پازل‌های پیش روی دو تیم ناپیدا
وصال روحانـی
روزنامه نگار
در مورد چگونگی شرکت تیم ملی امید فوتبال ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو و مرحله نخست پیکارهای قهرمانی زیر 23 سال آسیا (که انتخابی المپیک پاریس هم هست) اختلاف نظرهایی به وجود آمده است.
دو دوره رقابت مذکور به توالی و ترتیبی که ذکر شد و در یک بازه زمانی 45 روزه در شهریور و مهرماه برگزار می‌شوند. برخی می‌گویند چون توان جسمانی و ظرفیت روحی تیم امید برای حضوری موفقیت‌آمیز در هر دو دوره مسابقه فوق ناکامی است، باید از یکی به بهای حضور در دیگری صرفنظر کرد. به اعتقاد این دسته، چون حضور در المپیک که 47 سال است از آن بی‌بهره مانده‌ایم مهم‌تر می‌نماید، بهتر است به هانگژو نرویم و تیم ملی امید هر چه دارد، روی قهرمانی زیر 23 سال آسیا یا همان مرحله اول انتخابی المپیک بگذارد. گروهی دیگر می‌گویند اگر ما ادعای داشتن یک تیم ملی امید پرتوان را مطرح می‌کنیم (که واقعاً نیز چنین می‌کنیم) تیمی از این دست نباید از حضور در دو تورنمنت متوالی عاجز باشد و باید به هر دو عرصه برود و نتیجه هم بگیرد. گروه سومی هم هستند که اظهار می‌دارند راه بهتر شرکت دادن دو تیم متفاوت در رقابت‌های مورد بحث است. از نظر آنها بهتر است که تیم ملی جوانان به جای تیم امید راهی بازی‌های آسیایی هانگژو شود و اگر هم نتیجه نمی‌گیرد، با شرکت در آن مسابقات پخته‌تر شود و امیدها با تدارک بهتر به لطف داشتن زمانی بیشتر راهی انتخابی المپیک شوند.
موضوع وقتی جالب‌تر و پازل مذکور پیچیده‌تر می‌شود که به یاد بیاوریم در حال حاضر نه تیم ملی جوانان وجود دارد و نه تیم ملی امید! تیم جوانان بعد از حذف شدن در مسابقات آسیایی جوانان در بهمن ماه 1401 عملاً منحل و نفراتش پراکنده شدند و تیم ملی امید هم پس از کنار رفتن مهدی مهدوی‌کیا در اواخر خرداد سال پیش نه صاحب دارد و نه نفراتش مشخص‌اند تا بتوان گردهمایی‌ها و تمریناتی برای آنها گذاشت و ماه‌ها است که فدراسیون در تعیین سرمربی جدید آنها به بهانه‌های واهی کاهلی می‌کند. این موارد به ما گوشزد می‌کند شالوده کاری‌ای که اجازه بدهد تیم ملی امید بسرعت از نو پا بگیرد و در هر دو مسابقه مزبور شرکت کند و بازنده نباشد، وجود ندارد و باید به فکر راه‌های دیگری بود؛ راه‌هایی که البته به سبب دیرکرد عظیم فدراسیون در تعیین و تقویت ساختار تیم ملی امید نمی‌تواند تضمینی برای موفقیت را به دست بدهد و فقط رفتن مجدد به سوی آینده‌ای موهوم است.