تغییر موازنه قدرت در لیگ قهرمانان
نبرد اشراف سنتی با قدرت‌های نوظهور
جاناتان لیو – گاردین
مترجم: فرزاد بیگی
دو ساعت و پنجاه و سه دقیقه زمان و البته یک پنالتی مناقشه برانگیز لازم بود تا «بایرن مونیخ» بالاخره نخستین گلش را در یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان به ثمر برساند. آفرین پسرها. فاصله هفت متری بین دو تیرک دروازه را هدف قرار دهید. نگران نباشید. به شکل شگفت‌انگیزی فراخ به نظر می‌رسد.
دیر یا زود جزئیات شکست چهار بر یک اخیر در غبار زمان دفن خواهد شد. با این حال و با وجود این نتیجه فاجعه بار؛ امید به گل 49/3 بایرن تنها اندکی با امید به گل 32/4 منچستر سیتی فاصله داشت. بازی برگشت در حالی در«آلیانس آره‌نا» آغاز شد که پارچه نوشته‌ای بزرگ با عنوان «پادشاهان جام» جلب توجه می‌کرد: «اینجا ورزشگاه ما و [لیگ قهرمانان] قلمرو ما و میدان رقابت ما خواهد بود.» مدیون هستید اگر تصور کنید در این اعلان موضع مودبانه؛ به شکل طعنه آمیزی به دستان خالی «سیتیزن‌ها» در لیگ قهرمانان و به ناکامی‌های ادامه دار «پپ» و شیوخ خاورمیانه‌ای در تسخیر این جام اشاره شده است.
واقعیت و نتیجه نهایی اما تناسب چندانی با این کری‌ها و کنایه‌ها نداشت. این «بنر» بیشتر به شعارهای ناامیدانه باشگاهی بزرگ شباهت داشت که با چنگ انداختن به اسطوره‌ها و افتخارات گذشته در پی جبران شکست‌ها و عقب ماندگی‌های کنونی است. آنها با وجود تسلط غیرقابل تحمل مالی و انتخاب بهترین بازیکنان و مربیان آلمان، در یک دهه گذشته تنها یک بار به قله فوتبال اروپا رسیده‌اند؛ آنهم در «مینی تورنمنت» کرونا زده «2020».
علیرغم حضور حداکثری هواداران و بالا و پایین پریدن‌های بی‌وقفه «توخل» در کنار خط؛ «بایرن» تنها سایه‌ای کمرنگ از گذشته بود. برای گروهی از اهالی فوتبال که سال‌های اوج «غول مونیخی» را به‌خاطر دارند و سلاخی شدن سریالی «بارسا» را تماشا کرده‌اند؛ مشاهده ناتوانی آنها در گلزنی، فرصت سوزی‌های «کینگزلی کومان» و سردرگمی بی‌علاج «اریک ماکسیم چوپو موتینگ» که پنداری نمی‌دانست در چه رقابت مهمی حضور دارد؛ به طرز آزار دهنده‌ای غم‌انگیز به نظر می‌رسد. هیچ کدام از سانترها به مقصد نمی‌رسید و محوطه جریمه «سیتی» به گورستان حملات و مدفن آرزوهای «بایرن» تبدیل شده بود.
آنها در تابستان گذشته بهترین مهاجم جهان، «روبرت لواندوفسکی» را از دست دادند. با این حال جایگزین‌های مناسبی در بازار وجود داشت؛ هری کین، عثمان دمبله، روملو لوکاکو و... اما هیچ کدام از آنها به معنای واقعی در سبد خرید مونیخی‌ها قرار نداشتند. باواریایی‌ها مدت‌هاست که از خرید «ابر‌ستاره‌ها» دست کشیده‌اند. آنها در نهایت «سادیو مانه» را به خدمت گرفتند. زوج «مانه» - «چوکوموتینگ» ممکن است برای کسب یک قهرمانی دیگر در بوندس‌لیگا افاقه کند (البته نتایج نشان می‌دهد برای همین جام همیشه در دسترس هم کافی نیستند)؛ اما هرگز نخواهند توانست به خط آتشی قابل اعتماد برای فتح دوباره لیگ قهرمانان تبدیل شوند. آمار به اندازه کافی گویاست: 31 شوت در مرحله یک‌چهارم نهایی و تنها یک گل از روی نقطه پنالتی. آیا هنوز در تشخیص معضل واقعی تردید دارید؟ احتمالاً درمان واقعی در آنسوی میدان حضور داشت؛ «ارلینگ هالند».
بچه غول مهار‌ناپذیر نروژی که مثل «برلیان» در بوندس‌لیگا می‌درخشید و برای راهزنان مونیخی کاملاً آماده سرقت و در دسترس به نظر می‌رسید. «هالند» اما هرگز آن‌طور که شایسته است جدی گرفته نشد. همین است که حالا او برای رقیب دست به جیب‌تر و البته زیرک‌تر گل می‌زند و به کابوس «آلیانس»، «مونیخ» و البته «اوپامکانو»ی نگون بخت تبدیل شده است.
اگرچه اشتباهات مدافع فرانسوی در دو بازی رفت و برگشت قابل اغماض نیست؛ اما مشکل بیش از اینهاست. واقعیت این است که هر تیم دیگری هم به «سیتیزن‌ها» اجازه این تهاجمات گسترده و ضد‌حملات سریع را بدهد؛ با فاجعه روبه‌رو خواهد شد. برای تقابل با شاگردان بی‌رحم «پپ» باید منسجم و متحد بود. «بایرن» اما مجموعه‌ای از ستارگانی است که به اندازه کافی برای یکدیگر بازی نمی‌کنند. مردانی بدون اهداف مشترک. «اف.سی. هالیوود». والسلام.
شاید «توخل» بتواند بر این آشفتگی غلبه کرده و تیم را به یازدهمین بوندس‌لیگای پیاپی برساند؛ اما بازگرداندن مجدد «بایرن» به قله فوتبال اروپا نیازمند دگردیسی‌های به مراتب وسیعتری خواهد بود. آنها برخلاف روحیات غالباً متکبرانه و مغرورانه‌شان باید فروتنانه بپذیرند که زمانه عوض شده و «لیگ قهرمانان» دیگر لزوماً «حیاط خلوت»، «قلمرو» و «زمین بازی» اشراف سنتی فوتبال اروپا نیست. باشگاه‌هایی به‌روزتر مثل «سیتی» از راه رسیده‌اند؛ قدرتمند، ثروتمند و سازمان‌دهی شده. «پپ» و پسرانش در آستانه فتح سهگانه هستند. بسیار شاعرانه خواهد بود اگر این سهگانه شگفت انگیز با غلبه نهایی بر «آرسنال» و «منچستر یونایتد» در جزیره و با برتری بر «بایرن مونیخ»، «رئال مادرید» و «آ ث میلان» در اروپا به‌دست آید: تعظیم «اریستو کراسی» فوتبال اروپا به قدرت‌های نوظهور. کسی چه می‌داند. شاید در روزها و هفته‌های پیش رو شاهد رونمایی از نظم نوین فوتبال اروپا باشیم.