پرسپولیس موفق‌ترین تیم فصل، استقلال ناکام پر اشتباه
سجام!
حامد حسینی
خبرنگار
قابل پیش‌بینی بود. اینکه پرسپولیس به عنوان قهرمان لیگ برتر با باتری‌های شارژ شده و بمب روحیه دست بالا را در دربی فینال جام حذفی داشته باشد. تیمی که در یک لیگ سخت و پر فراز و نشیب درست در بزنگاه و لحظه آخر حریفان را کنار زد و به جام چنگ انداخت، بدیهی بود که فینال را با انگیزه‌ای متفاوت آغاز کند. تیمی که در قامت قهرمان پا به فینال حذفی گذاشت و کوشید یک نمایش قهرمانانه در حد و اندازه یک قهرمان داشته باشد و در این مأموریت موفق بود. پرسپولیس از همان دقیقه صفر بازی تیم برتر زمین بود و این برتری را در طول 120 دقیقه به حریف تحمیل کرد. برتری‌ای که در همه ابعاد جریان داشت؛ از رختکن گرفته تا روی نیمکت، انگاره‌های تاکتیکی و پلن بازی، تعویض‌ها و در نهایت نتیجه. برای تیمی که در همه ابعاد برتر بوده، قهرمانی جام حذفی و شکست رقیب دیرینه کمترین پاداش بود. سرخ‌ها مزد برتری همه جانبه خود را گرفتند و حتی این برتری فنی و روانی، با وجود گل خوردن در ثانیه‌های تلف شده بازی و بدترین دقایق ذره‌ای از دست نرفت. استقلال با حملات احساسی توانست تمرکز سرخ‌ها را در دقایق پر تنش و پر استرس پایانی یک لحظه بر هم زده و دست آخر گل تساوی را به ثمر برساند تا بازی به وقت اضافه برود اما در وقت اضافه هم چیزی تغییر نکرد. پرسپولیس تیم برتر بود و برتری خود را دیکته کرد و گل پیروزی و قهرمانی را به ثمر رساند. آنها حتی پس از اشتباه عجیب داوری و نادیده گرفته شدن یک پنالتی محرز باز هم تمرکز و آرامش خود را از دست ندادند و برتری خود را حفظ کردند تا در نهایت جام را بالای سر ببرند. پرسپولیس با این کیفیت شایسته قهرمانی بود و حق به حقدار رسید.
استقلال بازنده بدی بود. تیمی که در همه ابعاد فصل را باخت و با تلخی تمام کرد. شکستی که البته محصول یک استراتژی غلط و اشتباهات مرگبار و زنجیره‌ای بود که یکی پس از دیگری اتفاق افتاد و هرگز نقطه پایانی نداشت. اشتباهاتی کشنده که استقلال را به ورطه ناکامی انداخت و یکی پس از دیگری تکرار شد. نخستین اشتباه درست یک هفته پیش از دربی لیگ رخ داد؛ غرور و تحقیر حریف. آنها در برابر هوادار در ادامه سریال‌های بردهای خود در لیگ نتیجه‌ای خارق‌العاده خلق کردند و حریف را با 6 گل در هم کوبیدند اما تحقیر حریف که ناشی از غرور بی‌جا بود، سقوط آزاد آنها را رقم زد. غروری که تا دربی امتداد داشت تا آنها بازی حیثیتی، جنگ قهرمانی و صدر جدول را با هم به رقیب ببازند. شکستی که به معنای پایان لیگ برای آنها بود.
در حالی که پیش‌بینی می‌شد آبی‌ها از اتفاقات لیگ درس گرفته باشند و برای دربی فوق حساس فینال جام حذفی استراتژی دیگری را در پیش بگیرند، آنها در این مسیر اشتباه شلتاق کردند؛ بیراهه‌ای که آنها را از جام دور و دورتر کرد. آگراندیسمان اشتباهات داوری و اصرار عبث برای استخدام داور خارجی برای فینال که غیرممکن بود تنها آرامش را از آنها گرفت و یک هفته پرتنش را رقم زد. اشتباه مرگبار دوم سخنان نسنجیده ساپینتو در نشست مطبوعاتی 24 ساعت پیش از دربی بود؛ آنجا که بیرانوند گلر رقیب را رودرروی هواداران تیمش قرار داد، به خیال اینکه تمرکز حریف را بر هم بزند.
تداوم این اشتباهات سریالی به مستطیل سبز هم کشیده شد. تیمی که آشکارا از تشتت ذهنی رنج می‌برد و برنامه و پلن ویژه‌ای برای حریف نداشت و به اندازه‌ای بی‌هدف و برنامه بود که از دم دستی‌ترین و پیش پا افتاده‌ترین کار ممکن یعنی مهار بهترین بازیکن اپیزود پایانی فصل عاجز شد تا ترابی گلزنی کند.
میخ آخر را اما ساپینتو بر تابوت تیمش کوبید؛ پرتاب آب دهان به داور، اخراج از زمین، درگیری و بطری بازی با هواداران رقیب، ته مانده تمرکز و انرژی تیمش را تلف کرد تا استقلال در لحظاتی که به شکل طبیعی بعد از گلزنی باید تیم برتر زمین می‌بود، ناگهان سقوط کرده و بدل به تیم منفعل زمین شود و دودستی ابتکار عمل را تمام و کمال به رقیب واگذار کند. زنجیره اشتباهات پی‌در‌پی و سریالی استقلال در نهایت سقوط آنها را رقم زد. تیمی که با این سناریو هیچ بختی برای موفقیت نداشت.