چرا یورو دربی ایتالیایی‌ها مهم است؟
بازگشت آتزوری
حامد حسینی
خبرنگار
دربی شب گذشته میلانو در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا یک پیام بسیار بزرگ برای همه دنیا داشت:
«آتزوری بزودی از گور برخواهد خاست.»
شاید بعد از قهرمانی در یورو 2020 بود که همگان به این باور رسیدند که دم مسیحایی مانچینی بر پیکر بی‌جان تیم ملی لاجوردی‌پوش ایتالیا اثر کرده و یکی از پرافتخارترین تیم‌های اروپایی در جام جهانی از نو متولد شده و قرار است جا پای قدم‌های خاک گرفته مالدینی و نستا و دل پیرو بگذارد.
انگار صد سال از آن روزی که دل پیرو در نیمه‌نهایی ایتالیا-آلمان در جام‌جهانی آن ضربه مرگبار را در سیگنال ایدونا پارک و آن جو وحشتناکش به قلب دروازه لمن شلیک کرد گذشته است.
انگار یادمان رفته بعد از فینال جام‌جهانی 2006 وقتی می‌خواستیم از اتفاقات جالب صحبت کنیم یاد مائورو کامورانزی می‌افتادیم که قول داده بود اگر ایتالیا قهرمان جام‌جهانی شود موهای دم اسبیش را از ته می‌تراشد و از قضا یقه زیدان و لشکرش را گرفتند و قهرمان شدند و او هم موهایش را از ته تراشید.
بعد از آن صعود تاریخی به فینال یورو 2020 و فراموشی آن روزهای سخت نبود ایتالیا در جام‌جهانی انگار همه تا همین جا هم پذیرفته بودند که قبول است و بازگشت ایتالیا را جشن خواهیم گرفت.
اما با قهرمانی در ویمبلی مقابل انگلستان و جلوی دیدگان بیش از
80 هزار انگلیسی ثابت شد که مانچینی قرار است جا پای انزو بیرزوت و مارچلو لیپی بگذارد و ایتالیا را به آن چیزی که تاریخ از آن روایت می‌کند برساند.
درست است که صحبت‌های دیوانه‌وار و انگیزشی جانلوکا ویالی فقید در رختکن قبل از بازی فینال جام ملت‌های اروپا بعد از مرگ او انتشار یافت اما حاضران در صحنه می‌توانند شاهدان خوبی برای انقلاب لاجوردی‌پوشان باشند.
اما با ناکامی ایتالیا از رسیدن به جام‌جهانی آب سردی بر پیکره دوستداران آتزوری ریخته شد.
انگار همه در گوش هم گفتند که قهرمانی ایتالیا در یورو هم مثل قهرمانی یونان یک شگفتی بود و گذشت و تمام شد و به تاریخ پیوست.
روزهای سخت دبل عدم صعود به جام‌جهانی (2018 و 2022) و مرگ غم‌انگیز جانلوکا ویالی دستیار مانچینی که طلایه‌دار نیمکت آتزوری بود بیش از پیش ایتالیا را در دریای ناکامی غرق می‌کرد.
اما دقیقاً در بزنگاهی که دیگر امیدی برای ادامه نبود یک مثلث تمام ایتالیایی راه نجات را از سر گرفت.
صعود ایتالیا از گروه مرگ با حضور انگلیس و آلمان به نیمه‌نهایی لیگ ملت‌های اروپا با مانچینی، صعود میلان به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا با پیولی و صعود اینتر به نیمه‌نهایی چمپیونزلیگ با اینتزاگی اتفاق افتاد.
مثلث تمام لاجوردی‌پوش مانچینی، پیولی، اینتزاگی همان خط آتشی است که نمی‌خواهد اجازه دهد فوتبال ایتالیا از نفس بیفتد.
دربی دلامادونینا در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اتفاقی است که آمده تا خستگی از تن نه تنها هواداران ایتالیا بلکه از وجود طرفداران فوتبال به درکند.
درست است که نگاه همه برای قهرمانی امسال چمپیونزلیگ به آن سمت جدول و جدال آنچلوتی و پپ دوخته شده است اما فراموش نکنید که هیچ وقت هیچ کس هیچ جا از ایتالیا انتظار نداشته اما آنها آقایی فوتبال دنیا و اروپا را کرده‌اند.
باید منتظر بازی برگشت ماند و دید یک پای فینال که قطعاً ایتالیایی است از دل کدام رنگ شهر میلان بیرون می‌آید و چگونه در مقابل گرگ‌های تشنه سیتی و رئال قرار می‌گیرد.
مثل فینال یورو تا همین جای کار هم می‌توان بازگشت یا به قول اسپانیایی‌ها ریمونتادای آتزوری را جشن گرفت اما هیچ بعید نیست که آن کسی که جام را روی دستانش می‌گیرد یکی از دو طرف روسونری یا نراتزوری باشد.
به هر حال این فینال زودرس در
نیمه نهایی نوش جان تمام آنهایی که انتظار برای موفقیت ایتالیا را خوب و درست آموخته‌اند.