردین ماه و چه در «فیفادی» جاری که دهه سوم خردادماه را پوشش می‌دهد، مقابل رقبای ارزشمندی مانند صربستان و اروگوئه امتحان پس داده‌اند. این در حالی است که در دو بازی اول تیم ملی ایران در جام تأسف‌بار «کافا» که ویژه تیم‌های آسیای میانه است، یوزها با افغانستان و قرقیزستان مصاف کرده‌اند که اولی تیم 155 جدول فیفا است و دومی در این جدول در جای 96 ایستاده است. این البته یک سناریوی تکراری است و سال‌ها است که همزمان با برگزاری مسابقات تدارکاتی بین ژاپن با برزیل یا کره جنوبی با کلمبیا، نازل‌ترین تیم‌ها از تبار کنیا و یا حداکثر سوریه برای دیدار با ما گزینش می‌شوند و در حالی که رقبای آسیایی ما با امثال مسی، نیمار، مودریچ و امباپه روبه‌رو می‌شوند، ما با تیم ملی «ب» افغانستان در کافاکاپ سر و کله می‌زنیم یا عراق را در جریان دیدارهای دوستانه در مسیر خود می‌یابیم. البته تحریم بودن ایران از سوی برخی دولت‌های غربی راه‌های بین‌الملل را تا حدی به روی ما بسته است اما ایراد اصلی‌تر و بزرگ‌تر این است که فدراسیون فوتبال ما و بخش بین‌الملل آن بیش از حد منفعل عمل می‌کنند و قادر به برقراری تماس‌های کارساز و صریح با طرف‌های مورد نظر و فعال ساختن نیروهای واسطه به قصد تسهیل ارتباطات و ترتیب دادن مسابقات مدنظر خویش و تأمین سلایق کادر فنی تیم ملی نیستند. تا این گونه ضعف‌ها در امر روابط بین‌الملل وجود دارد و بعضی خاصه خرجی‌ها در امر گزینش رقبا برای دیدارهای تدارکاتی تیم ملی مشاهده می‌شود، نمی‌توان امید به اصلاح امور بست. عربستان و کره جنوبی در جریان جام جهانی 2022 بزرگانی مثل آرژانتین و پرتغال را شکست دادند و ژاپن هم آلمان را مغلوب کرد و هم اسپانیا را و دلیل اصلی حذف ژرمن‌ها در پایان مرحله گروهی بود. این تیم‌های آسیایی درخشیدند چون در ماه‌های منتهی به آن رقابت‌ها با قوی‌ترین حریفان مسابقات خودشناسی انجام داده و به درک بالاتری از فوتبال بین‌المللی رسیده بودند. امروز که ما با تیم‌هایی در سطح افغانستان و قرقیزستان روبه‌رو می‌شویم و هدف‌مان پیشتاز شدن در جمع تیم‌های نازل آسیای میانه است، تا چه حد می‌توان امید بست که تیم ما در جام ملت‌های آسیا بر رقبایی چیره شود که حتی در امر تغییر نسل خود و اعمال جوانگرایی برای جام جهانی بعدی (2026) هم گوی سبقت را از ما ربوده‌اند. این حریفان به سبب رویکرد بموقع به پروسه جوانگرایی تیم‌هایی را به آن جام خواهند برد که علاوه بر مسائل فنی به لحاظ توان و شور و شوق و آینده‌دار بودن هم بر ما چربش دارند و برخلاف ما از مضرات پیری شماری قابل توجه از نفرات خویش رنج نمی‌برند. آنها برای شکست دادن امثال افغانستان به سوپراستارهای خود روی نمی‌آورند و مهدی طارمی را به جان رقبای به غایت ضعیف نمی‌اندازند و واقع‌بینی و آینده‌نگری مبنای کارشان است و نه بردهای مقطعی و درهم شکستن رقبای درجه پنجم و ششم به قصد جور کردن کارنامه‌هایی به ظاهر درخشان اما در واقع فاقد ارزش فنی و کیفی.