کار پرسپولیس را ستاره‌های قدیمی جلو می‌برند
ترابی، امیری و حالا امید عالیشاه
محمد قراگزلو
خبر‌نگار
اول فصل سعید صادقی با عنوان برترین پاسور فصل با بالاترین قیمت و با کلی سر و صدا به پرسپولیس آمد تا یحیی صاحب یکی از ستاره‌های لیگ شود که البته قبل‌تر شاگرد خودش بود. گل‌محمدی همچنین موفق شد بعد از دو فصل حسرت، دانیال اسماعیلی‌فر را به خدمت بگیرد. اگر صادقی بهترین پاسور و گلساز فصل قبل بود دانیال را می‌شد بهترین بازیکن فصل قبل نامید یا حداقل یکی از سه چهره موفق فصل بیست و یکم لیگ لقب داد.
غیر از اینها لوکادیا و دیاباته هم جذب شدند و سروش و گولسیانی هم آمدند اما جز مقطعی که لوکادیا گلزن اول تیم شد و گولسیانی که فرم یکنواختی در طول فصل داشت و البته یکی از بهترین‌های تیمش بود، به نظر می‌رسد پرسپولیس همچنان در فاز حمله و آنچه باید تیم را به گل برساند، روی کاکل ستاره‌های قدیمی‌اش می‌چرخد.
با نگاهی به 28 هفته گذشته و البته سه چهار بازی حذفی این فصل پرسپولیس حتماً به این نکته پی خواهید برد که مهدی ترابی مهم‌ترین و تعیین‌کننده‌ترین عنصر تهاجمی این تیم به حساب می‌آید. حتی با وجود افت این فصل نسبت به فصول گذشته ترابی همچنان خلاق‌ترین و تعیین‌کننده‌ترین بازیکن پرسپولیس محسوب می‌شود و اوست که گره بازی‌ها را باز می‌کند.
دومین ستاره تعیین‌کننده سرخ‌ها وحید امیری است که بیشتر از همه می‌دود، می‌جنگند و به انواع مختلف در حمله و دفاع تأثیرگذار است. امیری در کارهای ترکیبی و پیش بردن توپ نفر اول تیم است، اوت بلند نمی‌اندازد، در توپگیری‌ها قدرتمندانه عمل می‌کند و به حریفان باج نمی‌دهد. او آنقدر ویژگی مثبت دارد که اگر در مسابقه‌ای دقایقی افت کند پرسپولیس از تک و تا می‌افتد و تیم بی‌جان می‌شود.
بواقع می‌توان گفت در مسابقه‌ای که ترابی و امیری روی فرم خوب باشند پرسپولیس قطعاً برنده است، اگر بازی آنها بگیرد تیم یحیی مشکلی نخواهد داشت و به هر ترتیبی شده برنده می‌شود اما چنانچه آنها از فرم ایده‌آل فاصله بگیرند و نمایشی ضعیف ارائه دهند امکان نتیجه گرفتن پرسپولیس به‌شدت کاهش می‌یابد.
در بازی با پیکان باز هم ترابی پنالتی سرنوشت‌ساز و شاید مهم‌ترین پنالتی این فصل را گل کرد و البته امیری مثل بیشتر بازی‌های این فصل جزو بهترین‌های تیمش بود اما گره بازی به دست بازیکنی باز شد که سه چهار هفته اخیر به نیمکت دوخته شده بود. امید عالیشاه کاپیتان اول پرسپولیس در دربی بازی نکرد و حتی قبل و بعد از آن هم حتی برای دقایقی کوتاه به میدان نرفت اما با درک شرایط تیم و حساسیت کار نه تنها غر نزد و چیزی نگفت بلکه با انتشار استوری، خودش را در بردهای بزرگ تیم شریک کرد و منتظر ماند تا در فرصت مناسب خودی نشان دهد.
برای عالیشاه بازی با پیکان و مسابقه فینال‌گونه‌ای که همه جوره تیمش به بن‌بست خورده بود بهترین محل برای خودنمایی بود و خدا هم برای او خواست تا دوباره عزتش دهد. دقیقه 78 سانتر تیز و متبحرانه امید همان چیزی بود که سعید صادقی و دانیال به‌عنوان ستاره‌های تازه وارد تیم در انجام آن عاجز مانده بودند و وقتی گره به دست شماره 2 باز شد این نکته به ذهن رسید که موفقیت‌های پرسپولیس همچنان روی کاکل ستاره‌های قدیمی تیم می‌چرخد و اگر قرار باشد کسی از روی نیمکت بیاید و گرهی باز کند یکی از همان قدیمی‌هاست.
پرسپولیس و یحیی حالا در دو بازی باقیمانده باز هم می‌توانند به درخشش متداوم ترابی و امیری یا درخشش لحظه‌ای بازیکنانی مثل امید عالیشاه، کمال کامیابی‌نیا یا حتی سیامک نعمتی دلخوش باشند و به نظر می‌رسد با این پشتوانه قابل اتکا هشتمین قهرمانی لیگ برتر دست‌یافتنی باشد.