چگونه «ساپینتو» بلای جان آبی‌ها شد
وصال روحانـی
روزنامه‌نگار
شاید بزرگ‌ترین مشکل استقلال در فصل اخیراً پایان یافته لیگ برتر فوتبال کشور، ریکاردو ساپینتو سرمربی این تیم بوده باشد که آبی‌ها را به هر سراشیبی ممکن و ناممکنی سوق داد و عصبیت‌ها را بر این تیم حاکم ساخت و به تبع آن از کیفیت فنی یاران مهدی قایدی کاست. چه مانند برخی هواداران استقلال تندخویی ساپینتو را به تعصب او به تیمش نسبت بدهیم و چه با تفکیک آن از مواردی مثل عرق باشگاهی محصول پرخاشگری ذاتی و برخوردهای افراطی وی بدانیم، این مربی 51 ساله سبب شد استقلالی‌ها در لیگ بیست و دوم که 9 ماه آزگار و توأم با انواع توقف‌ها را دربر گرفت، با کمترین آرامش ذهنی روزگار بگذرانند و با تأثیرپذیری اجباری از سرمربی تیم‌شان هر دقیقه همچون ترقه‌ای باشند که آماده انفجار است. این در حالی روی داد که تعداد بازیکنان توانا و جوانان تکنیکی در استقلال اصلاً اندک نبود و شماری از همین دست به لطف نحوه مربیگری آرام‌تر و حساب‌شده‌تر فرهاد مجیدی این تیم را در فصل گذشته به قاطعانه‌ترین عنوان قهرمانی در لیگ برتر طی تمامی دوران برگزاری این مسابقات نائل کرده بودند. ساپینتو همان مهره‌ها را به اضافه قایدی که از لیگ امارات دیپورت شده و اجباراً به جمع آبی‌ها عودت کرده بود، از مجیدی تحویل گرفت اما با روش‌های بیش از حد خشن و تندخویی‌های فاقد منطق خود کاری کرد که این بازیکنان نتوانند مهارت‌های خود را در محیطی آرام‌تر عرضه دارند.
حتی آوردن صرف نام نفراتی که در این فصل برای استقلال به میدان آمدند و در پایان فقط به رتبه سوم رسیدند برای باور این نکته که آبی‌ها در درجه اول چوب سرمربی خود را خورده‌اند، کفایت می‌کند. حسین حسینی، کوین یامگا، جعفر سلمانی، محمدحسین مرادمند، روزبه چشمی، مهدی مهدی‌پور، ارسلان مطهری، رافائل داسیلوا و البته محمد محبی و مهدی قایدی بازیکنانی بودند که با هر مربی دیگری شاید می‌توانستند دومین قهرمانی متوالی در لیگ را برای استقلال به ارمغان بیاورند اما به سبب هدایت توأم با تنش و فاقد ثبات ساپینتو هم از رقیب بزرگ و دیرین خود (پرسپولیس) عقب افتادند و هم به سپاهان که دوم شد، نرسیدند. این در حالی روی داد که جوانان بالنده‌ای مثل سعید مهری و آرش رضاوند در هفته‌های آخر لیگ خوش درخشیدند و پیمان بابایی و رضا میرزایی هم در مقاطعی حساس گره‌گشا شدند و ساپینتو بواقع از دیدگاه فنی و به لحاظ پرسنلی هر بازیکنی را که می‌توانست طرح‌های او را کامل و پازل قهرمانی را جامع‌تر کند، در اختیار داشت ولی همه آنها را به هدر داد.