تصمیم درستی که وتو شد
وصال روحانی
در حالی که پیش‌تر عنوان شده بود به سبب ضعف کیفیت تیم‌های حاضر در «کافاکاپ» مسأله شرکت تیم ملی فوتبال بزرگسالان ایران در این رقابت‌ها منتفی شده، اینک گفته می‌شود که یوزها به این مسابقات گام خواهند گذاشت.
طبق نقل قول‌های قبلی، امیر قلعه‌نویی سرمربی تیم ملی با توجه به کیفیت نداشتن تیم‌های حاضر در این رقابت‌ها سفر به شهرهای بیشکک و تاشکند را که به ترتیب محل انجام دیدارهای مراحل «گروهی» و «نهایی» این مسابقات است، بی‌فایده دانسته و آن را منتفی کرده بود. این یک برآورد درست بود اما به دلایلی مورد وتو قرار گرفته و اینک تصمیم به حضور در این رقابت‌ها که از 20 خرداد شروع می‌گردد، گرفته شده است.
یکی دو عامل مهم و اصلی می‌تواند دلیل تغییر رویکرد فوق و حضور ژنرال و شاگردانش در این تورنمنت شده باشد. یکی اینکه حضور در این مسابقات به خواسته کنفدراسیون غرب آسیا و البته «AFC» اجباری باشد و گریزی از آن متصور نباشد. حالت دوم دربردارنده این احتمال است که شاید الزام‌های سیاسی و لزوم بسط روابط ایران در هر یک از شئون اجتماعی از جمله ورزشی با کشورهای آسیای میانه که آنها را با حروف اختصاری «کافا» می‌نامند، شرکت در این مسابقات را ضروری و حتمی ساخته و بواقع این یک تصمیم سیاسی بوده باشد و از جانب مصادری بالاتر از فدراسیون و حتی وزارت ورزش در این ارتباط تصمیم‌گیری شده باشد. برآیند صحیح هر یک از دو حالت فوق باشد، در قرعه‌کشی مرحله گروهی این پیکارها ایران در گروه دوم با قرقیزستان و افغانستان همدسته شده و تیم‌های حاضر در گروه نخست ازبکستان، تاجیکستان، ترکمنستان و عمان هستند. هر چه بیشتر به این نام‌ها نگاه کنید، فزون‌تر درمی‌یابید که رویارویی با حریفانی از این دست هیچ بهره‌ای برای ما ندارد و به جای اینکه به نفع ما تمام شود، به سود رقبای ما می‌شود که به لطف بازی با ما که توانمندتر از آنها هستیم، کارآزموده‌تر خواهند شد. درست است که «بار» و سطح بازی عمان قابل توجه است و ازبک‌ها هم قوی هستند و حتی تاجیکستان و قرقیزستان هم طی سال‌های اخیر رشد محسوسی داشته‌اند اما قیاس این رقبای عمدتاً متوسط و نازل با نام و اوصاف حریفان سایر غول‌های فوتبال آسیا در دیدارهای تدارکاتی امسال‌شان نشان می‌دهد که چقدر امکان و مجال بیشتر برای پیشرفت و بهتر شدن با انجام این بازی‌ها پیش روی آنها گشوده شده و چگونه ما وقت‌مان را با بازی با این حریفان که اغلب‌شان حتی در گستره آسیا هم درجه سه و چهار به حساب می‌آیند، به هدر می‌دهیم. چه می‌شود کرد؟ انگار برگزاری بازی‌های مفید تدارکاتی مقابل رقبای قوی برای ما غیرممکن است و چنین چیزی طلسم شده است. این فرایند را حتی نگاهی صرف و گذرا به نام و اوصاف رقبای تدارکاتی‌مان طی سال‌های اخیر کاملاً عیان می‌سازد و جز تأسف و افسوس احساسی را برنمی‌انگیزد.