بازخوانی عوامل قهرمانی ناپولی در سری‌آ
چه کسی فکرش را می‌کرد؟
فرزاد بیگی
خبرنگار
«داچیا آره‌نا»، «اودینه»، شمال ایتالیا. 500 مایل فاصله تا قلب «دیگو آرماندو مارادونا» و تیفوسی‌های «ناپل». نه! این جایی نیست که جنوبی‌ها قصد داشتند قهرمانی نوبرانه‌شان را جشن بگیرند. با این همه یک انتظار 33 ساله هر مکانی را به «سرزمین موعود» شبیه خواهد کرد. هزاران هوادار، جنوب تا شمال «چکمه» را طی کردند تا در لحظه عبور تیم از خط پایان حضور داشته باشند. آخ که چه استرسی داشتند، وقتی «سندی لووریچ» در دقیقه 13میزبان را پیش انداخت. هر چند وقتی در آغاز نیمه دوم «ویکتور اوسیمن» در شلوغی محوطه جریمه گل مساوی را به ثمر رساند هم سختی سفر و هم نگرانی به تعویق افتادن مجدد قهرمانی از بین رفت و جشن قهرمانی به شکل جدی‌تری شروع شد. همین مساوی و همین یک امتیاز همه آن چیزی بود که «ناپولی» نیاز داشت. ستاره نیجریه‌ای به سرعت بسوی هواداران رفت؛ در حالی‌که نقاب صورتش را به نشانه جشن گرفتن پاره کرده بود.
تصویر بسیار بزرگی از «دون دیگو» از پشت دروازه به پایین نگاه می‌کرد؛ اتفاقات «داچیا آره‌نا» را زیر نظر داشت و با همان شور و اشتیاق و تعصب فراموش‌نشدنی، خطاب به هم‌تیمی‌هایش می‌گفت: «من با شما خواهم بود و هرگز نباید تسلیم شوید.» واژه‌هایی آشنا از ترانه تاریخی و مورد علاقه «ناپولیتن‌ها».
پسران «ناپل» گام‌های آخر را لرزان و ناشیانه برداشتند. تزلزل آنها شاید از باخت چهار بر صفر در مصاف با میلان و سپس حذف از لیگ قهرمانان بوسیله همین تیم شروع شد. در هر حال کسب چهار برد در 9 بازی آخر «سری آ»؛ تناسب چندانی با نمایش مقتدرانه «ناپولی» نداشت. وقتی برنامه «سری آ» تغییر کرد تا آنها در خانه فتح «اسکودتو» را جشن بگیرند؛ شاگردان «اسپالتی» باز هم ناامیدکننده ظاهر شده و نتوانستند در دربی «دلاکامپانیا» بر «سالرنیتانا» غلبه کنند. به این ترتیب ده‌ها هزار تیفوسی متعصب چشم انتظار باقی ماندند. این اما تأخیری کاملاً موقت و لغزشی قابل چشم‌پوشی بود که صرفاً سبب شد در روز موعود هواداران باشگاه به دو دسته تقسیم شوند. گروهی که به شمال رفتند تا جام را به خانه بیاورند و گروه بزرگتری که مشغول آماده کردن شهر برای استقبال بزرگ از «اسکودتوی 33 ساله» بودند. جشنی در خور برای جامی دیریاب که مردمان خلیج جنوبی، تنها 3 بار آن را به چنگ آورده‌اند.
فصل با نتایج درخشان و دور از انتظار پسران شگفت انگیز«اسپالتی» آغاز شد. آنها با 15 برد و 2 مساوی به نخستین جام جهانی پاییزی رسیدند. نه وقفه حاصل از قطر 2022 و نه حتی باخت در «جوزپه مه آتزا» در شروع مجدد رقابت‌ها نتوانست سبب از دست‌رفتگی فرم دلخواه ناپلی‌ها شود. «ببرهای بی‌رحم» شکست در مصاف با «اینتر» را با 8 برد پیاپی پاسخ دادند. اعداد، آمار و واژه‌ها هیچگاه نخواهند توانست آنچه انجام داده شد را به معنای واقعی بیان کنند. جادوی شگفت انگیزی که همواره مانند امواج مدیترانه‌ای در حال تغییر شکل بود و به شیوه‌های متفاوت در شکاف‌ها و حفره‌های رقبا نفوذ می‌کرد.
آنها «خویچا کواراتسخلیا» را در اختیار داشتند. ستاره غیرمنتظره گرجی که وظیفه مسحور کردن مدافعان را بر عهده داشت و «ویکتور اوسیمن» که هرگز اجازه نمی‌داد توپ به زمین برخورد کند. چه کسی ظهور «ناپولی» را دید. چه کسی قادر به پیش‌بینی قهرمانی آنها بود وقتی هواداران در مراسم معارفه «اسپالتی» بر سر مربی فریاد می‌زدند که از خواب بیدار شود؟
آن‌روزها بنظر می‌رسید باشگاه به پایان یک دوران رسیده است و برای بازگشت به مدت‌ها آماده‌سازی نیاز دارد. «لورنزو اینسینیه»، «دریس مرتنز»، «کالیدو کولیبالی» و «فابیان رویز» در حال ترک «ناپولی» بودند و هنوز مشخص نبود که چه کسانی جایگزین آنها خواهند شد. بی‌گمان «کواراتسخلیا» یک کشف بزرگ بود. مردی برآمده از «دیناموباتومی» گرجستان که در آغاز 2022 برای «روبین‌کازان» بازی می‌کرد. او پس از حمله روسیه به اوکراین؛ به «ناپولی» پیوست و به این ترتیب زوج غیرقابل مهار خط حمله تشکیل شد. «اوسیمن» اما استعدادی ناشناخته نبود. او به‌دنبال درخشش در شارلروای بلژیک و در 2019 با قراردادی 70 میلیون یورویی به لیل پیوست و سپس به ایتالیا آمد. اگرچه زندگی او سرشار از محرومیت، بیماری و آسیب‌دیدگی‌های وحشتناک بوده است؛ اما این ستاره نیجریه‌ای کماکان با نیروی خارق‌العاده اراده به پیش می‌رود. «اوسیمن» با وجود از دست دادن 7 بازی همچنان به‌عنوان بهترین گلزن «سری آ» شناخته می‌شود.
در این میان هرگز نباید نقش سازنده «کریستیانو جیونتولی» را نادیده گرفت. یک مدیرفنی توانمند که با انتخاب‌های هوشیارانه و خریدهای مناسب؛ این مجموعه توانمند و همگرا را به‌وجود آورده است. او قبل از هر باشگاه دیگری؛ «خویچا کواراتسخلیا» را صید کرد و همچنین «کیم مین جائه» را به خط دفاعی و «جیووانی سیمئونه» و «جاکومو راسپادوری» را به مهاجمان اضافه کرد.
در هر حال این «اسکودتو» بیش از آنکه نشانه نبوغ فردی باشد؛ برگرفته از یک خواسته تزلزل‌ناپذیر تیمی بود. چگونه می‌شود داستان این قهرمانی تاریخی را بدون «استانیسلاو لوبوتکا»، به‌عنوان رهبر خط میانی، «پیوتر زیلینسکی» و پاس‌های ویرانگرش و یا جادوی «آندره فرانک زامبو آنگویسا» در خواندن ذهن رقبا روایت کرد؟ با همه اینها کسی که این بازیکنان را به یک «مجموعه برنده» تبدیل کرد؛ «مربی لوچیانو اسپالتی» است. مردی که بنظر می‌رسد دیرتر از استحقاق واقعی‌اش به «اسکودتو» رسیده باشد. او در 2010 با «زنیت‌سن پترزبورگ» لیگ روسیه را فتح کرد؛ اما در ایتالیا با وجود آنکه همواره به‌عنوان یک سرمربی مؤلف و صاحب سبک شناخته می‌شود؛ هرگز نتوانست بیش از دو جام حذفی و یک سوپرکاپ به دست آورد. افتخاراتی که از آخرین آنها پانزده سال گذشته است. «اسپالتی» 64 ساله حالا به‌عنوان مسن‌ترین سرمربی فاتح «سری‌آ» شناخته می‌شود. او اعتراف کرد که گاهی در طول فصل از نمایش شاگردانش غرق در شگفتی شده است. بویژه نبرد با «ساسولو» و احساس مسئولیت پسرانش در بازگشت از حمله به دفاع را بی‌نظیر تلقی کرده و می‌گوید: «در 25 سال مربیگری هرگز چنین اتحاد و تعهدی ندیده بودم.»