در حافظه موقت ذخیره شد...
«قهرمان» شایسته‌ای که مدیون هیچ کس نشد
روزنامه نگار
استقلال با قبول شکست مقابل پرسپولیس در دربی برگشت تهران، انگیزه‌ای بزرگ به سرخ‌ها ارزانی داشت و سپاهان هم با اکتفا به تساوی 1-1 با ملوان در سه هفته مانده به پایان لیگ بیست و دوم، صدر جدول را به پرسپولیس پس داد اما مردان یحیی گل‌محمدی با بردن تمامی هشت دیدار آخر خود با سزاواری به قهرمانی رسیدند و به طور خاص مدیون هیچ کس نشدند. پس از هدر رفتن تدریجی برتری 8 امتیازی پرسپولیس بر استقلال و رجحان 8 پوئنی این تیم بر سپاهان طی ماه‌های بهمن و اسفند و جلو افتادن هر دوی این رقبا از سرخ‌های پایتخت، به نظر می‌رسید که کار آنان تمام است و پرسپولیس بابت سهل‌انگاری بزرگش و اینکه در زمان پیش افتادن چشمگیرش از سپاهان و استقلال به غلط خود را دست نیافتنی دانست، تاوان شدیدی پس خواهد داد. اما اتفاق عجیبی افتاد و پرسپولیس که در طول فصل براساس تاکتیک‌های انتخابی و مهره‌چینی‌های گل‌محمدی هرگز به یک نقطه ثبات و روشن نرسیده بود، با ورود به سال 1402 دچار تحولی اساسی شد و هم روز به روز ارتقا یافت و هم به طراحی‌های تاکتیکی و فردی موفقی نائل آمد که در 22 هفته ابتدایی لیگ در فقدان آن بشدت آه حسرت کشیده بود. میزان این هماهنگی و خوش روحیه بودن و عزم راسخ داشتن یاران عالیشاه و امیری به حدی رسید که در دو هفته آخر مسابقات دو دیدار بسیار سخت خود را که در برابر گل‌گهر در تهران و نساجی در قائمشهر بود، با نتایج مشابه و یکطرفه 0-4 فتح کردند و وقتی در نظر بگیریم که استرس روحی حاکم بر دیدارهای چند هفته پایانی لیگ برتر فوتبال کشور چقدر بالا است، بیش از پیش به اهمیت فراوان کار گل‌محمدی و شاگردانش پی می‌بریم. در لیگ چهاردهم نیز واقعه بالنسبه مشابهی رخ داده بود و سپاهان در شرایطی قهرمان شد که از هر دو تیم تراکتور تبریز و نفت تهران عقب افتاده بود اما هر 6 بازی آخرش را با هدایت حسین فرکی برد و با استفاده از تساوی عجیب و غریب 3-3 نفتی‌ها با تراکتور در روز پایانی به جام قهرمانی رسید. اهمیت کار گل‌محمدی در لیگ بیست و دوم فزون‌تر از اهمیت کار فرکی و مردانش در هشت سال پیش است زیرا نه 6 دیدار آخر بلکه تمامی هشت مسابقه واپسین خود را بردند و آن هم در حالی که رقبایشان در هفته‌های پایانی شامل پیکان سختکوش و مس رفسنجان (مدعی راهیابی به آسیا) و البته رقیب بزرگ دیرین (استقلال) هم می‌شد. این کارنامه‌ای است که نمی‌توان آن را تحسین نکرد و اگرچه پرسپولیس با وجود ثبت آن هنوز بی‌عیب نیست و همچنان از بعضی ایرادات آشکار تاکتیکی رنج می‌برد اما نمایش‌های 50 روز اخیرش دربر دارنده شهامت‌ها و نشانگر روحیاتی بوده است که فقط در یک «قهرمان» یافت می‌شود؛ قهرمانی به نام پرسپولیس.