ضد حال میهمان سمج، مانع شادی ناپلی‌ها نشد
مرتضی طهوری
خبرنگار
با شکست لاتزیوی رده دومی برابر اینتر، فقط یک مانع دیگر میان ناپولی و اولین قهرمانی‌اش در سری A پس از 33 سال باقی مانده بود که آن یک مانع هم از نظر همه قابل چشم‌پوشی بود. به همین دلیل بساط جشن و پایکوبی در شهر ناپل چیده شد و فشفشه‌هایی بود که آماده روشن شدن و طبل و دهلی بود که آماده نواخته شدن بود. برای ناپل این قهرمانی چیزی فراتر از مرزهای فوتبال است. برای مردم این شهر این یک دلخوشی و یک روزنه امید برای نزدیک‌تر شدن به رقبای متمول‌شان در شمال کشور است.
ناپولی امیدوار بود که با شکست دادن سالرنیتانا، در ورزشگاه دیه‌گو مارادونا، اولین قهرمانی خود را بعد از دومین و آخرین قهرمانی‌اش تا به امروز که آن را هم با مارادونا برده بود، در فاصله 6 هفته به پایان فصل مسجل کند. مانع آخر اما سخت‌تر از چیزی بود که در ابتدا به نظر می‌رسید و میهمان سمج نمی‌خواست دست خالی به خانه برگردد. گلی که اولیورا برای ناپولی زد، تا 6 دقیقه به پایان ناپولی را قهرمان فصل کرده بود اما سالرنیتانا با زدن گل تساوی آب سردی بر پیکر هزاران هوادار مشتاق تماشای جشن قهرمانی در ورزشگاه ریخت و آنها را یک هفته دیگر در انتظار گذاشت.
تیم لوچانو اسپالتی در نهایت با تساوی یک – یک بازی را تمام کرد تا اختلافش با لاتزیو به 18 امتیاز برسد. با توجه به اینکه فقط 6 هفته دیگر به پایان فصل باقی مانده، فقط روی کاغذ نمی‌توان ناپولی را قهرمان دانست اما برای مردم ناپل تیم آنها همین حالا هم قهرمان بود. آنها می‌دانستند که هفته آینده شاید تیم‌شان بدون آنکه حتی مجبور باشد مقابل اودینزه به میدان برود، قهرمانی‌اش را مسجل کند (اگر لاتزیو نتواند ساسولو را شکست دهد) اما این اتفاق دور از خانه رخ می‌داد. بنابراین با وجود رسمی نشدن قهرمانی، آنها جشن‌شان را برپا کردند. آتشبازی برگزار شد، بوق خودرو‌ها بی‌توقف به صدا درآمد و مردم در خیابان‌ها و تراس خانه‌های‌شان رقصیدند و پایکوبی کردند. در آن میان بسیاری از هواداران هم پرچم‌هایی با تصویر اسطوره‌شان دیه‌گو مارادونا را به نمایش درآوردند، کسی که اگر زنده بود، امسال یکی از بهترین سال‌های زندگی‌اش می‌شد چون هم قهرمانی آرژانتین در جام جهانی را می‌دید هم قهرمانی ناپولی.
جوزپینا اسکوتی یکی از آن هواداران بود که از پایان انتظار تیم شهرش برای خاتمه دادن به سلطه شمالی‌ها سر از پا نمی‌شناخت. او گفت: «33 سال بود که برای چنین روزی لحظه‌شماری می‌کردیم. وصف اهمیتی که این قهرمانی برای ما دارد سخت است. فقط می‌گویم درون ما حسی شکل گرفته که حتی اگر فوتبالدوست هم نباشیم، نمی‌توانیم جلوی خودمان را برای بروز دادنش بگیریم.»
پیدا کردن کسی که در ناپل طرفدار فوتبال نباشد، سخت است. در واقع در جنوب کشور که نسبت به شهرهای صنعتی شمال آن، رفاه کمتری وجود دارد، فوتبال شاید تنها چیزی باشد که در آن بتوان برای رقبای متمول شاخ و شانه کشید اما بعد از مارادونا، فوتبال هم با ناپل بی‌مهر بود تا اینکه اسپالتی آمد و امید کسب سومین قهرمانی را در دل هواداران و به طور کلی مردم ناپل زنده کرد.
یک هوادار دیگر، یک زن 63 ساله به نام کانستا اسپوزیتو که ساعت‌ها قبل از آغاز بازی در منطقه مرکزی و تاریخی ناپل شروع به جشن گرفتن کرده بود، گفت: «همسر فقید من طرفدار پروپا قرص ناپولی بود و الان به جای او هم جشن می‌گیرم. می‌خواهم در این لحظه خاص شاد باشم. ناپل همیشه شهر مهمی بوده است اما بسیار به ما به چشم مردمانی پست‌تر نگاه می‌کنند. بردن این اسکودتو نشان می‌دهد که ما هم انسان‌هایی زیبا هستیم، حتی زیباتر از خیلی‌های دیگر.» از مردم شهر بپرسید که چرا اسکودتو برای ناپل اینقدر مهم است، می‌گویند: «چون فقط پای فوتبال در میان نیست.» به همین دلیل هم در محله‌های مختلف شهر، مردم از جیب خودشان برای آذین‌بندی خیابان‌ها و معابر با پرچم‌هایی به رنگ آبی و سفید، رنگ پیراهن ناپولی، خرج می‌کنند. قهرمانی یک هفته به تعویق افتاد اما برای مردم ناپل این دلیل نمی‌شود که از همین حالا جشن برپا نکنند. هفته دیگر اما منتظر آتشبازی‌هایی حتی بزرگتر در آنجا باشید.