بررسی خط حمله
همـــه بـــــــــرای همـــــــه
آیسان سعیدی
خبرنگار ورزشی
خط حمله پرسپولیس یکی از پارادوکس‌های سرخ‌ها در لیگ بیست و دوم بود. پس از یک فصل کویر و مصیبت کشیدن بابت نداشتن یک دندان زهری که نتیجه‌اش از دست رفتن قهرمانی بود، سرخ‌ها برای فصل جاری ترمیم خط حمله را در اولویت قرار دادند و تصمیم گرفتند تا توپخانه خود را فعال کنند؛ آنچه برگرفته از این دکترین کلیدی بود که بدون گل زدن هرگز موفقیتی به دست نخواهد آمد. سرخ‌ها برای ترمیم آتشبار خود این بار برخلاف روال معمول و همیشگی سراغ یک ستاره بین‌المللی رفتند. ستاره‌ای که سابقه بازی در بالاترین سطح فوتبال را داشت و قد و قامتش از فوتبال ایران بسیار بزرگتر بود. یورگن لوکادیا هلندی تبار مهاجم گرانقیمتی بود که با سلام و صلوات به پرسپولیس پیوست و از همان بدو ورود کیفیت خود را به رخ کشید. مهاجمی که یگانه نیش زهری سرخ‌ها برای رسیدن به گل بود و دروازه‌ها را به آتش می‌کشید. با وجود این بروز بحران اجتماعی در ایران و شرایط عجیب سبب شد تا لوکادیا ناگهان در آستانه دربی رفت کلونی سرخ‌ها را رها کرده و با بهانه‌های واهی ایران را ترک کند. جدایی آقای گل لیگ و ستاره‌ای که تا آن مقطع با وجود چند هفته غیبت در ترکیب پرسپولیس 6 گل برای سرخ‌ها به ثمر رسانده بود، یک ضایعه بزرگ محسوب می‌شد که می‌توانست پرسپولیس را زمینگیر کند. آنها بهترین و باکیفیت‌ترین مهاجم لیگ را از دست داده بودند و خلأ او در خط حمله پرسپولیس هرگز جبران نشد. حتی وقتی آنها در نیم‌فصل سراغ یک برزیلی رفتند و با قیمتی گزاف لئاندرو پریرا را به خدمت گرفتند، باز هم این خلأ پر نشد.
یحیی گل‌محمدی اما برای جبران این حفره بزرگ و این خسران تدبیر دیگری پیشه کرد. او به جای لوکادیا این بار تصمیم گرفت از تیمش یک گلزن بسازد. به این معنا و مفهوم که همه توپ‌ها در خط حمله به یک نفر ختم نشود و همه برای همه موقعیت بسازند. روشی کاربردی که اگرچه در اجرا چالش‌های فراوانی داشت اما در نهایت مؤثر واقع شد.
در این میان بازگشت عیسی آل کثیر و بهبود شرایط فنی مهدی عبدی به اجرای موفق این تاکتیک کمک کرد و سبب شد تا در پرسپولیس در نیم‌فصل دوم فقط یک بازیکن و یک مهاجم گلزن نباشد. فراوانی گل‌ها بین ستاره‌های این تیم از دفاع گرفته تا خط حمله سبب شد تا قرمزها برای هر بازی یک گلزن خاص داشته باشند و هر بازی یکی جورکش شود.
46 گل زده و سومین خط حمله برتر لیگ و البته قهرمانی محصول همین دکترین بود؛ همه برای همه.